Ο Ησίοδος και κατόπιν ο Βακχυλίδης λέγουσιν ότι ο Ζευς ιδών την Ευρώπην δρέπουσαν άνθη μετά των θεραπαινίδων της τοσούτον ηλκύσθη εκ του κάλλους αυτής, ώστε μεταμορφωθείς εις ωραίον ταύρον ήρπασεν αυτήν και διά θαλάσσης εκόμισεν εις Κρήτην. Εκ της Ευρώπης εγεννήθησαν ο Μίνως, ο Σαρπηδών και ο Ραδάμανθυς..."

Γι' αυτό και εγώ πιστεύω πως χρειάζεται να αναφερόμαστε στην ιστορία, όταν θέλουμε να ερμηνέψουμε τη μυθολογία, μα και το αντίθετο, να καταφεύγουμε, δηλαδή, στη μυθολογία, όταν προσπαθούμε να ερμηνέψουμε την ιστορία. Μήπως, λοιπόν, όλο αυτό το εφιαλτικό όνειρο της Ενωμένης Ευρώπης δεν έχει αποδειχτεί πως είναι το υλικό ενός ανορθόλογου μύθου; Στη δική μου συνείδηση η σημερινή μας Ευρώπη και όχι της μυθολογίας έτσι ακριβώς περιφέρεται, την ίδια ακριβώς εικόνα μου φέρνει καθημερινά στο μυαλό. Την εικόνα μιας ωραίας νύμφης που μαζεύει λουλούδια στους αγρούς. Και γύρω γύρω από αυτήν οι σερπετές θεραπαινίδες, υπηρετριούλες, δηλαδή, ανάμεσα στις οποίες και η τροφαντή Ελλάς. Θα με ρωτήσετε, βέβαια, γιατί αυτή η εικόνα μού είναι εφιαλτική. Γιατί όλη αυτή η δροσερή εικόνα των όμορφων και ευτυχισμένων κοριτσιών που μαζεύουν λουλούδια με κάνει να θυμώνω και να χάνω τον ύπνο μου; Μήπως δεν είναι μια εικόνα που λείπει από τις μέρες μας, μια και στους αγρούς μας σήμερα δεν περπατούν ωραία και ευτυχισμένα κορίτσια, ούτε τους σκεπάζουν λουλούδια αυτούς τους αγρούς; Οι νεκροί είναι αυτοί που πληθαίνουν, τα γκρεμισμένα γεφύρια και τα ματωμένα μπουφάν των μικρών προσφυγόπουλων, τα πεταμένα στα κράσπεδα των αγροτικών δρόμων άδεια χέρια! Εχουμε ανάγκη, λοιπόν, θα μου πείτε από τις ιλαρές εικόνες της μυθολογίας. Εχουμε ανάγκη από αληθινά, καθαρά λουλούδια και ειρηνικούς αγρούς. Εχουμε απόλυτη ανάγκη από μια νέα μυθολογία που θα παίρνει μέσα στην ηρεμία των περιγραφών της τη βασανισμένη μας ζωή και θα την εξασφαλίζει κάτω από την απειλή του πολέμου!

Μα, καλή μου συντρόφισσα, δεν αποστρέφω το πρόσωπό μου από το ροδαλό πρόσωπο της Ευρώπης. Δε μ' ενοχλούν τα δροσερά της γυναικεία γέλια, αντίθετα αυτά μου λείπουν και τ' αναζητώ. Εκείνο που με τρομάζει είναι ο ασίγαστος έρωτας του Δία. Ο ασίγαστος έρωτας αυτού του αχόρταγου εραστή που δε λέει να βρει έναν τρόπο, για να κατευνάσει τη σεξουαλική πλημμυρίδα του κι ούτε να πάρει τα μάτια του από την παραπαίουσα νεαρή, ενωμένη Ευρώπη και τις θεραπαινίδες της. Και εκείνο που με κάνει να φοβούμαι πιο πολύ είναι που είμαι βέβαιος πως αυτή η ζωηρή παρθένα θα υποχωρήσει στο τέλος και όχι μόνο αυτή αλλά και οι ζωηρές της θεραπαινίδες. Και τότε είναι που ο ασταμάτητος Δίας μεταμορφωμένος σε ταύρο θα είναι ελεύθερος να διαπράξει ό,τι έχει σφηνωθεί μέσα στο άγριο μυαλό του και στα ιμπεριαλιστικά του σκέλια.

Ναι, καλή μου συντρόφισσα, αυτός ο ασταμάτητος ερωτευμένος "ταύρος" με ανησυχεί. Κι αν κοιτάξεις λίγο προσεκτικά γύρω σου, θα δεις πως ο μύθος της Ευρώπης εκβράζει στην αυλή μας το εφιαλτικό του κουκούτσι. Κι αυτό το "κουκούτσι" δεν είναι τίποτε άλλο από τη σημερινή Ευρώπη, οι θεραπαινίδες της ωραίας νύμφης είμαστε εμείς που την περιτριγυρίζουμε και συνυπογράφουμε τις άνομες αποφάσεις της. Οσο για τον ερωτευμένο ταύρο, δε χρειάζεται να σου τον αποκαλύψω, τον έχεις κιόλας αναγνωρίσει. Ενας είναι σήμερα που έτσι και "ερωτευτεί" την οποιαδήποτε "Ευρώπη" δεν του γλιτώνει: ο Πρόεδρος Μπιλ Κλίντον. Να τι σημαίνει ο μύθος!