Τα θυμήθηκε όλα αυτά εκείνες τις μέρες. Δείχνοντας και αυτή τη μεγαλοψυχία που επιδεικνύει όλος ο απλός λαός ο οποίος επιμένει να δίνει συγχωροχάρτι για το ξεζούμισμά του, είπε το γνωστό «δε βαριέσαι, την υγειά μας να έχουμε». Κατέθεσε τα χαρτιά και περίμενε, περίμενε, περίμενε. Κοντά στους 14 μήνες πέρασαν όταν ήρθε πλέον το χαρτί από το ΙΚΑ. Πήγε, λοιπόν, στο ταμείο για να πάρει όλα κι όλα περίπου 400 ευρώ!!! Αυτά ήταν για τους κόπους μιας ζωής και μετά τις κλεψιές των αφεντικών της.

Θυμήθηκα την ιστορία της Μ. - που αγανακτισμένη μου είπε πριν λίγο καιρό όταν με κέρναγε ένα ποτήρι κρασί για να «γιορτάσει» αυτά τα 400 ευρώ - την περασμένη Τρίτη στην απεργία του κλάδου των δημοσιογράφων. Γιατί ναι μεν σωστός ο αγώνας, για να μπορέσουμε ίσως να έχουμε και εμείς κάποια στιγμή μια αξιοπρεπή σύνταξη. Ξέρετε, θα είναι όμως υποκριτικό αν ικανοποιηθώ με την περιορισμένη αγωνιστικότητα στο δικό μου κλάδο έστω και αν πετύχει. Γιατί αν γύρω μου συνεχίσουν να υπάρχουν συνταξιούχοι των 300, 400 ευρώ, τότε κι εγώ και οι υπόλοιποι έχουμε πραγματικά αποτύχει. Αν δούμε μόνο το «μαγαζάκι μας» και δεν παλέψουμε όλοι, για όλα όσα μας ανήκουν!

ΥΓ: Μ., θεώρησα το να πω την ιστορία σου το ελάχιστο σαν ευχαριστώ σε σένα και όλες τις υπόλοιπες μανάδες εργάτριες για τον αγώνα που δώσατε για να μας μεγαλώσετε.