Εναν πολύχρονο Γολγοθά αντιμετωπίζει το «Ιδρυμα Χρήστου και Σούλης Καπράλου». Η αδιαφορία από την πολιτεία, οι γραφειοκρατικές διαδικασίες, η έλλειψη βοήθειας - κυρίως οικονομικής - από το υπουργείο Πολιτισμού, έχουν οδηγήσει τη λειτουργία του σε οριακή πλέον κατάσταση. Το πολύτιμο έργο του μεγάλου μας γλύπτη, τα εκατοντάδες «παιδιά» του, που θέλησε να τα μοιραστεί - μέσω του Μουσείου - με τον φυσικό τους αποδέκτη, τον κόσμο, βιώνουν, χρόνια τώρα, την αγνόηση και την αδιαφορία του κράτους.

Το τελευταίο διάστημα, νέα προβλήματα προστέθηκαν. Στην απόφαση του Ιδρύματος να υπαχθεί στην Εθνική Πινακοθήκη, αφού δεν μπορούσε να σηκώσει μόνο του το φορτίο των εξόδων λειτουργίας, το υπουργείο Πολιτισμού δηλώνει και πάλι «απών»: Δεν ενισχύει την Εθνική Πινακοθήκη για να το λειτουργήσει ως παράρτημά της. Ετσι, αν και είναι στη δικαιοδοσία της Πινακοθήκης, το Μουσείο συνεχίζει να κρατιέται στη ζωή, με δαπάνες της συζύγου του καλλιτέχνη. Επίσης, πλησιάζει τη δεκαετία το θέμα της ανέγερσης νέου Μουσείου στην Αίγινα, ώστε να στεγαστούν όλα τα έργα του μεγάλου μας γλύπτη, που σήμερα ασφυκτιούν στο παλαιό μουσείο της Αίγινας και στο σπίτι του στο Κουκάκι.

Το «Ιδρυμα Χρήστου και Σούλης Καπράλου» δημιουργήθηκε το 1991, δύο χρόνια πριν από το «φευγιό» του Χρ. Καπράλου. Η ίδρυσή του δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης το 1992. Στις έξι αίθουσές του, συγκεντρώθηκε ένα μεγάλο τμήμα της δημιουργίας του, ενώ ένα σημαντικό κομμάτι της δουλιάς του παρέμεινε στο εργαστήρι του στο Κουκάκι.

Οπως έλεγε σε συνέντευξή της στον «Ριζοσπάστη» (24/3/96) η Σούλη Καπράλου: «Ζητάγαμε και ζητάμε μία ενίσχυση σε πάγια βάση, ώστε να μπορούμε να απασχολούμε κάποιο προσωπικό. Ολοι ξέρουν για το ίδρυμα, όλοι ξέρουν ποιας σπουδαιότητας καλλιτέχνης ήταν και ποιας σπουδαιότητας έργο άφησε, ωστόσο μένουν μόνο στο θαυμασμό. Στις επαφές που θα κάνουμε με τον νυν υπουργό Πολιτισμού, θα ζητήσουμε ένα βασικό προσωπικό: έναν φύλακα, έναν άνθρωπο να καθαρίζει το μουσείο και μία γραμματέα. Επίσης, να μας δώσουν τα απαραίτητα μέσα, ώστε να μπορέσουμε να αρχειοθετήσουμε αυτό το τεράστιο έργο, το οποίο δε μετριέται ούτε σε δεκάδες, ούτε σε εκατοντάδες, αλλά σε πολλές χιλιάδες κομμάτια».

Η ενίσχυση αυτή δεν ήρθε ποτέ. Το ΥΠΠΟ προφανώς θεώρησε ότι είχε κάνει το χρέος του, δίνοντας, λίγους μήνες πριν, το ποσό των 3 εκατομμυρίων δραχμών!!!. Αυτό είναι και το μοναδικό ποσό εκ μέρους του ΥΠΠΟ για το Μουσείο Χρήστου και Σούλης Καπράλου στην Αίγινα.

«Ολα αυτά τα χρόνια», μας λέει η Σούλη Καπράλου, «τα οικονομικά μας ήταν πενιχρά, και δεν μπορούσαν να συντηρήσουν σωστά το Μουσείο. Στο Ιδρυμα, εκτός από το Μουσείο της Αίγινας, ανήκει και το εργαστήρι του Χρ. Καπράλου στο Κουκάκι», στο οποίο φιλοξενούνται πολλά ακόμη έργα του δημιουργού, κυρίως σε χαλκό και γύψο.

Βλέποντας την τραγική κατάσταση, το ΔΣ του Ιδρύματος αποφάσισε (7/5/03) να υπαχθεί στην Εθνική Πινακοθήκη. Κάτι τέτοιο προβλεπόταν στο καταστατικό ίδρυσης του Ιδρύματος: «Σε περίπτωση που το ίδρυμα δεν μπορέσει να ορθοποδήσει και να ζήσει με τους πόρους του, τότε όλα τα περιουσιακά του στοιχεία περιέρχονται στην Εθνική Πινακοθήκη».

«Η Εθνική Πινακοθήκη, εκτιμώντας το έργο του Χρήστου, έκανε τις ενέργειες ώστε να γίνει το Ιδρυμα, παράρτημά της. Ηδη, λειτουργούν με επιτυχία παραρτήματα της Πινακοθήκης στην Κέρκυρα, στο Ναύπλιο κ.ά. Ομως, μέχρι σήμερα δεν έχει πάρει καμία ενίσχυση από το υπουργείο για το Μουσείο στην Αίγινα. Η ανάληψη έχει γίνει μόνο στα χαρτιά. Μην έχοντας τα χρήματα από το ΥΠΠΟ, δεν μπορεί η Εθνική Πινακοθήκη να έχει τη φροντίδα του χώρου: συντήρηση, ασφάλεια, περιοδικές επισκευές, λογαριασμοί ύδρευσης, ηλεκτροδότησης...». Ετσι, ακόμη και σήμερα, το παλαιό μουσείο, αν και είναι στη δικαιοδοσία της Εθνικής Πινακοθήκης, λειτουργεί με δαπάνες της Σούλης Καπράλου.

Το παραπάνω πρόβλημα συνδέεται με ένα ακόμη μεγάλο θέμα: Την ανέγερση νέου χώρου στην Αίγινα, στο οποίο θα φιλοξενούνταν και τα έργα της Αθήνας. Η Σούλη Καπράλου αγόρασε αρκετά χρόνια πριν, ένα μεγάλο οικόπεδο δίπλα στο χώρο του Ιδρύματος και λίγο αργότερα έγιναν τα αρχιτεκτονικά σχέδια από τον καθηγητή στην Αρχιτεκτονική Θεσσαλονίκης, Δημήτρη Κρανιώτη. Τα 500 περίπου εκατομμύρια, από την πώληση στην Ελληνική Βουλή, τριών έργων του Χρήστου Καπράλου - ανάμεσά τους και το κορυφαίο «Μνημείο της μάχης της Πίνδου» - σχεδόν αρκούσαν για την πραγματοποίηση του νέου χώρου. Ομως, οι γραφειοκρατικές διαδικασίες και οι περιορισμοί που αφορούσαν στη δόμηση για την περιοχή, έγιναν τροχοπέδη για πάρα πολλά χρόνια. Η αδιαφορία του υπουργείου Πολιτισμού, τόσο επί ΠΑΣΟΚ όσο και επί ΝΔ, είχε ως αποτέλεσμα τα χρήματα από την πώληση των έργων να μένουν κατατεθειμένα στην Τράπεζα και σήμερα να μην αρκούν για την εκτέλεση του έργου. Πριν έναν περίπου χρόνο, άναψε το «πράσινο» φως όσον αφορά στην άδεια επέκτασης του Μουσείου, αλλά, δυστυχώς, ακόμη τα σκοτάδια της κρατικής αδιαφορίας παραμένουν.