"Να επικοινωνήσετε με τους γονείς και κηδεμόνες των μελών του 15μελούς μαθητικού συμβουλίου και να ζητήσετε από εκείνους που δεν εγκρίνουν τη συμμετοχή του παιδιού τους στην κατάληψη, γραπτή δήλωση, για να αποφύγουν τις συνέπειες της ενδεχόμενης δικαστικής ταλαιπωρίας".

Αυτά γράφει, ανάμεσα σε άλλα παρόμοια, ο προϊστάμενος του 2ου Γραφείου της Διεύθυνσης Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Πειραιά, σε έγγραφό του προς τους διευθυντές των σχολείων. Λίγο παραπάνω, στο ίδιο έγγραφο, ζητά από τους διευθυντές, να... ενημερώσουν τους μαθητές, ότι θα υπάρξει προσφυγή στη Δικαιοσύνη και υποβολή του αιτήματος "της δέσμευσης της περιουσίας των γονέων τους για να αποκατασταθούν οι ζημιές, που θα γίνουν κατά την περίοδο της κατάληψης".

Τι να πρωτοπεί και τι να σχολιάσει κανείς;

Πόση διαφορά έχουν αλήθεια οι ενέργειες αυτές, με τα αντίστοιχα, που έκανε το "σπουδαστικό" της Ασφάλειας στον καιρό της επτάχρονης χούντας; Μήπως, και τότε, η προσπάθεια εκφοβισμού και εκβιασμού των γονέων, δεν ήταν μία από τις πρώτες τους ενέργειες, για τον "συνετισμό" των φοιτητών και σπουδαστών, που συμμετείχαν στο αντιδικτατορικό κίνημα;

Ισως, η μόνη διαφορά, είναι πως οι τωρινοί φορείς των αντιλήψεων αυτών και εμπνευστές των προαναφερόμενων ενεργειών είναι οι αρμόδιοι για τη μόρφωση και τη διαπαιδαγώγηση της ελληνικής νεολαίας! Χρειάζονται, άραγε κι άλλες αποδείξεις, για την - τουλάχιστον - παντελή ακαταλληλότητά τους..;