Ο Νίκος Χριστάνης σημείωσε μεταξύ άλλων: «Θεωρούμε θεμελιακό ζήτημα την αναγνώριση ότι σε αυτές τις χώρες βρισκόταν σε εξέλιξη η σοσιαλιστική οικοδόμηση, με τις αδυναμίες, τα λάθη και τις παρεκκλίσεις της. Δεν επρόκειτο για κάποιο "μεταβατικό εκμεταλλευτικό σύστημα", για μορφή "κρατικού καπιταλισμού", όπως ισχυρίζονται ορισμένα ρεύματα στο εργατικό κίνημα, δεν υπάρχει ενδιάμεση εξουσία ανάμεσα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό». Επισήμανε επίσης ότι «το γεγονός ότι στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες η ανατροπή καθοδηγήθηκε από τις κομματικές και κρατικές ηγεσίες δείχνει αυτό που επιβεβαιώνει όλη η ιστορία του εργατικού κινήματος: Ο οπορτουνισμός στην εξέλιξή του, ιδιαίτερα σε συνθήκες όξυνσης της ταξικής πάλης, ολοκληρώνεται σε αντεπαναστατική δύναμη».

Ο Ν. Χριστάνης ξεκαθάρισε ότι «είμαστε περήφανοι ως κόμμα γιατί και σήμερα εξακολουθούμε να θεωρούμε την Οχτωβριανή Επανάσταση - χωρίς να υποτιμούμε άλλες εξεγέρσεις και κοινωνικές επαναστάσεις - τη μεγάλη ανεπανάληπτη επανάσταση, όχι μόνο γιατί εγκαινίασε το πρώτο σοσιαλιστικό κράτος, όχι μόνο γιατί δημιούργησε μια άλλη κατάσταση σε όλο τον κόσμο, αλλά και γιατί προσφέρεται και από την πλευρά της μελέτης της πείρας, της στρατηγικής και της τακτικής της επανάστασης».

Ολοκλήρωσε την ομιλία του τονίζοντας: «Αναμφισβήτητα, η νέα γενιά πρέπει να γράψει τη δική της ιστορία και τη δική της συμβολή στην πραγματοποίηση της επανάστασης. Οποια μορφή κι αν πάρει η σοσιαλιστική επανάσταση, στη μια ή την άλλη χώρα, πρέπει να ξέρουμε ότι επανάσταση δίχως επίλυση του ζητήματος της εξουσίας δε γίνεται. Επανάσταση χωρίς να προκύψει από αυτήν η εργατική εξουσία δεν μπορεί να υπάρξει.

Από κει και πέρα ανοίγει ο δρόμος της επιστημονικής οικοδόμησης του σοσιαλισμού. Μπορεί να υπάρχουν ιδιομορφίες από χώρα σε χώρα, ακόμα κι η μορφή της εργατικής εξουσίας μπορεί να έχει παραλλαγές, αλλά η ουσία της δεν αλλάζει. Η επανάσταση για να είναι επανάσταση πρέπει να έχει ως γέννημά της την εργατική εξουσία».