Μια ακόμη συνάντηση κορυφής της Ευρωπαϊκής Ενωσης για το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα που οι ίδιοι αποκαλούν Ευρωπαϊκή Συνθήκη ολοκληρώθηκε. Η τελική διαμόρφωση ενός κοινού ανακοινωθέντος λειτούργησε από τη μια ως φύλλο συκής για να σκεπάσει τις εσωτερικές τους αντιθέσεις αλλά από την άλλη βρέθηκαν ομόφωνοι σε όλα τα αντιλαϊκά μέτρα που αφορούν τα εργασιακά δικαιώματα, την ΚΑΠ, τις ανθρώπινες ελευθερίες κ.ά. Η ανισόμετρη λειτουργία και ανάπτυξη παραμένει ως κυρίαρχο ζήτημα των ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων και συνεχώς διευρύνεται. Η βρικολακιασμένη καπιταλιστική Ευρώπη αποτελεί τον κύριο φορέα λαϊκής ανασφάλειας. Οι ευρωπαϊκοί λαοί αναρωτιούνται ανήσυχοι «προς τι όλα αυτά»;
Η «υπέρβαση» του καπιταλισμού από το ιμπεριαλιστικό του στάδιο βρίσκεται μόνο στα κεφάλια των επινοητών του και των άθλιων προπαγανδιστών της λεγόμενης «ευρω-καπιταλιστικής ιδέας».
Ο καπιταλισμός αδυνατεί να ξεπεράσει τον εαυτό του διότι θα έπαυε να είναι καπιταλισμός. Θα έχανε δηλαδή τη γενεσιουργό του αιτία που είναι η αέναη επέκταση του κεφαλαίου με πολιορκητικό κριό το χρηματιστικό σ' όλο το πλανήτη. Τα αίτια της κακομοιριάς του πολλά. Ενα απ' αυτά είναι η ανισομέρεια στη διεθνή λειτουργία του. Τα πλέον ανεπτυγμένα και ισχυρά καπιταλιστικά κράτη ασκούν διάφορες μορφές ιμπεριαλισμού όχι μόνο στα εκτός των πολυεθνικών του οργανώσεων (Ευρωπαϊκή Ενωση και ΝΑΤΟ) κράτη αλλά και τα εντός αυτών των οργανώσεων που είναι αδύναμα ή λιγότερο δυνατά. Είναι ένα είδος διαφορετικών κρίκων μιας ενιαίας αλυσίδας.
Το κάθε φορά κατακτημένο από τους «εκτός» προϊόν περνά από πολλά χέρια και τσιμπολογήματα των «εντός» για να καταλήξει η μερίδα του λέοντος στον ένα ή περισσότερους ισχυρούς. Είναι ένα είδος εσωτερικής συμφωνίας κυρίων που συνοδεύεται από ισχυρές αγκωνιές και «φιλικές» υπονομεύσεις. Το ιμπεριαλιστικό δίκαιο λειτουργεί και σε βάρος των αδύναμων «εντός» με τη μορφή του οικονομικού κυρίως ιμπεριαλισμού και της αγοράς όπλων. Η μεταφορά της υπεραξίας που γίνεται ακόμη και στο πλαίσιο μιας απλής ανταλλαγής ή αγοράς εμπορευμάτων παίρνει εδώ μορφή χιονοστιβάδας. Οι ισχυροί εταίροι κρατούν αποκλειστικότητα στη διάθεση βιομηχανικών και στρατιωτικών εξοπλισμών και ακριβών καταναλωτικών προϊόντων. Με τη μέθοδο ενός «λεόντειου» διεθνούς καταμερισμού εργασίας διασφαλίζουν τη μονιμότητα αυτού του καθεστώτος ακόμη και με τη μορφή «προστασίας». Οι αδύναμες ή νεόκοπες «εθνικές αστικές τάξεις» που βρίσκονται εντός του υποτιθέμενου προστατευτικού κυκλώματος αυτοαναιρούνται από κάθε μορφή αντίστασης με τη μέθοδο των κάθε λογής «ιδιωτικοποιήσεων», όσο αντιφατικό κι αν φαντάζει αυτό.
Η συλλογική δύναμη της αστικής τάξης εκφράζεται στη δύναμη του αστικού κράτους. Οταν το κράτος αποδυναμώνεται από την οικονομική του ισχύ, αδυνατεί να αντισταθεί ως συλλογική θέληση της αστικής τάξης. Οταν μάλιστα πρόκειται για μια αστική τάξη που προσπαθεί να αυξήσει το κατεχόμενο κεφάλαιό της με παρασιτικές μορφές θαλασσοδανείων, κλοπές «ιδιωτικοποιήσεων» κι άλλα παρόμοια, συμβαίνει το κράτος της να υπονομεύεται κι αυτή να μην ισχυροποιείται ανάλογα.
Αυτό συμβαίνει π.χ. στην Ελλάδα από τις αρχές του '90 με τις κυβερνήσεις που εκφράζουν τη θέληση της αστικής τάξης να νιώθει ασφαλής μόνο υπό την προστασία των ισχυρών εταίρων του καπιταλισμού. Τέλος, γίνεται κατανοητό γιατί δυσκολεύονται να συμφωνήσουν στο διεθνές κογκλάβιο του καπιταλισμού και γιατί ο λεγόμενος συλλογικός «υπερκαπιταλισμός» βρίσκεται μόνο στα κεφάλια των επινοητών του και στα θλιβερά ευρωενωσίτικα παπαγαλάκια του.
Αντώνης ΔΑΜΙΓΟΣ
Κυρίως φύλλο 
Feeds
Πώς λειτουργεί η οπτική αναγνώριση χαρακτήρων 
