Πολλές χιλιάδες διαδηλωτές ξεκινούσαν την Πρωτομαγιά την πορεία τους από το Σύνταγμα προς την αμερικάνικη πρεσβεία. Μυριόστομα τα συνθήματα κατά του πολέμου και της φρίκης που σπέρνουν από τον ουρανό στη Γιουγκοσλαβία, οι Αμερικανοί, το ΝΑΤΟ και η Ευρωπαϊκή Ενωση, ακούστηκαν στη συγκέντρωση αυτή του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου. Η πρωτομαγιάτικη πρόσκληση του ΠΑΜΕ βρήκε την πιο πλατιά απήχηση. Οι κόκκινες σημαίες της πάλης ενάντια στην εκμετάλλευση ξεδιπλώθηκαν. Στόχοι καρφιτσώθηκαν σε δεκάδες χιλιάδες στήθη σε όλη τη χώρα. Εργάτες και υπάλληλοι, άνεργοι, συνταξιούχοι, νέοι, γυναίκες, άντρες και παιδιά, βημάτισαν προς τους τόπους των συγκεντρώσεων στην Αθήνα, τον Πειραιά, τη Θεσσαλονίκη, την Πάτρα, το Βόλο, τη Λάρισα, σε κάθε πόλη που οι ταξικές δυνάμεις έστειλαν πρόσκληση αγώνα. Η αγανάκτηση για τη συνενοχή της κυβέρνησης στο συνεχιζόμενο έγκλημα, έσμιξε με την απαίτηση για ένα καλύτερο σήμερα. Δέθηκε με τη διαβεβαίωση ότι δεν πρόκειται η εργατική τάξη της χώρας να ανεχθεί το πλιάτσικο των δικαιωμάτων της από το κεφάλαιο, την κυβέρνηση και τους υποτακτικούς της, όπου κι αν βρίσκονται, όποιο τίτλο κι αν κατέχουν.

Εκείνοι που μιλούσαν για "διάσπαση" του συνδικαλιστικού κινήματος, τις προηγούμενες μέρες, προδικάζοντας ότι οι συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ δε θα είναι μαζικές, διαψεύστηκαν πολύ γρήγορα. Δεν ήταν άλλοι από εκείνους που τρέμουν ακόμη και στην πιθανότητα να αναδυθεί από το συνδικαλιστικό κίνημα μια δύναμη με μακρόπνοη προοπτική και στόχους, που θα σταθούν στο πλευρό της όλοι οι εξαπατημένοι εργαζόμενοι. Ολοι εκείνοι που βλέπουν να χάνονται μέσα από τα χέρια τους στοιχειώδη δικαιώματα και πιστεύουν πως δεν μπορεί το κεφάλαιο να τα πάρει πίσω, όπως συστηματικά επιδιώκει. Οι συμβιβασμένες ηγεσίες στο συνδικαλιστικό κίνημα, που ούτε το σύνολο των στελεχών των παρατάξεών τους δεν πάτησε στην πρωτομαγιάτικη συγκέντρωσή τους, είναι αυτές που απαξίωσαν την έννοια της "ενότητας", για την οποία τόσο αγωνιούν στις διάφορες δηλώσεις τους. Αυθόρμητη είναι η σύγκριση με τους χιλιάδες αγωνιστές της δουλιάς και της ζωής που βρέθηκαν στο Σύνταγμα και αλλού, προβάλλοντας τη δική τους ενότητα. Για να σταματήσει η σφαγή του γιουγκοσλαβικού λαού. Για να σωθεί το 8ωρο. Για να εφαρμοστούν οι συλλογικές συμβάσεις. Για να σωθεί το ασφαλιστικό σύστημα. Για να σταματήσει η εργοδοτική αυθαιρεσία. Για να ανατραπεί η αντεργατική πολιτική της κυβέρνησης.

Το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο, κάνει τα πρώτα του βήματα. Είναι όμως γερά βήματα, αγώνα κι ελπίδας, εμπιστοσύνης και αποφασιστικότητας. Το έδειξαν αυτό οι χιλιάδες που διαδήλωσαν την Πρωτομαγιά κάτω από τα πανό του. Το έδειξαν με τη δύναμη της φωνής τους, με τον ακούραστο βηματισμό τους, με την επιλογή τους. Το μήνυμα της αντίστασης, της ενότητας και του αγώνα, στάλθηκε σε όλους τους αποδέκτες, με πρωτοφανή ακρίβεια. Οι εργαζόμενοι χτίζουν την ταξική τους ενότητα, παραμερίζοντας τις "σειρήνες" της υποταγής, της ηττοπάθειας, της συνδιαλλαγής. Χτυπούν συγχρονισμένα τα πόδια τους στο έδαφος, υψώνονται μαζί πλήθος οι γροθιές ενάντια στην εκμετάλλευση και τον ιμπεριαλισμό. Υπόσχονται νέες συναντήσεις, σε απεργίες, συγκεντρώσεις και πορείες. Κρατάνε τις κόκκινες σημαίες ξεδιπλωμένες, έτοιμες. Αυτή ήταν μόνο η αρχή για το ΠΑΜΕ. Αλλά ήταν μια καλή αρχή για την ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος και την υπεράσπιση των καταχτήσεων των εργαζομένων.