Οι σπόροι του άγριου σταριού έχουν ένα παράξενο «μυϊκό» σύστημα που τους επιτρέπει να βυθίζονται αρκετά στο έδαφος ώστε να βλαστήσουν με επιτυχία. Κάθε σπόρος έχει δύο μακριές απολήξεις που λέγονται άγανα («μουστάκια»). Γερμανοί ερευνητές διαπίστωσαν ότι τα άγανα διαθέτουν ινίδια κυτταρίνης, που τα κάνουν να μακραίνουν όταν το περιβάλλον είναι υγρό και να κονταίνουν όταν είναι ξηρό. Στην πρώτη περίπτωση τα άγανα πλησιάζουν το ένα το άλλο και στη δεύτερη απομακρύνονται, κάνοντας μια κίνηση σαν αυτή που κάνουν τα πόδια του βατράχου όταν κολυμπάει. Με τον τρόπο αυτό τα άγανα βυθίζουν το σπόρο βαθύτερα στο έδαφος, όπου έχει περισσότερες ελπίδες να βλαστήσει με επιτυχία. Το εντυπωσιακότερο είναι ότι το άγριο στάρι είναι εξελικτικά προσαρμοσμένο στον ημερήσιο κύκλο της υγρασίας που επικρατεί την περίοδο της ξηρασίας (που επέρχεται μετά την ωρίμανση των σπόρων) στην περιοχή της Γόνιμης Ημισελήνου (αρχαία Μεσοποταμία, βόρεια Αίγυπτος, Παλαιστίνη), όπου και άρχισε η καλλιέργεια του σταριού.