Μπορεί η κυβέρνηση να πέρασε από τη Βουλή το νόμο πλαίσιο για τα ΑΕΙ, τίποτα όμως δεν έχει κριθεί σε ό,τι αφορά την εφαρμογή του αντιδραστικού νομοθετήματος. Ο λόγος είναι ένας. Σε κάθε βήμα η κυβέρνηση θα έχει απέναντί της το φοιτητικό κίνημα και τους πανεπιστημιακούς που έχουν απορρίψει στην πράξη τις διατάξεις του νόμου.

Ο πολύμηνος, μαζικός και αποφασιστικός αγώνας που έχουν δώσει οι φοιτητές, οι σπουδαστές, οι πανεπιστημιακοί, οι εργαζόμενοι, έχει δημιουργήσει νέα δεδομένα που δεν μπορεί -και να ήθελε - να αγνοήσει η κυβέρνηση και οι σύμμαχοί της. Ο αγώνας αυτός αναδείχτηκε σε καθοριστικό παράγοντα των εξελίξεων για την Παιδεία και τις έχει σφραγίσει. Χάρη σε αυτόν τον αγώνα αποκαλύφθηκε στα μάτια ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων ο αντιδραστικός και ταξικός χαρακτήρας των προωθούμενων αντιδραστικών αλλαγών. Φάνηκε πιο καθαρά ότι πίσω από τη δήθεν αυτονομία των ΑΕΙ η κυβέρνηση επιχειρεί να τα δέσει πιο σφικτά με τις επιχειρήσεις, να ενισχύσει τους ταξικούς φραγμούς, να καταργήσει το πανεπιστημιακό άσυλο.

Κόντρα στην κυβερνητική προπαγάνδα που από την πρώτη στιγμή κατασκεύασε την εικόνα ότι οι φοιτητές είναι μια «αντιδραστική μειοψηφία» ενάντια στις «αυτονόητες» και «αναγκαίες» αλλαγές, ένα μεγάλο τμήμα του λαού συνειδητοποίησε ότι αυτό που επιδιώκει η κυβέρνηση δεν είναι «η αναβάθμιση» του δημόσιο πανεπιστημίου αλλά η αναγκαστική «διασύνδεσή» του με το κεφάλαιο και το άνοιγμα του δρόμου για την ίδρυση ιδιωτικών ΑΕΙ. (Οι γονείς άλλωστε γνωρίζουν πολύ καλά ότι η δωρεάν Παιδεία είναι ένας μύθος και κοστίζει 4,3 δισ. ευρώ το χρόνο στις λαϊκές κυρίως οικογένειες).

Στη συκοφαντική εκστρατεία πρωταγωνίστησε ο ίδιος ο Κ. Καραμανλής που από τις Βρυξέλλες την προηγούμενη Παρασκευή έκανε λόγο για «μειοψηφίες περιθωριακών που δε σέβονται τη Δημοκρατία», καλύπτοντας πλήρως το ΜΑΤοκύλισμα του συλλαλητηρίου της προηγούμενης μέρας.

Ο αγώνας του φοιτητικού κινήματος έριξε και τις μάσκες της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ, αφήνοντας να διαφανεί η πλήρης ταύτισή της με τις αντιδραστικές αλλαγές στην Παιδεία. Συνέχεια και συστηματικά ο Γ. Παπανδρέου έβαλε πλάτη για να προχωρήσουν οι «μεταρρυθμίσεις» στην ανώτατη εκπαίδευση, βρισκόμενος σταθερά απέναντι από τους αγώνες και τα αιτήματα των φοιτητών. Τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, με πρώτο και καλύτερο τον Θ. Πάγκαλο, να κατηγορεί για «έκνομους» όσους αγωνίζονται να μείνει ανενεργός ο νόμος, έδωσαν πραγματικές μάχες για να περάσει ο νόμος πλαίσιο.

Η κυβέρνηση και ο αναντικατάστατος σύμμαχός της το ΠΑΣΟΚ δεν κατάφεραν να πείσουν ότι η συναίνεσή τους στο νόμο πλαίσιο σημαίνει και συναίνεση της πλειοψηφίας των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων. Ακριβώς γι' αυτό η κυβέρνηση προσέφυγε στη συστηματική χρήση αστυνομικής βίας και στην καταστολή των φοιτητικών κινητοποιήσεων, προχωρώντας σε παρακολουθήσεις και προληπτικές συλλήψεις διαδηλωτών, σε παραβιάσεις θεμελιωδών δικονομικών δικαιωμάτων «κατηγορουμένων», κ.ά. Χρησιμοποιήθηκαν στο έπακρο οι πολύτιμοι «κουκουλοφόροι», που έδιναν πάντα το «παρών» (ορισμένοι ως παρακλάδια των κρατικών μηχανισμών), όταν η κυβέρνηση (και όποιοι άλλοι προσδοκούν πολιτικά οφέλη απ' αυτή την κατάσταση ή θέλουν την επιβολή της καταστολής και της «τάξης» στο κίνημα), ήθελε «επεισόδια», αλλά εξαφανίστηκαν «ως διά μαγείας» στο τελευταίο συλλαλητήριο όταν η κυβέρνηση ήθελε να προβληθεί η «ιστορική συμφωνία» για την κατασκευή του αγωγού Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολης...

Η τρομοκρατική επιχείρηση όμως είναι ευρύτερη και στοχεύει μακρύτερα: στον περιορισμό των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών και την παραπέρα θωράκιση των μηχανισμών καταστολής. Αίφνης ο υπουργός Δημόσιας Τάξης Β. Πολύδωρας, ανακάλυψε «αντάρτικο πόλεων», ζητώντας μάλιστα τη συναίνεση των πολιτικών δυνάμεων για την αντιμετώπιση των «θιασωτών της πολιτικής βίας»(!) (σ.σ. φυσικά στην πολιτική βία δεν περιλαμβάνεται η κυρίαρχη μορφή της, η κρατική βία). Στο διαμορφούμενο κλίμα, η ηγεσία της ΕΛΑΣ (διάβαζε του υπουργείου Δημόσιας Τάξης) έφτασε στο σημείο να «προβάρει» σκέψεις για... απαγόρευση του συλλαλητηρίου της περασμένης Πέμπτης επικαλούμενη το άρθρο 11 του Συντάγματος. Η «πολεμική ατμόσφαιρα» που που επί μέρες καλλιεργήθηκε με την πρόθυμη συνδρομή των καναλιών, διευκόλυνε την υλοποίηση των σχεδίων για εξοπλισμό της ΕΛΑΣ με νέα όπλα κατά των διαδηλώσεων: χρωμόσφαιρες και πλαστικές σφαίρες, με χειροβομβίδες κρότου λάμψης, μηχανοκίνητες μονάδες, κ.ο.κ. Ως ανέκδοτο ακούστηκε μετά από αυτά η άποψη του αναπληρωτή κυβερνητικού εκπροσώπου, ότι «στην Ελλάδα δεν υπάρχει κρατική βία»...

Παρά την επίδειξη πυγμής, και τους περί τους αντιθέτου ισχυρισμούς, η κυβέρνηση βγαίνει άσχημα στραπατσαρισμένη από την παρατεταμένη αναμέτρηση με το κίνημα για μια αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν Παιδεία και μπορεί αυτό να έχει θετικά για το λαό αποκρυσταλλώματα αν ο ίδιος βγάλει σωστά πολιτικά συμπεράσματα. Γι' αυτό και έχει ήδη ξεκινήσει εκστρατεία για την εφαρμογή του νόμου - πλαισίου, διαπιστώνοντας ότι ήδη το φοιτητικό κίνημα έχει θέσει στόχο την κατάργησή του στην πράξη, στόχο τον οποίο υιοθετούν και ορισμένα όργανα διοίκησης Πανεπιστημίων (π.χ. Σύγκλητος ΕΜΠ). Κεντρικό επιχείρημα της κυβέρνησης η συμμόρφωση στη νομιμότητα: «Στις Δημοκρατίες οι νόμοι πρέπει να γίνονται σεβαστοί», διακήρυξε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος όταν κλήθηκε να σχολιάσει την αμφισβήτηση του νόμου - πλαισίου από πανεπιστημιακά όργανα. Η αντιδραστική αυτή θέση επιχειρεί να αποκρύψει ότι στις «δημοκρατίες» τους μορφή νόμου παίρνει η βούληση των εκάστοτε κυβερνώντων, αλλά αυτό σε καμία περίπτωση δεν καταργεί το δικαίωμα της «μειοψηφίας» να πραγματοποιήσει πολιτικούς και συνδικαλιστικούς αγώνες για την ανατροπή των υπαρχόντων κοινωνικοπολιτικών συσχετισμών που «γράφουν» και τους νόμους της αρεσκείας τους.

Προκειμένου να γίνει πιο πειστική η κυβέρνηση, φροντίζει να επαναφέρει διαρκώς τον απροκάλυπτο εκβιασμό που περιέχεται στο νόμο πλαίσιο προς τα πανεπιστήμια: «'Η εφαρμόζετε το νόμο ή κλείνετε»(!). Με τα λόγια του αναπληρωτή κυβερνητικού εκπροσώπου, «για να λειτουργήσουν τα πανεπιστήμια θα πρέπει να εφαρμόζουν τους νόμους του κράτους». Και για να μην υπάρχουν αμφιβολίες, διευκρίνισε ότι οι παραβάτες του νόμου «είναι φυσικό να περιμένουν να υποστούν τις συνέπειες».

Τέτοιες «απειλές» δεν πτοούν φυσικά το φοιτητικό κίνημα και συνολικά το κίνημα των εργαζομένων. Είναι καθ' όλα ρεαλιστικό ο νόμος πλαίσιο να μπει στο ράφι, αρκεί το κίνημα να περάσει στην αντεπίθεση, να αναδείξει το τι είδους Παιδεία έχει ανάγκη ο λαός, να πολιτικοποιήσει παραπέρα τους στόχους του.