«Κάθε πρόσωπο κι ένα οχυρό!» Το ντοκιμαντέρ ξεκίνησε. Μια σύντομη «διήγηση» του μεγαλείου ανθρώπων που «τράβηξαν ψηλά, πολύ ψηλά» κι είναι «δύσκολο πια να χαμηλώσουν». Η φάλαγγα, που δεν πρέπει να σπάσει. Ρέματα, χαράδρες, μονοπάτια χαραγμένα μέσα στην αγριότητα της φύσης και του καιρού. «Απ' όπου περνά ένας αντάρτης, περνά κι ένας λόχος!». Η σχολή αξιωματικών του Αρχηγείου. Οι τηλεβόες. Αντάρτες που προχωρούν με λιωμένα παπούτσια ή ξυπόλυτοι, μέσα σε χιόνια ή διασχίζοντας ποτάμια, αντάρτισσες που βαδίζουν φορτωμένες όπλα ή τραυματίες...

Εικόνες από έναν τακτικό επαναστατικό στρατό. Τα πλάνα δεν έχουν απλά τη «δύναμη της εικόνας». Εχουν τη δύναμη μιας ασύλληπτης - για τους περισσότερους από μας - αλήθειας που έζησαν όσοι είναι στην αίθουσα.

Οι φωνές των αφηγητών μπλέκονται με άλλες φωνές, με ήχους μάχης, με ό,τι τεντώνει στο έπακρο κάθε αίσθηση. Το πεδίο της μάχης, τα αεροπλάνα που ρίχνουν ναπάλμ. Τη βροχή που «ποτίζει» το κόκαλο, ενώ τα λιγοστά αδιάβροχα σκέπαζαν όπλα και προμήθειες, όταν υπάρχουν. Τη μυρωδιά του αίματος στο νοσοκομείο. Τις σφαίρες που «σφυρίζουν» πάνω από τα κεφάλια. Αλλά και τα τραγούδια που ξορκίζουν το φόβο, τα σχολεία με τα οποία πολεμούν την αγραμματοσύνη. Μπλέκεται η συγκίνηση με την οργή. Την υπόσχεση. «Θέλουμε την Ελλάδα χώρα δημοκρατική! Το λαό μας ενωμένο να τραβάει το δρόμο της δουλιάς και της χαράς!». «Ξυπνούν» συλλογισμοί και κουβέντες που τυπώθηκαν ως άρθρα, πάνω στα βουνά, «πλούτισαν» τις μαζώξεις με τον πολιτικό επίτροπο.

Μπλέκεται το χτες με το σήμερα. Η φιγούρα του αντάρτη που χόρευε στο ξέφωτο πριν επιστρέψει στο αμπρί με τη φιγούρα του ΚΝίτη που διαδηλώνει μετά το μεροκάματο ή το σχολειό ενάντια στους τρομονόμους και τις «μεταρρυθμίσεις». Το συμπέρασμα μένει ατόφιο: Συνεχίζουμε!