Στους πολέμους των λευκών αποικιοκρατών - ή νεοαποικιοκρατών - ενάντια στους υπόλοιπους λαούς του κόσμου ετούτου, η παραπάνω διαπίστωση λειτούργησε στο μέγιστο βαθμό. Οι απώλειες των θυτών καταγράφηκαν με επιμέλεια: Μπορούμε να γνωρίσουμε ακόμα και τα ονόματα των Γάλλων που σκοτώθηκαν στην Αλγερία, των Βρετανών που σκοτώθηκαν στη Βιρμανία ή την Κύπρο, των Αμερικανών που χάθηκαν στο Βιετνάμ. Εκείνο που δύσκολα μπορούμε να υπολογίσουμε είναι το θανατικό που οι «εκπολιτιστικές» εκστρατείες των αποικιοκρατών ιμπεριαλιστών έσπειραν στα θύματά τους. Η ιστορία, που συνήθως γράφεται στις μητροπόλεις των νικητών έκανε για τα τελευταία «γενικούς και αόριστους» υπολογισμούς πριν ασχοληθεί με θέματα πιο «αποδοτικά»: τις υποτιθέμενες εκατόμβες που προκαλούν οι επαναστάσεις, οι οποίες - σύμφωνα με την κυρίαρχη στη Δύση αντίληψη - γίνονται μόνο και μόνο για να σκοτώσουν κόσμο. Δικαίους και αδίκους.

Μέσα από τις «γενικές και αόριστες» εκτιμήσεις, όμως, προκύπτουν ενίοτε οι εφιαλτικές παράμετροι αυτών των ατελείωτων θριάμβων των πολιτισμένων αποικιοκρατών ιμπεριαλιστών, ενάντια στους υπανάπτυκτους και «προς διόρθωση» εχθρούς τους. Στον καθ' όλα «ευπρεπή» 19ο αιώνα, το δουλεμπόριο στον Ατλαντικό ωκεανό προκάλεσε, λένε οι εκτιμήσεις, από είκοσι έως εξήντα εκατομμύρια θύματα. Το 75% ίσως των Αφρικανών που πιάστηκαν στα δίκτυα των δουλεμπόρων πέθαιναν πριν ακόμα πουληθούν στους αφέντες του νέου κόσμου, των ΗΠΑ ή της Λατινικής Αμερικής. Πάνω σε αυτούς τους θανάτους, όμως, στήθηκε η βορειοαμερικανική κεφαλαιοκρατία. Οταν η τελευταία θέλησε να αποκτήσει «προτεκτοράτα» και να σώσει λαούς, οι τελευταίοι πάντοτε πλήρωναν ακριβά την «απελευθέρωσή» τους: Ανάμεσα στα 1898 και τα 1902, αφού, στο όνομα της ελευθερίας, οι Αμερικανοί έδιωξαν τους Ισπανούς από τις Φιλιππίνες, δίδαξαν στους εκεί λαούς το αληθινό νόημα της φιλεύσπλαχνης αμερικανικής παρέμβασης. Η εξουδετέρωση των ανταρτών στα νησιά κόστισε τη ζωή σε περισσότερους από 250.000 Φιλιππινέζους, βασικά αμάχους, ενώ η επίσημη αμερικανική ιστοριογραφία εξακολουθεί να υπερηφανεύεται για τους 5.000 Αμερικανούς που πέθαναν εκεί στο όνομα της μεταλαμπάδευσης των αξιών της «Δύσης».

Τα γεγονότα, παλαιά ή νεότερα, δείχνουν ότι η πολιτική της «εκπολιτιστικής εκατόμβης» είναι στενά συνυφασμένη με το πνεύμα του ιμπεριαλισμού. Οπως το έλεγε και το μαχητικό εκείνο τραγουδάκι με το οποίο έφευγαν οι Ελληνες φαντάροι για τη μακρινή Κορέα, «για να πνίξουν τους κίτρινους στο αίμα, να τους μάθουν τι θα πει λευτεριά...», η διαδικασία φαίνεται ότι αποτελεί κάποιο είδος τελετουργίας από την οποία πρέπει να περάσουν οι λαοί, για να πειστούν για τα καλά της καπιταλιστικής Δύσης. Θα ήταν, λοιπόν, αφύσικο να έμεναν μακριά από τον παραπάνω κανόνα οι σημερινές εκστρατείες στο Ιράκ ή το Αφγανιστάν.

Στο Ιράκ, πριν από πέντε χρόνια, οι Αμερικανοί και οι «πρόθυμοι» που τους ακολουθούσαν, ισοπέδωσαν και κατέλαβαν τη χώρα για να βάλουν τέλος στην αγριότητα του καθεστώτος του Σαντάμ Χουσεΐν και τον κίνδυνο που η αγριότητα αυτή εγκυμονούσε για την ευταξία του κόσμου. Οι πληροφορίες των αμερικανικών υπηρεσιών που οροθετούσαν αυτήν την αγριότητα έκαναν λόγο για τεράστιους αριθμούς θυμάτων που το Μπααθικό καθεστώς είχε προκαλέσει: υπολόγιζαν σε 180.000 τους θανατωθέντες Κούρδους, σε 60.000 τα θύματα στο σιιτικό πληθυσμό το 1991 και σε 50.000 τους εξοντωθέντες αντιπάλους του Σαντάμ. Προσθέτοντας σε αυτούς τους βίαιους θανάτους τις 150.000 νεκρούς που προκάλεσε ο εννεάχρονος πόλεμος Ιράν - Ιράκ, κατηγορούσαν τον Σαντάμ για «γενοκτονία» και «δημοκτονία», τον δίκασαν και τον εκτέλεσαν γι' αυτό.

Στο ίδιο διάστημα, κόσμος πολύς σκοτώθηκε στο Ιράκ από θανάτους βίαιους, βιαιότατους. Οι Αμερικανοί και οι ιθύνοντες της «πράσινης ζώνης» είναι πολύ φειδωλοί στην πληροφόρηση περί αυτού του ζητήματος, άλλοτε μιλούν για 35.000 νεκρούς, άλλοτε για 100.000. Πρόσφατα όμως, μπροστά στους γενικότερους κλυδωνισμούς που προκαλεί η παράταση του ιρακινού αδιεξόδου και στην ορατή πλέον γεωγραφική επέκταση των προβλημάτων (π.χ. στο Πακιστάν), άρχισαν να διαρρέουν πολύ πιο ρεαλιστικές εκτιμήσεις. Η μεγάλη έρευνα που πραγματοποίησε ο οργανισμός Opinion Research Business (ORB) για λογαριασμό υπηρεσιών στρατηγικών αναλύσεων, κατέδειξε ότι οι νεκροί Ιρακινοί στα πέντε αυτά χρόνια «ελευθερίας» κυμαίνονται από 950.000 έως 1.120.000 άτομα. Για αμάχους πρόκειται στη συντριπτική τους πλειονότητα.

Θα ήταν μάταιο να περιμένει κανείς κάτι τέτοιο. Δεν πρόκειται εξάλλου για μία καινοφανή ιστορία. Ο ιμπεριαλισμός σκοτώνει ανθρώπους, αυτή είναι η φύση του. Για πολιτική πρόκειται, όχι για ηθική, η τελευταία είναι αναγκαίο πρόσχημα όταν οι «Δυτικοί» θέλουν να οδηγήσουν τους αντιπάλους τους στη φυλακή ή στην αγχόνη. Καμία κυρία Ντελ Πόντε δεν πρόκειται να εγκαλέσει κανέναν Αμερικανό για εγκλήματα «κατά της ανθρωπότητας». Οπως το γνωρίζουμε και από τις ταινίες του Τζέιμς Μποντ, οι υπάλληλοι του ιμπεριαλισμού έχουν «Permission to Kill», άδεια δηλαδή να σκοτώνουν ελεύθερα και χωρίς τύψεις.