Είναι τέτοια η αυθαιρεσία του ιμπεριαλισμού που σε περιπτώσεις κινδυνεύουμε να χάσουμε κάθε αίσθηση της πραγματικότητας. Ποιοι είναι αυτοί που κάθε χρόνο το Στέιτ Ντιπάρτμεντ τους (υπουργείο Εξωτερικών) κάνει έκθεση για τα «ανθρώπινα δικαιώματα» για όλες τις χώρες του κόσμου; Γιατί πρέπει σώνει και καλά οι λαοί ανεξάρτητων χωρών ολόκληρου του πλανήτη να τους παίρνουν στα σοβαρά; Ποιοι είναι αυτοί που θα ορίσουν ποιος είναι μειονότητα και ποιος δεν είναι; Είναι κανένας σε ολόκληρο τον κόσμο που δεν καταλαβαίνει πως τέτοιες εκθέσεις είναι μηχανισμός πίεσης και εκβιασμού προς τους λαούς και τις κυβερνήσεις, για να προσαρμόζονται στα μέτρα που τους έχουν «κόψει και ράψει» εκ των προτέρων οι ΗΠΑ; Αυτού του τύπου οι εκθέσεις δεν ξεκίνησαν επί προεδρίας Κάρτερ (1976), προκειμένου να έχει άλλον ένα μοχλό πίεσης ενάντια στις σοσιαλιστικές χώρες; Ο ίδιος ο ορισμός που δίνουν στα «ανθρώπινα δικαιώματα» δεν είναι κομμένος και ραμμένος στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς; Δεν περιορίζεται, για παράδειγμα, σε ζητήματα «ελευθερίας του λόγου», ενώ δε βγάζει άχνα για επεμβάσεις, δολοφονίες ολόκληρων λαών, κατοχή, φυλακές τύπου Αμπού Γκράιμπ ή Γκουαντάναμο, νόμους τύπου Πάτριοτ Ι, ΙΙ, κ.ά; Επίσης, δεν είναι ανθρώπινο δικαίωμα, το δικαίωμα του κάθε ανθρώπου στην εργασία, στην κατοικία, στην Παιδεία, στην Υγεία κ.α; Τελικά, είναι ή δεν είναι ανθρώπινο δικαίωμα ο καθένας να είναι νοικοκύρης στον τόπο του και ελεύθερος να αποφασίζει πώς και από ποιους θα κυβερνάται χωρίς να δίνει σε κανένα Στέιτ Ντιπάρτμεντ το «δικαίωμα»...