Η ανοχή και η υποταγή δεν ταιριάζει στους κομμουνιστές. Και ενώ τα αμερικανοΝΑΤΟικά στρατεύματα πλησίαζαν στο Λιτόχωρο, από την Αθήνα κάποιοι άλλοι, "πολεμιστές" της ειρήνης, έφευγαν για τον ίδιο προορισμό. Στις 10.30 το βράδυ της Τετάρτης ξεκίνησαν τα δύο πούλμαν της ειρήνης, της νιότης, της ελπίδας για τη ζωή, για ένα μέλλον διαφορετικό από αυτό που τους έχουν ετοιμάσει οι πολεμοκάπηλοι ιμπεριαλιστές.

Ο στόχος ένας, για τους κομμουνιστές που ξεκίνησαν από την Αθήνα, διακριτός στο φλογισμένο βλέμμα τους. Να μπουν μπροστά, για μία ακόμα φορά μαζί με τους συντρόφους τους από διάφορα σημεία της Ελλάδας, τη στιγμή που παιζόταν μία ακόμα πράξη στο παιχνίδι του πολέμου, όταν 2.500 Αμερικανοί ταχυκίνητοι φονιάδες θα αποβιβάζονταν για να εγκαθιδρύσουν την "pax americana" στα Βαλκάνια. Και ο προορισμός κοινός. Η παραλία του Λιτόχωρου. Εκεί όπου μετά από λίγες ώρες επρόκειτο να διαπραχθεί μία απροκάλυπτη εισβολή, με την ανοχή και τη συναίνεση της ελληνικής κυβέρνησης.

Η απόσταση από την Αθήνα ως τον τελικό προορισμό, την παραλία του Λιτόχωρου, το σημείο όπου θα γινόταν η απόβαση, μηδενίστηκε. Τα χιλιόμετρα έμοιαζαν με μόνο λίγα μέτρα. Λίγα μέτρα για να βρεθούν και αυτοί εκεί που από την προηγούμενη μέρα βρίσκονταν οι συναγωνιστές τους της ειρήνης.

Τα μάτια φλογισμένα, η καρδιά να χτυπά δυνατά και συνέχεια να ακούγονται τα ίδια λόγια: "Να τους φράξουμε το δρόμο". Και όσο τα πούλμαν της ειρήνης και της νιότης πλησίαζαν στον τελικό προορισμό, τα συνθήματα, τα τραγούδια του αγώνα γίνονταν πιο έντονα. "Οι αστοί τρομάξανε και κάστρα φτιάξανε να κλείσουν τα παιδιά των εργατών", τραγουδούσαν οι νέοι κομμουνιστές, για να συνεχίσουν με τους υπόλοιπους στίχους του ίδιου τραγουδιού: "Μα αυτοί με μια γροθιά σπάζουνε τα δεσμά, τα κάστρα καταργούνε των αστών".

Και η ώρα έφτασε. Στις 4.20 τα ξημερώματα της Πέμπτης, οι νέοι κομμουνιστές έφτασαν στην παραλία του Λιτόχωρου. Με βήμα ταχύ, τη λάμψη στα μάτια που ακτινοβολούσε παντού και έδειχνε την αποφασιστικότητά τους να προτάξουν τα στήθη, να υψώσουν τη φωνή, να σηκώσουν για μια ακόμη φορά το ανάστημά τους μπροστά στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, αλλά και με τα κόκκινα λάβαρα στα χέρια και με έναν καταιγισμό συνθημάτων ενώθηκαν με τους υπόλοιπους διαδηλωτές, σχηματίζοντας μια αλυσίδα ειρήνης στην παραλία και η αντιπολεμική διαδήλωση ξεκίνησε. "Εμπρός λαέ μην σκύβεις το κεφάλι, με το ΚΚΕ αντίσταση και πάλη", "Κανένας φαντάρος στη Γιουγκοσλαβία, εμείς δεν πολεμάμε για ΗΠΑ - Γερμανία", "Ισχυρό ΚΚΕ - αντεπίθεση λαέ", συνθήματα - μηνύματα που ακούστηκαν ξανά και ξανά, δόνησαν την ατμόσφαιρα.

Μια ώρα αργότερα γνωρίζαμε πως σ' αυτή τουλάχιστον τη φάση ο εχθρός ήταν τρομακτικά υπέρτερος. Ομως εμείς ήμασταν εκεί. Απέναντι. Τα "χόβερκραφτ" έσβησαν τις φωτιές στην παραλία. Μόνο αυτές. Τη φλόγα μας όχι.