Αν ακολουθήσουμε τη «λογική» της προπαγάνδας του ιμπεριαλισμού θα πέσουμε σε λογικό «άλμα», αφού «προκύπτει» ότι ο Μπέρια που υπηρετούσε ένα κράτος εθνοτικής «καταπίεσης» ...διέσωζε ένα λαό μερικών εκατοντάδων ψυχών μη στέλνοντάς τους να πολεμήσουν για να μην εξαφανιστούν!
Προσπερνώντας την προσωποποιημένη οπτική του Αραμπούλι, προκύπτει ότι από τα πρώτα χρόνια της Επανάστασης και μέχρι τη διάλυση της ΕΣΣΔ, η προσπάθεια ανάπτυξης του επιπέδου ζωής αυτών των λαών σε όλους τους τομείς ήταν συνεχής. Και νομίζουμε ότι δε χρειάζεται να αναλύσουμε τι σήμαινε για ορεσίβιους πληθυσμούς της 10ετίας του '30 να έχουν δρόμο, ηλεκτρικό και αργότερα νέα σπίτια που τους έχτιζε το κράτος.
«Δυστυχώς», συνεχίζει, «η σημερινή εξουσία δε δίνει την ελάχιστη προσοχή για την ανάπτυξη της περιοχής. Με αποτέλεσμα, η κοινωνικο-δημογραφική κατάσταση στην Πσαβ - Χεβσουρέτια να αποκτά καταστροφικά χαρακτηριστικά». Ακόμη και όσες προσπάθειες ανάπτυξης της υποδομής (π.χ. σταθμοί ηλεκτρικής ενέργειας) προέρχονται από το εξωτερικό και για προφανείς λόγους που σχετίζονται με τα σχέδια υπερεκμετάλλευσης της περιοχής.
«Αλλο παράδειγμα: Στο χωριό Αρντότι ζουν μόλις τρεις οικογένειες. Ενας κάτοικος έχει ραδιοφωνικό αναμεταδότη, χάρη στον οποίο το χωριό είχε τη δυνατότητα να συνδέεται με την υπόλοιπη Γεωργία. Επαιρνε 45 λάρι μισθό το μήνα και νόμιζε ότι εκπροσωπεί το κράτος σε αυτό το χωριό και ότι εκτελεί μια πολύ σημαντική αποστολή σε αυτό το κομμάτι της χώρας. Πρόσφατα έγινε γνωστό ότι σταμάτησαν να του πληρώνουν το μισθό, διότι βλέπετε το κράτος δεν έχει δυνατότητα να διατηρεί ραδιοφωνικό σταθμό σε ένα μικρό χωριό. Σε αυτό το χωριό υπήρχε σχολείο που πήγαιναν 5-6 παιδιά. Παλιά, ακόμη και για τέτοιο αριθμό μαθητών φτιάχνονταν σχολειά, θεωρούνταν προτεραιότητα για την κρατική πολιτική. Τώρα, το υπουργείο Παιδείας και Επιστημών της Γεωργίας απειλεί να κλείσουν όλα τα σχολεία στα οποία φοιτούν λιγότεροι από 300 μαθητές. Αυτό σημαίνει ότι στο πολύ άμεσο μέλλον το χωριό Αρντότι και τα άλλα χωριά των ορεινών περιοχών της Γεωργίας απειλούνται με εξαφάνιση, αφού, ως γνωστόν, χωρίς σχολείο δεν υπάρχει μέλλον».
Προσθέτει ότι υπάρχουν υποσχέσεις ότι «δε θα αγγιχτούν τα νόμιμα δικαιώματα του ντόπιου πληθυσμού». «Αλλά αν πραγματικά κανείς δεν επιβουλεύεται τα δικαιώματα ιδιοκτησίας των κατοίκων της Χεβσουρέτιας, γιατί από την αρχή δεν ενισχύουν τη νομοθεσία προς όφελος του δικαιώματος των ντόπιων να ορίζουν την ιδιοκτησία τους και μετά ας αμολήσουν τους επενδυτές για την τουριστική ανάπτυξη;». Ο Αραμπούλι δε δίνει απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Αν και δεν είναι δύσκολη: Είναι η αδηφαγία του καπιταλισμού που θα φτάσει ακόμη και να ξεριζώσει πληθυσμούς από τη γη που ζουν επί αιώνες αν πρόκειται να κερδίσει. Αλλά το σημαντικό είναι ότι εμμέσως δίνεται απάντηση στη μαύρη προπαγάνδα περί «αρπαγής» περιουσιών από τον σοσιαλισμό. Ουδέποτε, λοιπόν, ο σοσιαλισμός άγγιξε καν τις παραδόσεις αυτών των λαών ακόμη και σε επίπεδο ιδιοκτησίας. Εκτός αν εννοούν τα παλάτια των αυλικών του τσάρου που μετατράπηκαν σε εργατικά πολιτιστικά κέντρα. Αλλά αυτός είναι ένας ακόμη λόγος περηφάνιας για το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε...