Σάββατο 24 Μάρτη 2007 - Κυριακή 25 Μάρτη 2007
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 24
ΔΙΕΘΝΗ
ΧΙΛΗ
Διαψεύδονται οι προσδοκίες για ουσιαστικές αλλαγές

Ενα χρόνο στην προεδρία η Μπατσελέτ και οι Χιλιανοί εμφανίζονται ιδιαίτερα δυσαρεστημένοι

Στιγμιότυπο από τη λεγόμενη «επανάσταση των πιγκουίνων» των μαθητών που βγήκαν στους δρόμους τον περσινό Μάη
Στιγμιότυπο από τη λεγόμενη «επανάσταση των πιγκουίνων» των μαθητών που βγήκαν στους δρόμους τον περσινό Μάη
Ενας χρόνος συμπληρώθηκε από τότε που η Μισέλ Μπατσελέτ, ως πρώτη γυναίκα στην ιστορία της Χιλής, ανέλαβε τα καθήκοντά της ως Πρόεδρος της χώρας, εν μέσω μιας γενικευμένης ευφορίας, λόγω των πολλά υποσχόμενων προεκλογικών της δεσμεύσεων. Ομως, φαίνεται πως η κυβέρνηση της Μπατσελέτ, πολύ σύντομα μετά την ανάληψη της εξουσίας, «ξέχασε» τις προεκλογικές της δεσμεύσεις και αποφάσισε να ακολουθήσει την πεπατημένη, τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές των προκατόχων της, απομακρυνόμενη όλο και περισσότερο από τις πραγματικές προσδοκίες του χιλιανού λαού.

Πολλές οι υποσχέσεις που δεν τηρήθηκαν

Η Μπατσελέτ είχε, κατ' αρχήν, υποσχεθεί στην προεκλογική της εκστρατεία ότι θα συμπεριλάμβανε συνδικαλιστικές και κοινωνικές οργανώσεις, που θα εκπροσωπούσαν λαϊκά στρώματα, στη συζήτηση σημαντικών θεμάτων για τη χώρα. Ομως, αυτό δεν έγινε. Εγινε αντιληπτό, μετά από λίγο, ότι δε θα υπήρχε τέτοιου είδους συμμετοχή, παρά μόνο θα πραγματοποιούνταν κάποιες διασκέψεις ή διμερείς συζητήσεις με κάποιους τομείς, που όμως δεν παρείχαν καμία εγγύηση ότι θα παίρνονταν υπόψη οι προτάσεις του λαϊκού κινήματος. Πρόσφατα η Πρόεδρος Μπατσελέτ προέβη σε δηλώσεις, όπως ότι δεν είναι «ούτε δημαγωγός, ούτε λαϊκίστρια», ωστόσο η πραγματικότητα φαίνεται πιο σκληρή από τις δηλώσεις καλής θέλησης της Προέδρου, αφού όλες οι προτάσεις, σχέδια, μεταρρυθμίσεις, αλλαγές που πρότειναν οι κοινωνικές, συνδικαλιστικές οργανώσεις, οι οργανώσεις μαθητών και φοιτητών και άλλες, κατά κανόνα, φαίνεται να προσγειώνονται στον κάλαθο των αχρήστων της κυβέρνησης, των δήμων, των διαφόρων υπουργείων και κρατικών θεσμών της χώρας.

Οι υποσχέσεις για σίγουρη και αξιοπρεπή δουλιά, για αξιοπρεπείς μισθούς και συντάξεις, για πρόσβαση σε αξιοπρεπείς κατοικίες, σωστή κοινωνική πρόνοια, για ένα ποιοτικό εκπαιδευτικό σύστημα, δεν ήταν παρά δημαγωγία και φτηνός λαϊκισμός. Η κατάσταση της χιλιανής εργατικής τάξης και των διάφορων κοινωνικών στρωμάτων επιδεινώθηκε ακόμα περισσότερο, αφού οι πολιτικές που ακολουθεί και η σημερινή «αριστερή» κυβέρνηση οδηγούν στην ακόμα μεγαλύτερη κοινωνική ανισότητα, με την ψαλίδα να ανοίγει όλο και πιο πολύ, μεταξύ μιας πολύ πλούσιας μειοψηφίας και τη μεγάλη πλειοψηφία, εκτός ότι είναι υπερχρεωμένη να αναγκάζεται να ζει με μισθούς που μόλις της επιτρέπει να επιβιώνει.

Η γενικευμένη δυσαρέσκεια πυροδοτεί μαζικές, λαϊκές κινητοποιήσεις

Χαρακτηριστικές, για το κλίμα που επικρατεί στους εργαζόμενους, είναι οι δηλώσεις του Χοσέ Ορτίς, Γραμματέα Διαπραγμάτευσης της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργαζομένων της Χιλής (CUT): «Η χαρά όπως υποσχέθηκαν, δεν ήρθε, οι αμοιβές των εργαζομένων δε βελτιώθηκαν, το αντίθετο, τώρα η πραγματική αγοραστική δύναμη έχει μειωθεί στον ιδιωτικό τομέα. Η συνδικαλιστική ελευθερία εξασθένησε ή δεν υπάρχει. Το δικαίωμα για συλλογική διαπραγμάτευση συνεχίζει να είναι φαντασίωση, οι εργαζόμενοι απαιτούν, ο εργοδότης παριστάνει ότι ακούει τα αιτήματά τους και τελικά τους επιβάλει μία συλλογική σύμβαση με λιγότερα δικαιώματα ή διατηρεί την ήδη υπάρχουσα, αλλά με μεγαλύτερες απαιτήσεις, εκτός από κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις. Ακόμα χειρότερα, όταν οι εργαζόμενοι πραγματοποιούν το δικαίωμα να σταματήσουν τις δραστηριότητές τους και επιθυμούν να ανακτήσουν την ιστορική σημασία της απεργίας, τους στέλνουν την αστυνομία, και καταστέλλουν και καταπατούν αυτό το παγκόσμιο δικαίωμα των μισθωτών. Οι εργαζόμενοι στις εταιρείες "Εσκοντίδα", "Σεράμικας Κοπέκ", "Σίνσα", "Λίντερ", "Σέμκο" και πολλές άλλες είναι μάρτυρες των παραπάνω.

Η αλήθεια είναι ότι ο πρώτος χρόνος της τέταρτης κυβέρνησης από την πτώση της δικτατορίας, δεν είναι παρά μία από τα ίδια. Υποσχέθηκε να μεταρρυθμίσει το σύστημα συντάξεων, να βελτιώσει τους εργασιακούς νόμους. Η υποψήφια, τότε, Μπατσελέτ υποσχέθηκε να ακούσει πολύ προσεκτικά, τελικά όμως, δεν εισακούστηκαν οι προτάσεις μας αλλά εισακούστηκαν μόνο εκείνοι που ευνοήθηκαν από το σύστημα που κληροδότησε η δικτατορία. Για εμάς τους εργαζόμενους δεν έχει αλλάξει σχεδόν τίποτα, οι κύριοι του Ασφαλιστικού Οργανισμού συνεχίζουν να πλουτίζουν, κερδοσκοπώντας με τα λεφτά των εργαζομένων».

Ακόμα, ο Μάρκος Σουσάρτε, εκπρόσωπος του Κομμουνιστικού Κόμματος της Χιλής στη συνάντηση των κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων στη Λισαβόνα, τον περασμένο Νοέμβρη είχε πει, στην παρέμβασή του, αναφερόμενος στην οικονομική κατάσταση στη χώρα: «Οι κυβερνήσεις μετά την πτώση της δικτατορίας εδραίωσαν και εμβάθυναν το καπιταλιστικό, νεοφιλελεύθερο μοντέλο. Το μεγαλύτερο μέρος του βασικού πλούτου μας και των κρατικών επιχειρήσεων ιδιωτικοποιήθηκαν ή παραδόθηκαν στην αδηφαγία των πολυεθνικών εταιρειών. Αυτό οδήγησε στο να απαγορεύεται σήμερα η παρέμβαση του κράτους για την υπεράσπιση της χώρας από τις συνεχόμενες κρίσεις του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, όπως συνέβη το 1998 και το 2003, όταν αυξήθηκε η ανεργία και μειώθηκαν τα έσοδα της χώρας. Το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό άνοιγμα στο οποίο μας οδήγησε η νεοφιλελεύθερη πολιτική, που οξύνθηκε περαιτέρω με τη Συμφωνία Ελευθέρου Εμπορίου (TLC) με τις ΗΠΑ, βρίσκει τους Χιλιανούς πιο τρωτούς, αντιμέτωπους με νέους, μεγάλους κινδύνους που απειλούν κυρίως τους εξαγωγείς και τους παραγωγούς, όπως το αποδεικνύει η επίδραση της πτώσης της αξίας του δολαρίου».

Σε αυτήν την κατάσταση, υπήρξε ηχηρή απάντηση από το λαϊκό μαζικό κίνημα, που πραγματοποίησε μεγάλες κινητοποιήσεις και αγώνες, όπως οι εργαζόμενοι στον κλάδο Υγείας, οι μαθητές της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης με το λεγόμενο «ξεσηκωμό των πιγκουίνων» που συγκλόνισε τη χώρα στους πρώτους μήνες της κυβέρνησης Μπατσελέτ, των καθηγητών, των εργαζόμενων στον κλάδο του χαλκού, που υποχρεούνται σε συλλογικές συμβάσεις με ιδιαίτερα μειωμένα δικαιώματα, και των κατοίκων των πόλεων που χρωστούν τις κατοικίες που διαμένουν.

Ισχύει ακόμα ο αντιδημοκρατικός εκλογικός νόμος της δικτατορίας

Σε ό,τι αφορά στο ισχύον Σύνταγμα του χιλιανού κράτους, πρέπει να πούμε ότι έχει σχεδιαστεί επί δικτατορίας με τη συνεργασία και των σημερινών ηγεσιών της δεξιάς Συμμαχίας για τη Χιλή, και μερικών δεξιών χριστιανών δημοκρατών, που εκτός των άλλων συμμετείχαν και στην αποσταθεροποίηση της κυβέρνησης της Λαϊκής Ενότητας του Σαλβαδόρ Αλιέντε. Τώρα, ο βασικός στόχος του εν λόγω Συντάγματος, που βασίζεται στο δόγμα της Εθνικής Ασφάλειας, είναι να εμποδίσει το λαϊκό, συνδικαλιστικό κίνημα και τις πολιτικές οργανώσεις που το εκπροσωπούν να έχουν πρόσβαση στην κοινοβουλευτική εκπροσώπηση και πολύ περισσότερο στην κυβέρνηση. Γι' αυτό το λόγο, επεξεργάστηκαν ένα αντιδημοκρατικό εκλογικό σύστημα, από τα λίγα που υπάρχουν στον κόσμο, όπου κάτι πάνω από το 10% των εκλογέων δεν έχουν δικαίωμα στην κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, μεταξύ αυτών και το Κομμουνιστικό Κόμμα της Χιλής. Οι πολίτες που έχουν κάποιες υπευθυνότητες σε συνδικαλιστικές και κοινωνικές οργανώσεις και που δεν έχουν ολοκληρώσει τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, δεν έχουν δικαίωμα να κατέβουν υποψήφιοι για το εθνικό Κοινοβούλιο, συνεπώς η χιλιανή δημοκρατία συνεχίζει να κηδεμονεύεται από ένα Σύνταγμα που δεν εκπροσωπεί την κυριαρχία του χιλιανού λαού.

Ωστόσο, το θέμα της αλλαγής του εκλογικού νόμου έχει τουλάχιστον παραμείνει ως μία δέσμευση της κυβέρνησης. Θα δείξει εάν η κυβέρνηση θα καταθέσει σύντομα, όπως υποσχέθηκε, ένα σχέδιο μεταρρύθμισης στη Βουλή και αν στη συνέχεια το υπερασπιστεί και τηρήσει το λόγο της η Πρόεδρος Μπατσελέτ για δημοψήφισμα σε περίπτωση που δεν υπάρξουν οι συνθήκες στο Κοινοβούλιο για τη μεταρρύθμιση.

Αμφίρροπη η εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης Μπατσελέτ

Σε πρόσφατη συνέντευξή του, ο πρόεδρος του Κομμουνιστικού Κόμματος Χιλής, Γκιγιέρμο Τεϊγέρ, σημειώνει για τη σημερινή κατάσταση στη χώρα: «Η Χιλή παρουσιάζει μία αμφίρροπη θέση στην εξωτερική πολιτική. Δεν είναι γνωστό αν η κυβέρνηση υπέκυψε ή όχι στις βορειοαμερικανικές πιέσεις. Για παράδειγμα, στην ψηφοφορία για το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, έμεινε η αμφιβολία. Γιατί απείχε από την ψηφοφορία η Χιλή; Εγώ πιστεύω, επειδή επιβλήθηκαν οι βορειοαμερικανικές πιέσεις, ήταν ένας κομψός τρόπος για να παίξει το παιχνίδι του κυρίου Μπους.

Τώρα, ενώ υπάρχουν πράγματι δείγματα καλής θέλησης ,για παράδειγμα προς την Κούβα, τη Βενεζουέλα, τη Βολιβία, από την άλλη πλευρά φλερτάρει με άλλες χώρες, δημιουργώντας την εντύπωση ότι είναι αποτέλεσμα των βορειοαμερικανικών πιέσεων για το στήσιμο ενός "πόλου ενάντια στον Τσάβες", μία φάρσα που επιδιώκουν οι ΗΠΑ, που εδώ και καιρό προσπαθούν να δημιουργήσουν μία ομάδα χωρών που θα εμποδίσουν την προέλαση των λαών, κυρίως την εμφάνιση νέων διαδικασιών λατινοαμερικάνικης συνεργασίας. Γι' αυτό το λόγο η Χιλή παραμένει σε μια κάποια απομόνωση που την εμποδίζει, μέχρι τώρα, να εκμεταλλευτεί τη νέα διεθνή κατάσταση που είναι πολύ ευνοϊκή για την ύπαρξη σχέσεων με όλες τις χώρες και που θα μπορούσε να βοηθήσει στη λύση πολύ σύνθετων θεμάτων, όπως για παράδειγμα, το ενεργειακό».

Ολα τα παραπάνω συνοψίζονται στα λόγια του γνωστού Χιλιανού τραγουδοποιού Ανχελ Πάρα, γιου της εξέχουσας μορφής του χιλιανού λαϊκού τραγουδιού, Βιολέτα Πάρα: «Η Χιλή του σήμερα είναι μία εντελώς διαφορετική χώρα από αυτήν που ονειρευόμαστε, είναι μία καπιταλιστική, νεοφιλελεύθερη χώρα που έχει ένα 60% φτωχού, εξαθλιωμένου πληθυσμού. Είναι μία χώρα που έτσι και αρρωστήσεις, καλύτερα να πεθάνεις, γιατί αλλιώς η οικογένειά σου θα υπερχρεωθεί. Εχει γίνει, δυστυχώς, πολλή μικρή πρόοδος στα δεκαεφτά χρόνια μετά την πτώση της δικτατορίας».


Γ. ΚΑΡΑΓΕΩΡΓΗ


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ