Οσο έβλεπα την ταινία αναρωτιόμουν: Είναι ποτέ δυνατόν, σήμερα πια, να γίνουν πιστευτά, ακόμα και από χάνους, όλα αυτά που διαδραματίζονται, με τον τρόπο που διαδραματίζονται, στο πανί; Η γέννηση του Χριστού, η σταύρωση του Χριστού, τα πάθη του Χριστού, έχουν γυριστεί δεκάδες, ίσως και εκατοντάδες φορές, και σε δεκάδες, εκατοντάδες παραλλαγές! Ετούτη η ταινία, όμως, δεν έχει το ταίρι της! Μοιάζει σα να τη γύρισε η «Χρυσοπηγή» σε συμπαραγωγή με τον «Σωτήρα».

Τα τελευταία χρόνια, οι όποιες θρησκευτικού περιεχομένου ταινίες, και έχουν γυριστεί άφθονες τέτοιου είδους ταινίες, προσπαθούσαν να κρατήσουν τα προσχήματα. Προσπαθούσαν να δώσουν μια ψευτο - ιστορική, ψευτο - επιστημονική εικόνα. Δεν ήθελαν να προκαλέσουν τη λογική των θεατών. Θεός - θεός, παραμύθι - παραμύθι, αλλά να μην το παρακάνουμε! Οι δημιουργοί ετούτης της «γέννησης», όμως, ξεσαλώσανε! Γύρισαν μια ταινία για τη γέννηση του Χριστού, όπως ακριβώς τη διηγείται η κυρία Λουκά! Οπως φτάνει στο ακατέργαστο μυαλό του πιο απλοϊκού ανθρώπου!

Η Παναγία, ο κρίνος, ο Ιωσήφ, οι γραφές, οι μάγοι με τα δώρα, το αστέρι, η φάτνη των αλόγων! Και όλα αυτά χωρίς αντιρρήσεις, δεδομένα! Με μια βαθιά «κατάνυξη», όμοια με αυτή που συναντάς σε γριές παλαιοημερολογίτισσες. Η γέννηση του Χριστού ξεκομμένη τελείως από κάθε ιστορικό, πολιτικό, στοιχείο. Μια ταινία, τελικά, που όσο διαρκεί η προβολή της σταυροκοπιέσαι!

Την αφέλεια του περιεχομένου της την ακολουθεί και η φόρμα της! Τόσες εικόνες, τόσες σκηνές, τόσα πλάνα και ούτε μια στιγμή δεν ένιωσες κάποια συγκίνηση. Ούτε μια στιγμή δεν είπες «ε, εδώ κάτι γίνεται». Μόνον η Παναγία αξίζει! Είναι μια πανέμορφη νεαρή Παναγία. Η καλύτερη, ίσως, Παναγία που έχουμε δει τελευταία.

Παίζουν: Κέισα Καστλ Χιούς, Οσκαρ Ιζαάκ, Σόρε Αγκντάσλου.