Associated Press |
Η βομβιστική επίθεση της περασμένης Πέμπτης κόστισε 13 ζωές |
Η συνέχιση μιας «ειρηνευτικής διαδικασίας» (που υποστήριζε σθεναρά ο Μπιλ Κλίντον, ο οποίος την 4η Αυγούστου είχε στείλει σχετική επιστολή στον Πακιστανό δικτάτορα Περβέζ Μουσαράφ) μοιάζει πλέον απίθανη. Η Ινδική κυβέρνηση, διά στόματος του πρωθυπουργού Αταλ Μπιχάρι Βάτζπαϊ, αποδίδει την επίθεση της οργάνωσης Χιζμπ-ουλ Μουτζαχεντίν απευθείας στο Πακιστάν, το οποίο «συνεχίζει την εκστρατεία διασυνοριακής τρομοκρατίας». Οι οργανώσεις των μουσουλμάνων αντίθετα απαντούν ότι φταίει η ινδική κυβέρνηση - η οποία αρνήθηκε να συμμετάσχει το Πακιστάν σε μια τριμερή διαπραγμάτευση για το μέλλον του Κασμίρ. Κι έτσι το πράγμα μοιάζει να κατευθύνεται σε ανανέωση της αιματοχυσίας, που διαρκεί 11 συναπτά έτη.
Από την άλλη, το Πακιστάν αντιμετωπίζει ένα δίλημμα στρατηγικής. Δημιουργώντας πυρηνικό οπλοστάσιο, επιδίωκε δύο πράγματα: α) την «αποτροπή» της συμβατικής απειλής που εκφράζουν οι ισχυρότερες στρατιωτικές δυνάμεις της Ινδίας, β) τη δημιουργία μιας «ομπρέλας» υπό την οποία θα μπορούσε να προχωρήσει ο αυτονομιστικός πόλεμος στο Κασμίρ. Πέτυχε στο πρώτο. Αλλά οι πυρηνικές κούρσες κατά κανόνα παγιώνουν τις ισχύουσες συνθήκες, δεν επιτρέπουν την αλλαγή των εδαφικών ισορροπιών. Το δίλημμα έτσι είναι αν το Ισλαμαμπάντ θα αρκεστεί στην αποτροπή (άμυνα) ή θα διακινδυνεύσει ένα πόλεμο (επίθεση). Το πώς ο στρατηγός Μουσαράφ και οι συν αυτώ θα διαλέξουν να επιλύσουν το δίλημμα, θα κρίνει τα πάντα.
Μια έκθεση των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών που «διέρρευσε» και βρήκε το δρόμο της ως τις σελίδες των «New York Times» την περασμένη εβδομάδα αναφέρει ότι οι πιθανότητες πολέμου μεταξύ Ινδίας και Πακιστάν είναι 50-50. Το πρόβλημα είναι, ακριβώς, ότι ο πόλεμος αυτός θα μπορούσε να εξελιχθεί σε πυρηνικό ολοκαύτωμα...