Διασχίζοντας το δρόμο που οδηγεί στην επιχείρηση "ΟΤΤΟ ΕΒΡΟΣ" στην Αλεξανδρούπολη και πλησιάζοντάς το, ένα τεράστιο υψωμένο πανό μαγνητίζει το βλέμμα. Πίσω από τις έξι λέξεις του, κρύβονται οι προσδοκίες και οι φόβοι όχι μόνο των απεργών της επιχείρησης, αλλά ολόκληρου του λαού του Εβρου. "Ναι στις επενδύσεις - όχι στις απολύσεις"."Ναι" στη δουλιά και στο δικαίωμα να μείνουν στον τόπο τους. "Οχι" στην καταστροφή, αφού με τέτοια ισοδυναμεί η απώλεια κάθε θέσης εργασίας.

Για όλα τα παραπάνω ο αγώνας των εργατών ενάντια στις 76 απολύσεις, που επιχειρεί να κάνει η επιχείρηση, απολαμβάνει τη συμπαράσταση δεκάδων άλλων σωματείων και μαζικών φορέων, πλην των "αρμοδίων" που τους καλούν να συμβιβαστούν με λιγότερες απολύσεις...

Τον αγώνα τους χαιρετίζει και η ΝΕ Εβρου του ΚΚΕ,που στάθηκε στο πλευρό τους από την πρώτη στιγμή, καλώντας τους να συγκροτήσουν το δικό τους μέτωπο πάλης και να αντιπαλέψουν την πολιτική που δίνει "γην και ύδωρ" στο μεγάλο κεφάλαιο.

Στην είσοδο του "ΟΤΤΟ ΕΒΡΟΣ" - πρώτος σταθμός της περιοδείας του Θ. Ευθυμίου,προέδρου της Ομοσπονδίας Κλάδων Ενδυσης, την Τετάρτη 13/1 - οι απεργοί εργάτες έχουν στρώσει το τραπέζι για το μεσημεριανό τους γεύμα, λουκάνικα και τσίπουρο, όπως και κάθε μέρα της απεργίας τους.

Το τσουχτερό κρύο δεν τους πτοεί, δηλώνουν αποφασισμένοι να μη σταματήσουν, αν δεν παρθούν πίσω οι 76 απολύσεις, που τις χαρακτηρίζουν "πρόκληση", τονίζοντας ότι η εταιρία φιγουράρει στις 100 πιο κερδοφόρες της χώρας.Επιπλέον, η "ΟΤΤΟ ΕΒΡΟΣ" χρηματοδοτήθηκε με 4 δισ. δραχμές από το κράτος, με μόνη προϋπόθεση τη διατήρηση 170 θέσεων εργασίας και τη δημιουργία 40 νέων. Ομως ουδέποτε προσέλαβε τους 40 επιπλέον εργάτες, ενώ έρχεται σήμερα να μειώσει το ήδη υπάρχον προσωπικό της.

Στις αρχές του Γενάρη ο διευθυντής ανήρτησε στον πίνακα ανακοινώσεων έναν κατάλογο με 76 ονόματα των προς απόλυση εργαζομένων, ανάμεσά τους και τριών συνδικαλιστών, ενώ ταυτόχρονα διέκοψε την παροχή ρεύματος στο τμήμα που εργάζονταν. Και οι 76 είναι εργάτες με πολλά χρόνια προϋπηρεσίας, ανάμεσά τους πολλά ζευγάρια και πολύτεκνοι.

Στην πύλη του εργοστασίου βρήκαμε τον Αντ. Κυριακίδη.Εξοργισμένος μας μίλησε για τους εκβιασμούς που άσκησε η επιχείρηση, αλλά και για τη στάση των αρμοδίων που "δεν έδειξαν κανένα ενδιαφέρον για μας, τα κανάλια ήρθαν, αλλά δεν παρουσίασαν τίποτα, οι αγωνίες τόσων ανθρώπων δεν αξίζουν ένα λεπτό των δελτίων ειδήσεων; Τι θέλουν να εγκαταλείψουμε τον Εβρο; Εκεί μας οδηγούν δυστυχώς".

Δίπλα του ο Γ. Γιανιτζής,έκπληκτος είδε το όνομά του ανάμεσα στον κατάλογο των υπό απόλυση και με θυμό μας λέει: "23 χρόνια δουλεύω εδώ και ξαφνικά χωρίς αιτία με πετάνε στο δρόμο". Η Αννα Μαλουσούδη,πικραμένη, συμπληρώνει "αν φύγουμε από δω, κλείσανε όλες οι πόρτες για μας, μετά από 17 χρόνια δουλιάς...". Στην ίδια μοίρα η Γιαννούλα Φωκιανού,μετά από 17 χρόνια δουλιάς και 2,5 χρόνια πριν τη συνταξιοδότηση, βλέπει τη σύνταξη να μετατρέπεται σε άπιαστο όνειρο.

Η Αγγελική Στυλιανοπούλου και ο σύζυγός της μετά από 20 χρόνια δουλιάς πετιούνται στο δρόμο, "έξι ζευγάρια απολύονται, με 3 και 4 παιδιά, πείτε μου πώς θα ζήσουν;" αναρωτιέται. Ο Π. Βασιλειάδης κλείνει τη συζήτησή μας: "19 χρόνια δουλεύω εδώ, όπως και η σύζυγός μου, με 4 παιδιά, η γυναίκα μου σακατεύτηκε εδώ μέσα, από τα βάρη που σήκωνε, κι αυτή είναι η ανταμοιβή".