Παρασκευή 8 Ιούνη 2007
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 48
ΤΗΛΕ ...ΠΑΘΗ
ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΑ
Μπιζάνια 2007

Ο Δήμος Καλλιθέας, διοργάνωσε στο γήπεδο της Καλλιθέας την 2η και 3η Ιουνίου, αγώνες στίβου όλων των κατηγοριών και τους έδωσε το όνομα Μπιζάνεια 2007. Η αγωνιστική αυτή εκδήλωση γίνεται κάθε χρόνο, όμως όποιον κι αν ρωτήσεις, ιδιαίτερα τους νέους, δε γνωρίζουν τι είναι τα Μπιζάνια και προς τιμήν ποιών διοργανώνονται.

Δε θα έπρεπε το αναλυτικό πρόγραμμα των αγώνων να συνοδεύεται από κάποια μπροσούρα ή έστω ένα ενημερωτικό σημείωμα, τι σημαίνει και τι συμβολίζει για την ιστορία της Καλλιθέας η λέξη «οδός Μπιζανίου»; Βέβαια στον πανέμορφο τόμο που εξέδωσε ο δήμος με όλη την ιστορία της Καλλιθέας και που εκφράζει προσωπικές απόψεις και θέσεις - χωρίς σ' αυτό να αναφέρονται κάποιοι πνευματικοί συντελεστές με βραβευμένο έργο για την Καλλιθέα - αναφέρεται, αλλά όχι διεξοδικά - το προσπερνάει ξώφαλτσα - στα γεγονότα, της οδού Μπιζανίου (Αγνοείται η μαρτυρία από το βιβλίο μου «Συνοικισμός Χαροκόπου»). Κάτι που φυσικά αγνοούν, όχι μόνο οι αθλητές αλλά και οι νεότεροι κάτοικοι της Καλλιθέας.

Ποια ήταν τέλος πάντων αυτή η οδός Μπιζανίου και τι συνέβη την καταραμένη αλλά ηρωική εκείνη μέρα της 24ης Ιουλίου 1944; Δέκα παιδιά όλα κι όλα. Δέκα ξυπόλυτοι άγγελοι χωρίς φτερά. Δέκα λιανά Κουκουεδάκια - αυτοί πολεμούσαν τους Γερμανοφασίστες τότε - με φλόγα και πίστη γι' αυτό που έκαναν. Δέκα λιανοντούφεκα ταμπουρωμένα στο μικρό σπιτάκι της οδού Μπιζανίου, πολεμούν ενάντια σε δυο τάγματα βαριοπλισμένων και εξαγριωμένων Γερμανών και Ταγματασφαλιτών.

Τα πάντα είχανε νεκρωθεί. Ακούγονται μόνο ουρλιαχτά και το βουητό από τα καμιόνια που διαρκώς ξεφορτώνουν ενισχύσεις. Βαράνε όπου βρίσκουνε, όπου νομίζουν και σ' ό,τι κινείται. Φοβούνται και τη σκιά τους ακόμα. Πάνε τοίχο τοίχο και στα μουλωχτά. Σε κάθε παραθυρόφυλλο καιροφυλακτεί γι' αυτούς ένα ντουφέκι. Ο εχθρός όμως αντέχει. Ο εχθρός είναι σκιά και δε χτυπιέται. Βαριά ατμόσφαιρα, ζέστη αφόρητη, μέρα που δεν κινείται. Μετά τις 5 αρχίζει το στερνό χτύπημα. Υστερα από ένα καταιγισμό πυροβολισμών, κάτι φάνηκε πως να κοπάζει. Κάθε λεπτό κι ένας ολόκληρος χρόνος. Απόλυτη ησυχία, και ξάφνου πέντε αργιές κι απόκοσμες ντουφεκιές, παράταιρες και ξεχασμένες... Δέκα ΕΠΟΝιτάκια με το δάχτυλο ακόμα στη σκανδάλη και την αράδα το αίμα στα μισάνοιχτα χείλη. Με τα μάτια σβησμένα και την ψυχή φευγάτη στην αιωνιότητα και στην αθανασία.

- Κάστρο δεν ήτανε, μα άντεξε σαν κάστρο.

Τι να πεις και τι να γράψεις και να ξαναγράψεις, για να θυμούνται οι παλιοί και να ενημερώνονται και να μαθαίνουνε οι νέοι... γι' αυτήν ακριβώς την ιστορία που είναι καμάρι, περηφάνια, τιμή και δόξα για την Καλλιθέα. Σε μένα το μόνο που απομένει να κάνω, είναι απλά ν' αναφέρω τα ονόματά τους και στην καρδιά μου να κρατήσω βαθιά, πολύ βαθιά την ανάμνησή τους: Θαν. Αλεξίου, Δημ. Βασιλειάδης, Στέλιος Βιτσέντζος, Δημ. Γαλιάτσος, Γεωρ. Γυμνόπουλος, Γιάννης Ιωακειμίδης, Παύλος Λιγνόπουλος, Γαβρήλος Μυριδανός, Ιορδάνης Παπαδόπουλος, Σπύρος Χατζηπουλημένος. Τιμή και Δόξα.


Βασίλης ΛΙΟΓΚΑΡΗΣ


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ