Δυο «απροσάρμοστα» νεαρά κορίτσια, αφού φτάσουν στα στάδια της κατάθλιψης, αποφασίζουν να «δραπετεύσουν»! Μια νύχτα φεύγουν από την «κλινική», που τις φιλοξενούσε (από το περιβάλλον τους), και αρχίζουν την περιπλάνηση! Ο κόσμος, όμως, είναι ενιαίος! Και «έξω» από την «κλινική» δεν είναι διαφορετικός. Πέφτουν, λοιπόν, πάνω στα ίδια προβλήματα. Η μελαγχολία τους, η κατάθλιψή τους, μεγαλώνει! Μοιραία κατάληξη, να σκληρύνουν και αυτές και να γίνουν όπως ο κόσμος!

Μάχαιραν εσύ, μάχαιραν και εγώ, αποφασίζουν! Το αλληλοπλήγωμα, το αλλησφάξιμο, είναι ο κανόνας της αστικής κοινωνίας. «Μέσα», λοιπόν, και αυτές! Η βία, όμως, δεν εκδηλώνεται πάντοτε με μαχαίρια. Και οι ματιές σφάζουνε, άλλωστε! Οι δυο φίλες, δυστυχώς γι' αυτές, δεν αντέχουν καμία μορφή βίας. Αυτές έχουν πλάσει έναν φανταστικό κόσμο. Εναν κόσμο, βέβαια, που δεν υπάρχει! Να, λοιπόν, τα αδιέξοδα.

Ολα αυτά τα... φιλοσοφικά μην τα θεωρήσετε ότι συμβαίνουν βαρετά! Η ταινία είναι ανάλαφρη σαν πούπουλο. Εχει ξεπεράσει κατά πολύ την... αποστασιοποίηση και έφτασε στα όρια της ποίησης. Λίγες λέξεις. Πολλές φορές λιγότερες και από λίγες. Τόσες που τη φτάνουν στη σχηματοποίηση! «Είμαι αέρας», φωνάζει. Και αυτό φτάνει. Δε χρειάζεται να φυσήξει και αέρας για να πειστείς!

Στις επιλογές του δημιουργού είναι και η «κενότητα» των χαρακτήρων των δυο ηρωίδων! Τα δυο κορίτσια δεν κουβαλάνε μεγάλα φορτία. Είναι δυο απλά, επιπόλαια κορίτσια. Ποιος, όμως, θα πει πως επειδή είναι απλά και επιπόλαια δεν επιθυμούν και δεν πρέπει να ευτυχήσουν;

Παίζουν: Χάντε Κόντζα, Σελίν Σαλέτ.