Ενα σημαντικό γεγονός κατά τη διάρκεια και των τριών φάσεων μιας παρτίδας, είναι το αν παίζουμε μόνο από τη δική μας πλευρά και όχι και από την πλευρά του αντιπάλου. Κατά τη διάρκεια της παρτίδας, οι περισσότερες τακτικές δυνατότητες που μας διαφεύγουν αναλύοντας τη θέση, είναι εκείνες του αντιπάλου.

Κάθε συνδυασμός περιέχει περισσότερες από μία κινήσεις που δε φαίνονται με την πρώτη ματιά, ειδικά όταν ο παίκτης δεν είναι έμπειρος, εκεί άλλωστε οφείλεται - κατά ένα μεγάλο μέρος - και η ομορφιά του πνευματικού αθλήματος, στον κυκεώνα των συνδυασμών.

Ωστόσο, τις περισσότερες φορές, ένας έμπειρος παίκτης διαισθάνεται την ύπαρξη κάποιου συνδυασμού, ανεξάρτητα από το αν λόγω έλλειψης χρόνου ή αδυναμίας στο «μέτρημα», δεν μπορεί με ακρίβεια να υπολογίσει το συνδυασμό.

Στο διάγραμμα αυτού του κειμένου, τα μαύρα έπαιζαν μόνο από τη δική τους πλευρά, χωρίς να ελέγχουν νοερά και την πλευρά του αντιπάλου και έπαιξαν 1... Ιγ5 προκειμένου να αυξήσουν την πίεση στο πιόνι «ε4». Τι έπαιξαν στη συνέχεια τα λευκά και ανάγκασαν τα μαύρα να εγκαταλείψουν;

Στη θέση που ακολουθεί με αλγεβρικά σύμβολα, θα θυμηθούμε την κλασική πλέον «θυσία» που έκανε το 1931 ο Τάρας. Ο μαύρος και εδώ δεν «έπαιξε» και από την πλευρά του αντιπάλου και «τσίμπησε» το πιόνι με 1... Βα2; Τι έπαιξε ο Τάρας και κέρδισε θεαματικά;

Λευκά: Ργ1, Βδ3, Πδ1, Πθ1, Ιζ3, Αδ2, Στρ. α2, β2, γ2, ζ2, η2, θ2 (12).

Μαύρα: Ρε8, Βε6, Πα8, Πθ8, Ιβ8, Αζ8, Στρ. α7, β7, γ6, ε7, ζ7, ζ6, θ7 (13).