Ο μύθος λέει, λοιπόν, πως η Ευρώπη ήταν μια ωραία νύμφη που την ερωτεύτηκε ο Δίας και μεταμορφωμένος σε ωραίο ταύρο κατάφερε να κάμψει την αντίστασή της, να την απαγάγει στην Κρήτη και κει, ακολουθώντας τη γνωστή διαδικασία, να αποκτήσει μαζί της τρεις πασίγνωστους από τη μυθολογία γιους: τον Μίνωα, τον Ραδάμανθυ και τον Σαρπηδώνα. Βέβαια αυτά για το μύθο. Σήμερα όμως τα πράγματα είναι αλλιώς. Η Ευρώπη δεν είναι η πανέμορφη νύμφη, που ερωτεύτηκε το Δίας ούτε που συνουσιάζεται στα απάτητα βουνά της Κρήτης μέσα σε ανεξερεύνητες σπηλιές και ιερά κορυφής, για να φέρνει στον κόσμο διάσημους γιους και πολύφερνες θυγατέρες. Τι είναι όμως; Αυτό το ερώτημα πλανιέται αυτές τις μέρες πιο έντονο από κάθε φορά. Τι είναι η Ευρώπη; Γι' αυτό το ερώτημα οι Ευρωπαίοι, γνήσιοι και μη, κι ανάμεσα στους τελευταίους και οι Ελληνες, θα πάνε στις 13 του Ιούνη στις κάλπες, για να αναδείξουν με την ψήφο τους τους 25 Ελληνες ευρωβουλευτές. Οπως πάνω κάτω αναδεικνύονταν μέσα από τον καρπερό κόλπο της μυθολογικής Ευρώπης ο Μίνως, ο Ραδάμανθυς και ο Σαρπηδών.

Τι ξέρει, όμως, για όλο αυτό το γεγονός ο Ελληνας ψηφοφόρος; Του έχουν ποτέ διηγηθεί το γνωστό μύθο; Του έχουν, άραγε, ποτέ αποκαλύψει πως πίσω από όλη αυτή τη θλιβερή Ιστορία της Ενωμένης Ευρώπης κρύβεται μια καλοφτιαγμένη παγίδα, όπου αν δεν αποφύγουμε τους πονηρούς εναγκαλισμούς του ερωτευμένου ταύρου θα βρεθούμε φυλακισμένοι, χωρίς την ελπίδα να ξαναβγούμε στο φως; Και γω ο αφελής, ο αδιόρθωτος ρομαντικός κομμουνιστής, περίμενα πως κάτω από τις φλόγες της ευρωΝΑΤΟικής βαρβαρότητας που σκεπάζει τα Βαλκάνια, θα τολμούσαν οι Ελληνες "ευρωλάτρες" μέσα και έξω από την κυβέρνηση να πούνε την αλήθεια. Θα τολμούσαν, επίσης, κι αυτοί που φορούν τα αξιωματικά γαλόνια της αντιπολίτευσης και αυτοί που δεν τα φορούν, να μας ξεδιαλύνουν το μύθο. Περίμενα ακόμα, εγώ ο αφελής, ο αδιόρθωτος ρομαντικός κομμουνιστής πως θα τολμούσαν να πούνε, έστω και τώρα, όσοι νιώθουν μέσα στις σκουριασμένες τους φλέβες να κυκλοφορούν κάποιες σταγόνες αίματος από ένα παλιό, έως πολύ παλιό, προσωπικό αριστερό όνειρο τη δική τους "αριστερή" αλήθεια. Θα τολμούσαν να κοιτάξουν τους Ελληνες ψηφοφόρους κατάματα, όπως έλεγε και μια παλιά προεκλογική αφίσα, και να τους πούνε λέξη προς λέξη την αλήθεια. Να τους πούνε, όπως τραγούδησε ο μεγάλος μας κομμουνιστής ποιητής "τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη"!

Να τους πούνε πως δεν υπάρχει Ευρώπη των λαών και της Ειρήνης. Οι λαοί αποκοιμιούνται κάτω από τον εφιάλτη της επαγγελματικής αβεβαιότητας, της ανεργίας, της οικολογικής υποβάθμισης, της πολιτιστικής διάψευσης, κάτω από την ασάφεια της καθημερινής ιδεολογίας. Μέσα στο μεταλλαγμένο προϊόν του ιμπεριαλισμού, που μας απειλεί με το ψευδώνυμο "παγκοσμιοποίηση", οι λαοί χάνουν την εθνική τους ταυτότητα χωρίς να έχουν τη δυνατότητα να δράσουν ως πολίτες ενός κόσμου καινούριου, απαλλαγμένου από τη φοβέρα της δουλείας και της ασκήμιας. Οσο για την Ειρήνη, αυτή πια δε μένει εδώ. Και νομίζω πως είναι απάτη αβάσταγη να μιλάει κανείς για την ευρωπαϊκή ειρήνη μέσα στα καταφύγια και δίπλα σε γκρεμισμένα γεφύρια. Ανάμεσα σε πτώματα παιδιών και σε ερείπια χαμένων ονείρων. Δεν υπάρχει, λοιπόν, ούτε η Ευρώπη των λαών ούτε η άλλη της Ειρήνης. Υπάρχει μια "άδεια" Ευρώπη που ούτε καν κάτι από συμβολισμό έχει μέσα της. Εχει σκύψει το κεφάλι της κάτω από αριθμούς και ψευδοθεσμικούς ορισμούς και αφουγκράζεται ανήμπορη τους πεπτικούς γρυλισμούς τυχάρπαστων ηγετών. Δεν έχει καμιά προοπτική μια τέτοια Ευρώπη, αφού είναι δυνατό να την τινάξει στον αέρα οποιοσδήποτε κερδοσκόπος, ρίχνοντας μερικές χιλιάδες δολάρια στο χρηματιστήριο του Χονγκ Κονγκ. Η οποιοσδήποτε στρατηγός ρίχνοντας μερικές έξυπνες βόμβες πάνω στο ιστορικό της σκυμμένο κεφάλι.

Κι όμως πάνω στα προεκλογικά μπαλκόνια εμφανίστηκαν και πάλι οι γνωστοί μονομάχοι. Οι αιώνιοι αντίπαλοι, όπως θα έλεγε ένας ευσυνείδητος αθλητικός συντάκτης. Γιατί κι αυτή τη φορά κατάφεραν και πάλι τα μέσα μαζικής ενημέρωσης να αναδείξουν σαν τις μοναδικές πολιτικές παραμέτρους της εκλογικής μάχης τον πρωθυπουργό και τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Και τι λένε; Ο πρώτος αναμασάει, με τους συνηθισμένους επιθετικούς του τόνους, το μοναδικό εθνικό μας όνειρο: την είσοδό μας στην ΟΝΕ. Χωρίς να πει ούτε μια λέξη για το τι περιμένει τον ελληνικό λαό μετά από αυτή την περιλάλητη θριαμβευτική είσοδο. Δε λέω, μπορεί αυτό που τον περιμένει να είναι μια ατελείωτη και γλυκιά ευτυχία. Μπορεί όμως να είναι και ο αφανισμός. Μπορεί να είναι η τραγική εθνική μας τήξη μέσα στο καμίνι του ανταγωνισμού της ελεύθερης αγοράς. Θέλω να τ' ακούσω όμως με συγκεκριμένες και ειλικρινείς περιγραφές.

Και ο δεύτερος; Αχ αυτός ο ευτραφής, νεοάρχων! Με τις καλομετρημένες και προσχεδιασμένες δραματικές πόζες! Αυτός είναι που δε λέει τίποτε. Και δε λέει, γιατί ό,τι ήτανε να πει, με βάση την πολιτική ιδεολογία του κόμματός του, προλαβαίνει και τα λέει ο πρώτος. Γι' αυτό και περιορίζεται σε ένα βαθύ αναστεναγμό, λέγοντας πως το κόμμα του οραματίζεται την Ευρώπη των μεγάλων ηγετών και των ιδρυτικών της οραμάτων. Αρα οραματίζεται την Ευρώπη που δεν υπάρχει πια. Επομένως δεν οραματίζεται τίποτε! Θα συνεχίσω όμως την άλλη Κυριακή!