Αφροδίτη της Μοργκαντίνα (Σικελία, 5ος π.Χ. αι.) |
Ο Ιταλός υπουργός Φρανσέσκο Ρουτέλι και ο διευθυντής του «Γκετί», Μάικλ Μπραντ, «ανακοίνωσαν ότι κατέληξαν σε συμφωνία σχετικά με τα αιτήματα που προωθήθηκαν από το υπουργείο για ορισμένα αντικείμενα των συλλογών αρχαίας τέχνης του "Γκετί"». Βάσει της συμφωνίας αυτής, το «Γκετί» αποδέχεται να «μεταβιβάσει στην Ιταλία 40 αντικείμενα, ανάμεσά τους και την Αφροδίτη», άγαλμα που η Ιταλία το θεωρεί από τα ωραιότερα έργα τέχνης που βγήκαν παράνομα από τη χώρα. «Τα δυο μέρη πρέπει να εκπονήσουν τους προσεχείς μήνες χρονοδιάγραμμα για τις μεταβιβάσεις αυτές, με εξαίρεση την "Αφροδίτη", που θα συνεχίσει να εκτίθεται στο "Γκετί" έως το 2010». Επίσης, οι δύο πλευρές αποφάσισαν να ξαναρχίσουν συνομιλίες για ένα ακόμα άγαλμα από μπρούντζο, μια «Νίκη», μόλις η ιταλική δικαιοσύνη αποφανθεί για την υπόθεση αυτή.
Ωστόσο, οι Ιταλοί αναγκάστηκαν να προχωρήσουν σε απαράδεκτες υποχωρήσεις προς το «Γκετί», το οποίο εμπλέκεται σε «καραμπινάτες» υποθέσεις αρχαιοκαπηλίας, γεγονός που αποδεικνύει πως και όταν υπάρχουν ατράνταχτες αποδείξεις, οι χώρες προέλευσης των αντικειμένων αρχαιοκαπηλίας, ακόμη και ισχυρές όπως η Ιταλία, αποδέχονται τη λογική της εμπορευματοποίησης της πολιτιστικής κληρονομιάς και λειτουργούν με όρους «πάρε - δώσε». Ετσι, τα δυο μέρη αποφάσισαν να αρχίσουν μια «ευρεία πολιτιστική συνεργασία που θα περιλαμβάνει το δανεισμό σημαντικών έργων τέχνης, και κοινές εκθέσεις», πολιτική που ακολουθεί και το ελληνικό ΥΠΠΟ...
Αυτή η τακτική θα έχει μακροπρόθεσμα αρνητικά αποτελέσματα στον τομέα της καταστολής της αρχαιοκαπηλίας, αφού τα ιδιωτικά μουσεία, οι «συλλέκτες» και οι έμποροι αρχαιοτήτων αντιμετωπίζονται ως ισότιμοι συνομιλητές από τα κράτη, ακόμη και όταν υπάρχουν τεκμηριωμένες δικαστικές αποφάσεις, όπως στην περίπτωση της Ιταλίας.