Συνέχισα με το δεύτερο μέρος «Ο Πελοποννήσιος». Διάβαζα και ταραζόμουν εκατό χρόνια μετά την ιστορία που διηγείται ο Πελοποννήσιος, που είναι δική του, κατάδική του. Δεκατριών χρόνων έφυγε από τη Σπάρτη και ως μαυρομάλλης, χωρίς να μιλάει τη γλώσσα, να ξέρει καμιά δουλιά, φτωχότερος από φτωχός σε γειτονιές του Σικάγου, το μόνο που εισέπραττε από εκείνους που είχαν πάει στην Αμερική πριν από αυτόν ήταν καρπαζιές, ξύλο. Το πρώτο του παράπονο, σαν παιδί, ήταν ότι δεν τον έπαιζαν τα άλλα παιδιά. Το δεύτερο, δούλευε δεκαοχτώ ώρες την ημέρα και δεν τον πλήρωναν. Το τρίτο, δε χόρταινε τον ύπνο στο πάτωμα. Η Οδύσσεια είχε ένα μεγαλείο, η δική του οδύσσεια ήταν, στις αρχές του περασμένου αιώνα, η εκμετάλλευσή του από συγγενείς, εργοδότες, τις σχέσεις που υπήρχαν ανάμεσα στο αφεντικό και τον εργάτη του.

Εκλεισα το βιβλίο για να παρακολουθήσω τις ειδήσεις. Ξαφνιάστηκα. Ο πρωθυπουργός έκανε ένα δώρο σε ανθρώπους ελληνικής καταγωγής, που ζουν έξω από την Ελλάδα: Το δικαίωμα να ψηφίζουν στις δικές μας εκλογές από τις οποίες παράγεται και ασκείται μια πολιτική για το λαό της ελληνικής επικράτειας.

Τι να ψηφίσουν; Τους ψέγουμε για τη μεγάλη αποχή στις δικές τους εκλογές, ισχυριζόμαστε πως δεν έχουν ιδέα από πολιτική και είναι αλήθεια. Με το πιστόλι στον κρόταφο ενός «Ελληνο-Αμερικανού» να τον ρωτάς το όνομα οποιουδήποτε υπουργού της κυβέρνησης των ΗΠΑ, δεν ξέρει να σου πει κανένα. Ούτε έχουν δει κανέναν υπουργό στην τηλεόραση. Σπάνιο φαινόμενο.

Η κατάσταση ήταν καλύτερη στην Αυστραλία, την επισκέφθηκα πριν οκτώ χρόνια, αλλά και εκεί μόνον ως προς την πρώτη γενιά. Οι εξαιρέσεις υπήρξαν μόνο στις σοσιαλιστικές χώρες, όπου είχαν αναγκαστεί να καταφύγουν... αλλά όλοι ξέρουμε αυτήν τη σύγχρονη ιστορία.