Ανθρωποι, τρένα, αυτοκίνητα, καροτσάκια, απροσδόκητες συναντήσεις, τυχαία περιστατικά, μνήμες. Ενα καλογραμμένο "παζλ", με αφορμή τα καθιερωμένα ψώνια στη λαϊκή του Περισσού, κάποιο σαββατιάτικο πρωινό. Με την πένα του Βαγγέλη Μηνιώτη, θα κάνουμε ένα ταξίδι στο σήμερα και το χτες...

«Σάββατο πρωί στον Περισσό κι όχι μόνο. Οι νοικοκυρές, αλλά κι άλλα μέλη της οικογένειας ετοιμάζουν το μεταφορικό τους μέσον για να πάνε στη Λαϊκή, που όταν βρίσκεται κοντά στο σταθμό του ηλεκτρικού συγκεντρώνει κόσμο κι από άλλες συνοικίες.

Λειτουργεί εναλλάξ πότε στην πάνω μεριά του κτήματος Μποδοσάκη με το τεράστιο φουγάρο, πότε από την κάτω κι είναι πολυπληθής. Η Λαϊκή αγορά του Περισσού όπως κι οι άλλες δεν προσελκύουν τον κόσμο μόνο για να κάνει τα ψώνια της βδομάδας. Είναι κι ένας τόπος επικοινωνίας, όπου μπορεί να συναντήσει κανείς ανύποπτα εκτός από τους τακτικούς αγοραστές τροφίμων κι άλλους, που δυσκολεύεται ν' αναγνωρίσει επειδή έχουν αλλάξει οι δρόμοι τους προ καιρού. Εδώ συναντάει ο επισκέπτης κάθε καρυδιάς καρύδι από άποψη ατόμων και τροφίμων που αραδιασμένα στους πάγκους προσδοκούν την προτίμηση του καταναλωτή. Είναι τα εύγευστα προϊόντα της ελληνικής γης, φρούτα και κηπευτικά, η κάθε εποχή τα δικά της, με τους πελάτες να συνωστίζονται στο διάδρομο και να ρίχνουν ματιές απ' εδώ κι απ' κει εμποδίζοντας την κυκλοφορία, όταν μάλιστα σέρνουν καροτσάκια, συχνά χρειάζεται ...τροχονόμος! Εκεί να δεις τι γίνεται... Εκτός από την ποιότητα, σημαντικό ρόλο στην επιλογή του κοινού παίζει η τιμή. Το καλό είναι και ακριβό, λένε κι όταν τυχαίνει να είναι και φτηνό, ε, τότε, σχηματίζεται ουρά!

Τα καροτσάκια, ναι, αποτελούν πρόβλημα όταν οδηγούνται από απρόσεκτους και, πώς να είναι προσεκτικοί... στην οδήγηση όταν ο νους τους είναι στις τιμές και το ποσόν που διαθέτουν είναι αυστηρά καθορισμένο. Στη Λαϊκή μας, έρχονται πολλοί γιωταχήδες κι από τα πέριξ και μαζί με τους ντόπιους πολιορκούν θα 'λεγε κανείς την περιοχή. Αν ήταν δυνατόν, να μπουν και μέσα στους διαδρόμους με τα μηχανοκίνητά τους για να μην περπατήσουν μερικά βήματα! Τέτοιο δέσιμο με τις άψυχες λαμαρίνες! Πραγματικοί ειδωλολάτρες, κάποιοι που πηγαίνουν καβάλα και στην εκκλησιά και τους κάνει αγιασμό ο παπάς! Αυτό είναι κάτι που αν δεν το δει κανείς δεν το πιστεύει κι εγώ το είδα κατ' επανάληψη!

Το καλλιτεχνικά φτιαγμένο πανύψηλο φουγάρο στο απέραντο πρώην εργοστάσιο του Μποδοσάκη, που δείχνει θαρρείς πού βρίσκεται η Λαϊκή αγορά πότε από τη μία, πότε από την άλλη πλευρά, δεν έγινε γνωστό αν κατεδαφιστεί κι αυτό μαζί με το άλλο οικοδόμημα για ιδιωτική εκμετάλλευση. Και να σκεφτεί κανείς ότι εκεί μέσα εργαζονταν, όπως και στ' άλλα κοντινά κτίρια, χιλιάδες άνθρωποι κι η ανεργία στην περιοχή ήταν σχεδόν ανύπαρκτη. Τώρα; Τώρα με τις συντάξεις πείνας για τους περισσότερους ηλικιωμένους και τα ελαστικά ωράρια για τους εργαζόμενους, πώς να μη φυλάει κανείς στη Λαϊκή το ΕΥΡΩ του σα φυλακτό!

Λέγαμε για τις απροσδόκητες συναντήσεις της Λαϊκής με ανθρώπους που κάποτε συναναστράφηκες μαζί τους κι είχαν κερδίσει τη συμπάθειά σου κι άλλους που δε θα 'θελες να ξαναδείς. Εμένα μου συνέβη και το πρώτο και το δεύτερο! Είδα κάποιον, αυτός με είδε και με αναγνώρισε, ύστερα από τόσα χρόνια, που στην περίοδο της χούντας ερχόταν στο σπίτι και μου έκανε διάφορες ερωτήσεις αστυνομικού τύπου, αφού φρόντισε πρώτα να συγκεντρώσει πληροφορίες απ' εδώ κι από κει με κύριο πληροφοριοδότη ένα μισοπάλαβο που κάποτε τον θύμωσε πολύ ο γάιδαρος της σούστας του και μ' έναν κολοκοτρωνέικο σουγιά απειλούσε να τον σκοτώσει! Παρατρίχα τη γλίτωσε τότε ο κυρ Μέντιος, που ήταν το δεξί χέρι του στις μεταφορές που έκανε.

Ευτυχώς, του είπε καλά λόγια ο γείτονας και δεν είχα περιπέτειες, όπως άλλοι κι άλλοι που τους οδηγούσαν στον τόπο των βασανιστηρίων και τους κακοποιούσαν βάναυσα.

Το κτίριο αυτό, εγκαταλειμμένο από τότε που κατέρρευσε η δικτατορία, θυμίζει τη φοβερή εκείνη εποχή σ' όσους το αντικρίζουν πλησίον της Λαϊκής, καθώς βρίσκεται σε κακά χάλια, στοιχειωμένο θαρρείς! Στη Λαϊκή συνάντησα και τον παιδικό φίλο από την Κοκκινιά και συναγωνιστή στην ΕΠΟΝ, Στάθη! Θυμηθήκαμε τα παλιά και κουβέντα στην κουβέντα κλείσαμε την κυκλοφορία των καροτσιών! Αν διέθεταν κόρνα, θα χαλούσαν τον κόσμο! Και τι να πρωτοθυμηθείς η αλήθεια. Το παραγκένιο γυμνάσιο που φιλοξενούσε παιδιά εκτός από εκείνα του τόπου, του Κορυδαλλού, που λεγόταν τότε Κουτσουκάρι, ακόμα από τα Ταμπούρια και τα Μανιάτικα. Σαν κινηματογραφική ταινία πολλοί πέρασαν από το νου απ' όσα συνταρακτικά γεγονότα συνέβησαν τα χρόνια της εφηβείας εκείνη τη φοβερή περίοδο της ζωής που η απαρίθμησή τους μόνο θα γέμιζε σελίδες ολόκληρες.

Ο Στάθης στάθηκε "τυχερός", γιατί εκτός από τα νησιά γνώρισε και ...ξερονήσια χωρίς να πληρώσει πεντάρα!!!

Παλιότερα στη Λαϊκή ο κόσμος πήγαινε χαρούμενος και οι πωλητές κάποτε τους υποδέχονταν με τραγούδια. Τώρα το γέλιο δε βρίσκει ευδόκιμο έδαφος, τα χείλη πωλητών και αγοραστών σαλεύουν μόνο για να εκφράσουν παράπονα ενάντια στους τέως και νυν κυβερνώντες κι όμως οι δημοσκοπήσεις δίνουν στο δικομματισμό μεγάλη πλειοψηφία! Τι να πει κανείς, ότι χρειαζόμαστε ψυχίατρο ομαδικά; Μπα, κάτι άλλο συμβαίνει! Ο νοών νοείτω!».