«Paris»,του Σεντρίκ Κλαπίς.

Ενας νεαρός άντρας μαθαίνει ξαφνικά και αναπάντεχα πως πρέπει να κάνει μεταμόσχευση καρδιάς. Μέχρι να βρεθεί το μόσχευμα στέκεται πίσω από το μελαγχολικό παράθυρό του και παρακολουθεί τους συνανθρώπους του (Παριζιάνους). Οι οποίοι «χορεύουν» για πάρτη του (ο ίδιος είναι χορευτής, μόνο που τώρα δεν μπορεί να χορέψει).

Η ταινία είναι πέρα για πέρα μικροαστική (αυτό δε σημαίνει ότι δεν έχει κάποιες αξίες: τρυφερότητα, καλό γούστο, κατανόηση). Ολοι οι ήρωές της κάνουν κύκλους γύρω από τον εαυτό τους. Και σπαταλάνε τις πολύτιμες μέρες τους, με μικρά καθημερινά πράγματα τα οποία, τελικά, ανακυκλώνουν τα προβλήματα.

Ο θεατής βγαίνοντας από την αίθουσα παίρνει μαζί του μια κάποια κούραση, αφού η ταινία, σε πολλά σημεία, κυλάει αργά και σε πολλά άλλα σημεία δείχνει να επαναλαμβάνεται. Μαζί με την κούραση, ωστόσο, θα πάρει και τα καλά της. Το καλό γούστο στα πράγματα, στις κινήσεις, στις συμπεριφορές.

Παίζουν: Ζουλιέτ Μπινός, Ρομέν Ντουρίς, Φαμπρίς Λουτσινί.

«Το Μυστικό του Βράχου των Κρεμασμένων»,του Πίτερ Γουίερ.

Και ετούτη η ταινία είναι καμωμένη με πολύ καλό γούστο. Η φωτογραφία της είναι άψογη. Η μουσική της (βαλκανικοί ήχοι και κλασική αναγεννησιακή μουσική) θαυμάσια. Ομως, και εδώ τα πράγματα δεν προχώρησαν. Η αποκωδικοποίηση του θέματος χρειάζεται μεγάλους μεγεθυντικούς φακούς. Ο απλός θεατής πολύ λίγα θα καταλάβει και πολύ λιγότερα θα αποστηθίσει!

Και ωστόσο η ταινία μιλάει, με τον απομακρυσμένο δικό της τρόπο, για σημαντικά πράγματα. Με αφορμή ένα επεισόδιο που συνέβη σε ένα Αυστραλιανό (αγγλο-πουριτανικό) κολέγιο στα 1900, την εξαφάνιση τριών μαθητριών και μιας καθηγήτριας, ο δημιουργός της ταινίας φέρνει στην επιφάνεια τη σύγκρουση ανάμεσα στο νέο και στο παλιό. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η σύγκρουση γίνεται ανάμεσα στο μεσαίωνα και την αναγέννηση. Τον μεσαίωνα εκφράζει η αυστηρή διευθύντρια και την αναγέννηση μια νέα καθηγήτρια.

Σας θυμίζω, ωστόσο, πως πρέπει να έχετε τεταμένη την προσοχή σας, να πιάσετε όλους τους διαλόγους, να δείτε και να αναγνωρίσετε όλους τους πίνακες που κρέμονται στους τοίχους, για να καταλήξετε στα ίδια συμπεράσματα με τον σκηνοθέτη της. Μην ξεχάσετε το μεγεθυντικό φακό σας. Αν όλα λειτουργήσουν στην εντέλεια θα βρείτε πολλές αρετές στην ταινία.

Παίζουν: Ρέιτσελ Ρόμπερτς, Βίβιαν Γκρέι, Χέλεν Μορς, Κέρστι Τσάιλντ.

«Ο απίθανος»,του Λουί Λετεριέ.

Στα χίλια περίπου πλάνα της ταινίας η μηχανή δε σταμάτησε ούτε μια φορά να κινείται! Πανοραμίκ δεξιά, πανοραμίκ αριστερά, «τιλ» πάνω, «τιλ» κάτω, ζουμ in, ζουμ out, γερανοί, τράβελινγκ, λήψεις από ελικόπτερα... Γιατί όλα αυτά; Για να σας εντυπωσιάσουν!

Πράγματι, θα εντυπωσιαστείτε! Ομως, τελειώνοντας η ταινία θα νιώσετε ένα μεγάλο κενό και, οι πιο ευαίσθητοι και πολιτικά ενημερωμένοι, θα νιώσετε και οργή. Αφού η κάτασπρη οθόνη, για μια ακόμα φορά, θα γεμίσει αίματα και πτώματα. Και όλα αυτά όχι για κάποιον ...ιερό σκοπό, για να δείτε κάποια ιστορική ταινία εποχής, ας πούμε, αλλά για να δείτε ένα μιλιταριστικό τέρας, έναν υπερμεγέθη άνθρωπο, που δεν αφήνει τίποτα όρθιο μπροστά του.

Το έχουμε ξαναγράψει. Ο φασισμός δεν έρχεται από τον ουρανό. Βοηθάει και η ...τέχνη. Δε λέμε ότι «Ο Απίθανος», ευθύνεται για τη σημερινή αγριότητα. Λέμε ότι «Ο Απίθανος» βοηθάει να προετοιμαστεί το έγκλημα. Βοηθάει, ιδιαίτερα τη νέα απληροφόρητη γενιά, να εθιστεί στη βία και στο αίμα. Μακριά, λοιπόν! Και μη θεωρήσετε την ταινία «καλοκαιρινή». Ταινία για χαβαλέ. Η ταινία μυρίζει!

Παίζουν: Εντουαρντ Νόρτον, Λιβ Τάιλερ, Τιμ Ροθ, Γουίλιαμ Χαρτ.

«Το συμβάν»,του Μ. Νάιτ Σιάμαλαν.

Ξαφνικά και χωρίς λόγο μυστηριώδεις τοξίνες μεταφέρονται με τον αέρα στο αίμα των ανθρώπων! Το αίμα τα «παίζει» και οι άνθρωποι, που έχουν εισπνεύσει το μολυσμένο αέρα, «σπρώχνονται» στην αυτοκτονία. Χιλιάδες πτώματα γεμίζουν τους δρόμους, τα πάρκα, τα πάρκινγκ, τα εργοστάσια, τα σπίτια ολόκληρης της Αμερικής.

Η ταινία παρακολουθεί τις προσπάθειες διάσωσης ενός καθηγητή φυσικής και της οικογένειάς του. Ο οποίος, τελικά, καλά το καταλάβετε, σώζεται. Και μαζί με αυτόν σώζεται, αφού πρώτα μας τρομοκρατήσουν με τις αναφορές τους γύρω από την τρομοκρατία, και το αμερικάνικο τρίπτυχο: πατρίς, θρησκεία, οικογένεια!

Αλλη μια καλογυρισμένη, καλοκατασκευασμένη σωστότερα, ανοησία. Δεν είναι λίγες οι φορές που βάζεις τα γέλια. Είναι τόσο εξωφρενικά αυτά που συμβαίνουν στην οθόνη που μόνο γέλια προκαλούν. Γέλια και θλίψη για τη χωρίς κανόνες εμπορευματοποίηση της Τέχνης.

Παίζουν: Μαρκ Ουόλμπεργκ, Ζόι, Ντεσάνελ, Τζον Λεγκουιζάμο.