Κυριακή 24 Γενάρη 1999
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 34
ΕΡΓΑΤΙΚΑ
ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ
Πρωτοβουλία πνοής και αναζωογόνησης

Με στόχο να μπει επιτέλους φραγμός στην πορεία φθοράς και παρακμής που οδηγούν οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες και να αναστραφεί η κατάσταση, ώστε να υπάρξει αναζωογόνησή του και ενίσχυση των ταξικών του χαρακτηριστικών, συνδικαλιστικά στελέχη αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες προς αυτή την κατεύθυνση. Την απόφαση αυτή ανακοίνωσαν την περασμένη Δευτέρα σε συνέντευξη Τύπου που παραχώρησαν στην Αθήνα.

Η συνέντευξη ήταν το εναρκτήριο "λάκτισμα" για να ξεκινήσει - όπως σημειώθηκε - μια πλατιά συζήτηση εκεί που χτυπά η "καρδιά" της εργατικής τάξης. Στους χώρους δουλιάς, στα εργοστάσια, στις επιχειρήσεις, στα γιαπιά, στα γραφεία, στα καταστήματα, αλλά και μέσα στα συνδικάτα, πάνω στην αναγκαιότητα αλλαγής ρότας του συνδικαλιστικού κινήματος. Πρώτος σταθμός αυτής της σημαντικής προσπάθειας θα είναι η πραγματοποίηση, μετά από ένα δίμηνο συζήτησης και "ζύμωσης", Πανελλαδικής Σύσκεψης,στην οποία θα κληθούν να συμμετέχουν συνδικαλιστές και συνδικαλιστικές οργανώσεις, που και νιώθουν την αναγκαιότητα να ξαναζωντανέψει το συνδικαλιστικό κίνημα και θέλουν να αναλάβουν τη σημαντική αυτή ευθύνη.

Στο πλαίσιο έκκλησης για αλλαγή της κατάστασης στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, που παρουσιάστηκε στη συνέντευξη, επισημαίνεται ότι μετά τη Συνθήκη του Μάαστριχτ στρατηγικός στόχος όλων των κυβερνήσεων είναι η επίτευξη των στόχων της ΟΝΕ και ότι στην κατεύθυνση αυτή οι εργαζόμενοι, τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα, αλλά και το οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα δέχεται μια θυελλώδη επίθεση διαρκείας.

Υπογραμμίζεται ότι "μπροστά στην κατάσταση αυτή οι ηγεσίες των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ και άλλων κεντρικών συνδικαλιστικών οργανώσεων, όχι μόνο δεν οργάνωσαν την αντίσταση της εργατικής τάξης, αλλά συναινούν, συμβιβάζονται και, τελικά, ευθυγραμμίζονται με τις κεντρικές επιλογές των κυβερνήσεων, της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των μονοπωλίων, με τραγικές συνέπειες για τη μεγάλη πλειοψηφία των εργατοϋπαλλήλων και την προοπτική του συνδικαλιστικού κινήματος".

"Ολοι εμείς - τονίζεται - που ανησυχούμε απ' αυτές τις εξελίξεις, μπορούμε και πρέπει να αντιδράσουμε, να δείξουμε πρακτικά ότι με την ενεργητική παρέμβασή μας μπορεί να ανατραπεί αυτή η αρνητική πορεία". Απευθύνεται έκκληση προς κάθε συνδικαλιστή για συσπείρωση γύρω απ' αυτή την πρωτοβουλία"για να συγκροτήσουμε - σημειώνεται - έναν αγωνιστικό ταξικό πόλο στα πλαίσια του συνδικαλιστικού κινήματος, που θα αποτελεί την ασπίδα των εργαζομένων, θα ανοίγει το δρόμο της αποτελεσματικής αντίστασης και της αντεπίθεσης στις αντιλαϊκές πολιτικές".

Οι συνδικαλιστές έθεσαν έξι άξονες, έξι κατευθυντήριες γραμμές, πάνω στις οποίες θα ξεδιπλωθεί ο διάλογος και που εκτιμούν ότι αποτελούν στέρεη βάση για την αναδιοργάνωση. Οι έξι άξονες είναι:

- Αλλαγή της κατάστασης στο συνδικαλιστικό κίνημα. Εκτιμάται ότι αποτελεσματική δράση, υπεράσπιση των δικαιωμάτων και προοπτική για ουσιαστική αλλαγή της θέσης των εργαζομένων δε συμβιβάζεται με τις λογικές της "κοινωνικής συναίνεσης" και πως "η αλλαγή πορείας βρίσκεται στην ενίσχυση των αγωνιστικών, των ταξικών του χαρακτηριστικών, σ' αντίθεση με όσους στηρίζουν τη γραμμή της ενσωμάτωσής του στις στρατηγικές επιλογές του κεφαλαίου".

- Αντίσταση στους μηχανισμούς φθοράς και σήψης και πάλη για την αγωνιστική, ηθική εξυγίανση του συνδικαλιστικού κινήματος. Επισημαίνεται πως βασική προϋπόθεση για την ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος αποτελεί η αντίθεση στην προσπάθεια της συνδικαλιστικής ελίτ, που επιδιώκει να χειραγωγήσει συνδικαλιστές και εργαζόμενους, με προνομιακή μεταχείριση απ' το κράτος και την εργοδοσία, με νομιμοποίηση της απεργοσπασίας, με αξιοποίηση κονδυλίων της Ευρωπαϊκής Ενωσης για σεμινάρια, ταξίδια αναψυχής, με συμμετοχές σε διάφορες ΟΚΕ...

- Αντιπαράθεση της ενότητας και του μετώπου των εργαζομένων, στον οδοστρωτήρα των δικαιωμάτων τους, την ΟΝΕ. Υπογραμμίζεται πως είναι απαραίτητο το συνδικαλιστικό κίνημα να απορρίψει όλες τις θεωρίες που αναγορεύουν την ΟΝΕ σε "εθνικό στόχο" και να αντιπαραθέσει το δικό του δρόμο, απαιτώντας και διεκδικώντας, "όχι μόνο τον περιορισμό της εκμετάλλευσης, αλλά την κατάκτηση όλων όσων μας ανήκουν, σύμφωνα με τις σημερινές ανάγκες και απαιτήσεις".

- Αντίθεση στον κοινωνικό διάλογο και σε κάθε μορφή ταξικής συνεργασίας. Υπογραμμίζεται πως στο πρόσφατο φιάσκο του "κοινωνικού διαλόγου" για τις εργασιακές σχέσεις, φάνηκαν έμπρακτα οι στόχοι της κυβέρνησης, που είναι να καταστήσει το συνδικαλιστικό κίνημα συνυπεύθυνο, ανυπόληπτο, άμαζο, διαλυμένο.

- Αντίσταση στις ιδιωτικοποιήσεις και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Σημειώνεται πως "οι συνέπειες απ' την πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων και της διάλυσης του δημόσιου τομέα, αφορούν συνολικά την εργατική τάξη και το λαό" και πως "για να είναι αποτελεσματικός ο αγώνας κατά των ιδιωτικοποιήσεων, χρειάζεται να απαλλαγεί από τα χαρακτηριστικά που παρουσίαζε: μεμονωμένα και αποσπασματικά".

- Αντιμετώπιση ανεργίας, κλειστών εργοστασίων, ερειπωμένων περιοχών. Επισημαίνεται ότι η κυβέρνηση εξαντλεί την παρέμβασή της στην επιδότηση της εργασίας και στα προγράμματα κατάρτισης που βοηθούν την εργοδοσία να απομυζά κονδύλια, χωρίς στο ελάχιστο να αντιμετωπίζεται το πελώριο πρόβλημα. Εκτιμάται πως το συνδικαλιστικό κίνημα δεν μπορεί να μένει θεατής και πως επιβάλλεται να απαιτήσει άμεσες και χειροπιαστές λύσεις.

Ντ. Ν.


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ