"Εγώ δεν ήρθα στην Ιαπωνία για να παλέψω για την 9η θέση. Φιλοδοξία μου ήταν η ομάδα να αγωνιστεί στην πρώτη οχτάδα". Λίγο μετά το παιχνίδι με την Ουκρανία, το τελευταίο της Εθνικής βόλεϊ στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Ιαπωνίας, ο αρχηγός της Μάριος Γκιούρδας έδινε το στίγμα των στόχων της, αλλά αποκάλυπτε ταυτόχρονα μία από τις αιτίες των μέτριων εμφανίσεών της μετά από το παιχνίδι κλειδί με τη Βουλγαρία. Ο αποκλεισμός από την 12άδα και την τελική φάση ήρθε ως φυσικό επακόλουθο της αποτυχίας να προκριθεί στην 8άδα, κάτι που θα ικανοποιούσε απόλυτα τους διεθνείς παίκτες και θα αποτελούσε σίγουρα ένα εξαιρετικό κίνητρο για την αγωνιστική της ανάταση.

Η 13η θέση, ίδια μ' αυτή που είχε πάρει η Εθνική βόλεϊ το 1986 στη Γαλλία στην παρθενική της εμφάνιση σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, σκόρπισε απογοήτευση και προβληματισμό στους ανθρώπους του βόλεϊ και όχι μόνο. Μια θέση που δεν ήταν αντίστοιχη της κλάσης των παικτών που διαθέτει το εθνικό μας συγκρότημα, αλλά και των βημάτων προόδου που έχει πραγματοποιήσει το ελληνικό βόλεϊ τα χρόνια που πέρασαν από τότε. Πολύ περισσότερο οι εμφανίσεις της Εθνικής στην Ιαπωνία υστερούσαν με αυτές στα προκριματικά του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος. Και ήταν ακριβώς αυτά τα αποτελέσματα, όπως οι εύκολες νίκες επί Ισπανίας και Ουκρανίας στο Αμύνταιο, οι εκτός έδρας επιτυχίες επί Γαλλίας και Ουκρανίας που είχαν δημιουργήσει το κλίμα αισιοδοξίας για διάκριση και στην Ιαπωνία.

Πού οφείλεται όμως αυτή η αγωνιστική πτώση της Εθνικής σε διάστημα μόλις δύο μηνών. Για τον ομοσπονδιακό προπονητή Στέλιο Καζάζη δύο είναι οι αιτίες. Η μία η απουσία του Θ. Μπάεφ, ενός εκ των βασικών και κρίσιμων κρίκων της Εθνικής, πολύτιμου τόσο για την υποδοχή όσο και για την επίθεση και η απώλεια στη διάρκεια της διοργάνωσης, του αντικαταστάτη Κ. Χριστοφιδέλη. Ετσι αναγκάστηκε να χρησιμοποιήσει ως βασικό τον τέταρτο ακραίο της Εθνικής τον Κ. Αγγελίδη, έναν παίκτη που εμφανίστηκε μετά από πολλά χρόνια στο ελληνικό συγκρότημα και που στο ελληνικό πρωτάθλημα δεν έπαιζε ως ακραίος αλλά ως διαγώνιος ή κεντρικός μπλοκέρ. Η δεύτερη αιτία της αγωνιστικής πτώσης, σύμφωνα πάντα με τον ομοσπονδιακό προπονητή, εντοπίζεται στην ανάπαυλα που υπήρξε στις υποχρεώσεις της Εθνικής ανάμεσα στα παιχνίδια για τα προκριματικά του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος και στο ξεκίνημα της προετοιμασίας για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, στις αρχές του Οκτώβρη. Ο Στέλιος Καζάζης πιστεύει ότι αυτή η διακοπή ζημίωσε το κλίμα και την ομοιογένεια της Εθνικής, την έβγαλε έξω από το δρόμο της...

Στην ανάλυση του ομοσπονδιακού προπονητή δικαιούται να προσθέσει κανείς, χωρίς να θεωρηθεί φτηνή δικαιολογία, ότι η Εθνική έπαιξε όλα τα χαρτιά της στο παιχνίδι με τη Βουλγαρία όπου έχασε με 2 - 3. Η ήττα αυτή οδήγησε την Εθνική ως τρίτη του ομίλου της πρώτης φάσης, στο δύσκολο όμιλο στη φάση των "16" όπου συνάντησε τα "θηρία" Ιταλία, Γιουγκοσλαβία, Ολλανδία, Ρωσία. Φυσικά το χεράκι της σ' αυτή την τοποθέτηση της Εθνικής στον "ευρωπαϊκό" όμιλο έβαλε και η Παγκόσμια Ομοσπονδία (λέγε με Ακόστα). Το μεγάλο αφεντικό του παγκόσμιου βόλεϊ, θέλοντας να "σπρώξει" την Ιαπωνία, έστειλε με μια υποτιθέμενη κλήρωση, για την οποία κανείς δεν έμαθε ποτέ τίποτα, την Κορέα και τον Καναδά στον όμιλο της οικοδέσποινας. Εκεί εκτός από την Κούβα και τη Βραζιλία όλες οι άλλες ομάδες (Βουλγαρία, Ισπανία, Αργεντινή, Καναδάς, Κορέα, Ιαπωνία) ήταν στα μέτρα της Εθνικής. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό της διαφοράς δυναμικότητας, ότι όταν στην τελική φάση συναντήθηκαν οι έξι πρώτες ομάδες των δύο ομίλων όλες (!) οι ομάδες του ομίλου της Ελλάδας κέρδισαν τις αντίστοιχες του "ασιατικού" ομίλου!

Ολα όμως αυτά που προαναφέραμε δεν είναι αρκετά για να εξηγήσουν τις μέτριες εμφανίσεις της Εθνικής. Η διαφορά στην απόδοση ανάμεσα στα προκριματικά του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος και στα τελικά του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος, οδηγεί αναγκαστικά τα βέλη του προβληματισμού στην ποιότητα της προετοιμασίας ενόψει του κορυφαίου παγκόσμιου ραντεβού. Η ανάγκη να βρίσκεται η Εθνική ομάδα στην κορύφωση της απόδοσής της δύο φορές σε σύντομο χρονικό διάστημα (προκριματικά Ευρωπαϊκού, τελικά Παγκόσμιου) προϋποθέτει υψηλού επιπέδου προετοιμασία και επιστημονική στήριξη. Ομως, όσο και αν ακούγεται παράξενο, η Εθνική βόλεϊ δε διαθέτει καν γυμναστή. Για να μην αναφερθούμε στην έλλειψη διαιτολόγου, ψυχολόγου, αθλητιάτρου. Επιστήμονες που βρίσκονται πια δίπλα σε κάθε μεγάλη ομάδα που θέλει να σέβεται τον εαυτό της. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η Ιταλία βρέθηκε στην πιο κρίσιμη στιγμή, στον τελικό, στην κορύφωση της φόρμας της. Για τους Ιταλούς όμως αυτά αποτελούν πλέον "εκ των ων ουκ άνευ"... Οσον αφορά τη φυσική κατάσταση, δεν είναι λίγοι οι διεθνείς που παραπονούνταν ότι στην Ιαπωνία ήθελαν αλλά δεν μπορούσαν...

Στα αρνητικά πρέπει να προσθέσει κανείς και το ταξίδι που έγινε στην Ταϊλάνδη για να προσαρμοστεί, υποτίθεται, η Εθνική στις συνθήκες της Ιαπωνίας. Στην Μπαγκόνγκ όμως οι διεθνείς συνάντησαν καλοκαιρινό καιρό, ενώ η χώρα του "ανατέλλοντος ηλίου" βρισκόταν στο χειμώνα. Επιπλέον τα φιλικά με την Ταϊλάνδη, μια ομάδα ασθενέστατη, που διασύρθηκε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, αντί να ωφελήσουν μάλλον έβλαψαν την Εθνική.

Λάθος αποδείχτηκε και η επιλογή του Θ. Μιχαλόπουλου ως λίμπερο, αφού ο παίκτης δεν είχε, εκτός των άλλων, τον απαραίτητο χρόνο προσαρμογής στην ομάδα. Ετσι εμφανίστηκε το παράδοξο ο λίμπερο να είναι το αδύνατο σημείο της ελληνικής υποδοχής, αντίθετα από ό,τι συνέβαινε σε όλες τις άλλες ομάδες. Η μη επιτυχής εμφάνιση της Εθνικής πρέπει να αποτελέσει αφετηρία σοβαρού προβληματισμού για την Ομοσπονδία και την τεχνική ηγεσία της ομάδας. Ο εύκολος δρόμος για την Ομοσπονδία είναι ο "αποκεφαλισμός" του ομοσπονδιακού προπονητή και για τον τελευταίο η οχύρωσή του πίσω από τις ατυχίες που προέκυψαν στην ομάδα. Ο δύσκολος είναι να μπει το μαχαίρι στο κόκαλο και να δουν όλοι τις δικές τους ευθύνες, χωρίς εγωισμούς και αυταρέσκειες.

Γιάννης ΤΖΟΥΣΤΑΣ