Τον χαρακτηρίζουν "ζωγράφο εσωτερικών τοπίων", "ανατόμο ανδρείκελων", "πηγαίο επίγονο εν Ελλάδι των ντανταϊστών και του σουρεαλισμού", "αδιάλλακτο μοντερνιστή και οξυδερκή χαπενίστα". Ο λόγος για τον Γρηγόρη Σεμιτέκολο,τον ιδιαίτερο και ξεχωριστό στη νεότερη ελληνική τέχνη καλλιτέχνη, που αυτές τις μέρες παρουσιάζει την πρόσφατη εικαστική του δημιουργία στην γκαλερί"Νέες Μορφές" (Βαλαωρίτου 9). Πρόκειται για την πέμπτη ατομική παρουσίαση της δουλιάς του στις "Νέες Μορφές". Με τίτλο "Κοσμοχώρος" έως τις 7 Μαρτίου εκτίθενται 30 περίπου έργα της τελευταίας τετραετίας. Με τη γνωστή τεχνική του, λάδι σε καμβά, ο Γρηγόρης Σεμιτέκολο ζωγραφίζει τοπία και τοτέμ, είδωλα ή απροσδιόριστα αντικείμενα χαμένων πολιτισμών. Μικρά σχήματα, σκούρα χρώματα αποτυπώνουν για άλλη μια φορά τη σταθερή και τίμια στάση του καλλιτέχνη σε αυτή τη ζωγραφική της σιωπής.

"Τα τελευταία τέσσερα χρόνια", μάς λέει ο Γρ. Σεμιτέκολο, "η δουλιά μου αναπτύσσεται πάνω σε μια ευθεία και πιστεύω ότι υπάρχει μεγαλύτερη ελευθερία στις φόρμες. Δε δουλεύω με τη λογική. Πάντα με ενδιέφερε η "άλλη διάσταση" που παίρνουν τα πράγματα, τα οποία βλέπεις καθημερινά, από τη διαφοροποίηση του φωτισμού. Σημαντικό ρόλο στη ζωγραφική μου έχει το φως. Πρέπει να φωτίσω ιδιαίτερα τους χώρους, για να πάρουν αυτήν την "άλλη διάσταση", η οποία μπορεί να μην είναι η ίδια σε καθένα.Είναι ο ζωγραφικός φωτισμός που πλάθει έτσι το χώρο. Τα διάφορα "γεωμετρικά" στοιχεία που εναποθέτω, μπορεί να είναι στοιχεία - τμήματα της σύγχρονης ζωής μας. Απομεινάρια άλλων εποχών ή κάποια ακαθόριστα κομμάτια που μπορούμε να τα βρούμε σε ανασκαφές ή ακόμη, στοιχεία μιας έκρηξης ηφαιστείου... Ολα αυτά, αν δεν είναι ψεύτικα και επιτηδευμένα αποκτούν μιαν άλλη οντότητα στον κάθε θεατή".

"Οι εικόνες χρειάζονται ερμηνευτή και θεατή", σημειώνει στον κατάλογο της έκθεσης η Ολγα Δανιηλοπούλου."Τα χαρακτηριστικά τους είναι η υποκατάσταση του εξωτερικού κόσμου με ένα εσωτερικό τοπίο, η έλλειψη κάθε σαφούς διάκρισης ανάμεσα στη φαντασία και το γεγονός, μια ελεύθερη στάση απέναντι στο χρόνο, ένα ρευστό περιβάλλον, όπου οι νοητικές καταστάσεις προβάλλονται με τη μορφή οπτικών μεταφορών και μια αμετάκλητη ακρίβεια στη δομή σαν μοναδική άμυνα του ζωγράφου μπροστά στο χάος της ζωντανής εμπειρίας... ".

"Η ζωγραφική του ποιότητα δεν αμφισβητήθηκε ποτέ και η εικονογραφία του που απαγορεύει να τον εντάξει κάποιος σε ιδεολογική σχολή έχει τα ίδια χαρακτηριστικά. Η πλαστικότητα της φιγούρας έχει ένα χρονικό και χωρικό εύρος. Ποτέ δεν είσαι σίγουρος για το τι βλέπεις. Είναι τοπία σεληνιακά, είναι ερείπια, είναι μηχανιστικές κατασκευές. Είναι κάθε φορά τίποτα από όλα αυτά και όλα μαζί. Είναι φαντασιωτικές εικόνες από το περιβάλλον που βρίσκουμε καταγεγραμμένο στο σώμα μας, χωρίς όμως να θυμόμαστε από πότε.Σιγά σιγά τα θέματά του μεταμορφώνονται από αντικείμενα σε χώρους. Προεκτείνονται και καταλαμβάνουν τον ορίζοντα, ώσπου να περιβάλλει και εμάς. Πρόκειται, λοιπόν, για ένα είδος μεταφυσικού τοπίου, ποτέ ολοκληρωτικά σουρεαλιστικού".

Σε μερικά από τα παρουσιαζόμενα ζωγραφικά έργα, εύκολα διακρίνει κανείς μια γλυπτική αντιμετώπιση.Μάλιστα, σε κάποια από αυτά, ένα μικρό γλυπτό του Γρ. Σεμιτέκολο, δημιουργημένο τη δεκαετία του '60, βρίσκει τη θέση του στο ζωγραφικό τελάρο.

"Θυμάμαι όταν δούλευα ζωγραφική στη Γερμανία, οι καθηγητές μου μου έλεγαν: "Εσύ είσαι πιο πολύ γλύπτης παρά ζωγράφος". Το '61 με '62 είχα φτιάξει κάποια μικρά γλυπτά από μέταλλο. Από αυτά σώθηκε ένα. Βρήκε τώρα χώρο στη ζωγραφική ενότητα που παρουσιάζω. Υπάρχει κάτι μέσα μου που έρχεται η ώρα του για να βγει. Οπως τα έργα που παρουσιάζω με τους ουρανοξύστες. Ηταν τότε που είχα ταξιδέψει δυο φορές στην Αμερική, πριν 15 περίπου χρόνια. Εμειναν στη μνήμη μου αυτά τα κτίρια και ο κόσμος, που χωρίς "πρόσωπο" κινούνταν βιαστικά. Οταν ερχόντουσαν ορισμένα καταπληκτικά δειλινά, οι όγκοι αυτοί έπαιρναν διαστάσεις φοβερές. Αυτές οι σκηνές, είχαν μείνει πίσω, στη μνήμη μου και βγήκαν στο φως τα τελευταία πέντε χρόνια".

"Οι ζωγραφικές ενότητες του 1993 και η σημερινή", γράφει στον κατάλογο ο Μάνος Στεφανίδης "συνιστούν σκηνοθεσίες γλυπτικών όγκων και αντικειμένων - τοτέμ σε κοσμικά περιβάλλοντα σε λεία τοπία του μέλλοντος, σε στίλβοντες τεχνολογικούς ερειπιώνες. Εδώ δεν υπάρχουν γκρι άνθρωποι, μόνο τα έργα των χεριών τους. Οι φωτισμοί είναι εξωπραγματικοί, τα πράγματα μεγεθύνονται παράλογα, οι χαμηλοί ορίζοντες εγκυμονούν απειλές, η ευκρίνεια των πλαστικών μορφών ζευγνύεται με μιαν απαστράπτουσα ζωγραφική αφήγηση.Οι κοσμοπόλεις και τα διαπλανητικά του τοπία εντάσσονται στην ίδια αντίληψη του κοσμικού ανατομείου. Πάντα ο καλλιτέχνης ψάχνει έναν απατηλά τέλειο τόπο, έναν τόπο που γεννιέται απ' τη χειροποίητή του δεξιότητα. Τα έργα του έχουν ιδρώτα, οσμές, προσπάθεια, εκκρίματα. Υπάρχουν ως ζωντανοί οργανισμοί έστω κι αν φαίνονται προϊόντα μιας αποστειρωμένης ακρίβειας".

Πάνω στις γραμμές του ορίζοντα, ο Γρ. Σεμιτέκολο στήνει απροσδιόριστα αντικείμενα χαμένων πολιτισμών, φτιάχνει τις σιωπηλές του "πόλεις".

"Μέσα στην ιστορία υπάρχουν πολλά πράγματα που θυμίζουν αυτές τις λόγχες, κολόνες, απομεινάρια πολιτισμών της Αιγύπτου, της Μεσοποταμίας... Αλλα είναι σινιάλα, με τα οποία συνεννοούνται μεταξύ τους οι άνθρωποι, ή είναι το αποτύπωμα που άφησε ένας φίλος. Ολα αυτά σχηματοποιούνται μέσα μου".

"Ο Σεμιτέκολο έρχεται από ένα περιβάλλον έντονα εξπρεσιονιστικό, ζωγραφικά και ιδεολογικά", υπογραμμίζει η Ολ. Δανιηλοπούλου. "Γρήγορα, όμως, αναστατώνεται από καινούριες εμπειρίες και εικόνες που τον οδηγούν στην περιγραφή ενός συμβόλου. Το σύμβολο είναι μια παράσταση της φαντασίας που προκαλεί βαθιά σκέψη, άρα η εικόνα δεν μπορεί να την αποδώσει με τρόπο απόλυτα καταληπτό".

"Το βασικό", καταλήγει ο Γρ. Σεμιτέκολο, "είναι να μπορέσεις να βγάλεις κάτι από τον πυθμένα του στομαχιού σου. Το πιο σύγχρονο πράγμα που μπορεί να σκεφτεί κάποιος, είναι να βγάζει την ψυχούλα του με ειλικρίνεια".

Ηλ. ΜΟΡΤΟΓΛΟΥ