Σε άλλη περίπτωση, κι άλλη εποχή ενδεχομένως, θα αρκούσε ίσως και μόνο ένα "είναι εκουσίως αναξιόπιστοι!", για να χαρακτηρίσει τη στάση υπηρετών των συμφερόντων του εφοπλιστικού κεφαλαίου που κατοικοεδρεύουν στο κτίριο του υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας. Αυτών που έσπευσαν πριν ακόμα βρεθούν οι ναυαγοί του "Περλ Μάρινερ" να ανακοινώσουν πως φταίει η ομίχλη για το ναυάγιο. Ενα ναυάγιο που απ' όπου κι αν το κοιτάξεις βρωμάει... Κι όμως, κρατικοί υπάλληλοι, και κανείς δεν πιστεύει πλέον ότι ενεργούν χωρίς πολιτική βούληση, έσπευσαν με ένα καταπληκτικό αυτοματισμό να υιοθετήσουν την άποψη που διοχέτευσε από τα πρώτα λεπτά του ναυαγίου η εφοπλιστική εταιρία. Τέτοιο αυτοματισμό, που να δημιουργεί την εντύπωση πως πολύ πριν γίνει το ναυάγιο είχαν έτοιμη την ανακοίνωση, όχι μόνο ο εφοπλιστής αλλά και οι υπάλληλοί του στο ΥΕΝ...

Δυστυχώς, για τους ναυτεργάτες, έτσι ακριβώς έχουν τα πράγματα. Το ΥΕΝ είναι "υπουργείο των εφοπλιστών" όπως έλεγε ένα παλιό τους σύνθημα. Ομως αυτό είναι μόνο η κορφή του παγόβουνου. Το ναυάγιο του "Περλ Μάρινερ" συγκεντρώνει πάνω του όλα εκείνα τα στοιχεία που δηλώνουν: Πώς λειτουργεί - αναπαράγεται το εφοπλιστικό κεφάλαιο, πώς ενισχύεται σ' αυτή την πορεία από τις εκάστοτε κυβερνήσεις, πως ακόμα κι απ' το νεκρό ναυτεργάτη βγαίνει κέρδος για τον εφοπλιστή. Στο ναυάγιο του "Περλ Μάρινερ" εκδηλώθηκαν: Οι επιπτώσεις από το καθεστώς των υπερήλικων πλοίων (κοινώς σαπάκια). Οι επιπτώσεις από τους "αυτοματισμούς" των πλοίων, αλλά και τους χαρακτηρισμούς για ποιες θάλασσες μπορούν να ταξιδεύουν, που οδηγούν στη μείωση των πληρωμάτων. Οι επιπτώσεις από το καθεστώς γαλέρας που επικρατεί στην ελληνική εμπορική ναυτιλία. Οι επιπτώσεις από την απόλυτη υποταγή των πάντων - ακόμα κι αυτής της ασφάλειας της ανθρώπινης ζωής στη θάλασσα, που για τη χώρα μας έχει και χαρακτήρα ιστορικά αξιακό και για το μέλλον - στην επιδίωξη του μέγιστου κέρδους. Είναι γι' αυτό που ο χαρακτηρισμός "εκουσίως αναξιόπιστοι" για την πολιτική ηγεσία του ΥΕΝ, όχι μόνο δε φτάνει, αλλά σίγουρα και συγκαλύπτει το πραγματικό πρόβλημα: Την απόλυτη ασυδοσία του εφοπλιστικού κεφαλαίου και τις εγκληματικές ευθύνες της φιλοεφοπλιστικής πολιτικής και των εκφραστών της.

Ομως το ναυάγιο του "Περλ Μάρινερ" δεν αναδεικνύει μόνο την εγκληματικότητα του εφοπλιστικού κεφαλαίου και την ανάλογη των πολιτικών του υπαλλήλων. Ερχεται, με ένα τραγικό τρόπο, το θάνατο του τρίτου μηχανικού σε μια θάλασσα "λάδι" και τη σιωπή πολλών άλλων γι' αυτό το θάνατο, να αναδείξει το τεράστιο πρόβλημα που υπάρχει και με το μέτωπο αντίστασης στο εφοπλιστικό κεφάλαιο. Καθώς ήδη έχουμε περάσει σε περίοδο όπου τα ναυάγια θα βρίσκονται και πάλι στην ημερήσια διάταξη (έχουν αυξηθεί τα υπερήλικα και έχουν μηδενιστεί τα μέτρα ασφάλειας στα πλοία), η συσπείρωση των ναυτεργατών στα σωματεία τους με αξίωση να είναι αυτά ταξικά συνδικάτα, αναδεικνύεται σε ανάγκη πρώτης γραμμής. Οι εφοπλιστές, όπως συνολικά το κεφάλαιο, μπορεί σήμερα να είναι ασύδοτοι, η ιστορία όμως διδάσκει πως δεν είναι ανίκητοι. Τα εγκλήματά τους είναι προδιαγεγραμμένα. Και σαν τέτοια το εργατικό κίνημα μπορεί να τα σταματήσει. Οσο δεν παίρνουμε ακόμα περισσότερα μέτρα σε μια τέτοια κατεύθυνση, θα μπορεί ο κάθε Σουμάκης να ανακαλύπτει ομίχλες κι άλλα φυσικά φαινόμενα ως αιτία ναυαγίων και θολώνοντας τα νερά να κρύβει πως κάθε δολάριο του εφοπλιστικού κεφαλαίου είναι βαμμένο με αίμα.