Δε θα τα βάψουμε βέβαια μαύρα, επειδή η "Σαρέσκο" αποδείχτηκε κοινή λωποδύτρια και έστησε τους κυβερνώντες στα αλλεπάλληλα ραντεβού για την οριστική μεταβίβαση του 67% των μετοχών των Καταστημάτων Αφορολόγητων Ειδών. Πολύ περισσότερο που οι αρμόδιοι δεν είναι διατεθειμένοι να βγάλουν το οποιοδήποτε συμπέρασμα έστω και από το συνεχή διασυρμό τους και δηλώνουν πανέτοιμοι να προχωρήσουν πάση θυσία στην ολοκλήρωση του ξεπουλήματος των ΚΑΕ.

Η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων δεν είναι εφεύρημα των κυβερνήσεων της δικής μας χώρας. Είναι απαίτηση του πολυεθνικού κεφαλαίου. Εντάσσεται στις γενικότερες ανακατατάξεις στην καπιταλιστική οικονομία και στην επιδίωξη της ολιγαρχίας να αποκτήσει έτοιμες και προσοδοφόρες μονάδες. Μια αξίωση που ενσαρκώθηκε με τον πιο ακραίο τρόπο και έγινε καταστατικός χάρτης με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και την περιβόητη "απελευθέρωση" αγορών και κλάδων. Από αυτή και μόνο την άποψη το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας λειτουργεί ως μαγνήτης για τα λογής λογής αρπαχτικά, που καραδοκούν την ευκαιρία για να κατασπαράξουν τη λεία τους. Δε θα μπορούσε να είναι διαφορετικά. Η "ευκαιρία" και η "αρπαγή" και ό,τι μπορεί να σηματοδοτούν αυτές οι έννοιες, αποτελούν βασική προϋπόθεση, για την αύξηση της κερδοφορίας της άρχουσας τάξης.

Πολλοί ήταν εκείνοι που εμφανίστηκαν έκπληκτοι επειδή οι Γάλλοι της "Σαρέσκο" αποδείχτηκε πως δε διέθεταν καν τα χρήματα για να πληρώσουν την αγορά των μετοχών των ΚΑΕ, που διακαώς επιθυμούσαν ν' αποκτήσουν. "Επραξαν σαν ολοκληρωμένοι και σύγχρονοι επενδυτές του καιρού μας", αποφαίνονται οικονομικοί παράγοντες με αφοπλιστική ειλικρίνεια, και εξηγούν: Πάντα, αλλά ιδιαίτερα αυτή την περίοδο των μεγάλων ανακατατάξεων, δεν είναι δυνατόν - πέραν του τραπεζικού τομέα - να γίνονται αγοραπωλησίες με κεφάλαια που έχει ο οποιοσδήποτε ενδιαφερόμενος στην άμεση κατοχή του, γιατί κάτι τέτοιο έρχεται σε αντίθεση με τη λεγόμενη βέλτιστη απόδοση των κεφαλαίων του. Με δυο λόγια επιδίωξη κάθε... σύγχρονου επιχειρηματία είναι να βάλει στο χέρι, να αποκτήσει μια κερδοφόρα μονάδα, σχεδόν χωρίς να πληρώσει. Σε περίπτωση που η εξαγορά γίνεται με δόσεις αποπληρώνει το τίμημα - στο βαθμό που θα το πληρώσει - με τα κέρδη που θα αρχίσει να αποσπά από την επιχείρηση, ενώ όταν το τίμημα πρέπει να καταβληθεί σε μετρητά επιστρατεύονται τα χαμηλότοκα τραπεζικά δάνεια που ισχύουν για τέτοιες συναλλαγές. Στην πραγματικότητα πρόκειται για διαδικασίες... κοινής αποδοχής. Διαδικασίες, δηλαδή, που είναι γνωστές και αποδεκτές από τους κατά συνθήκη πωλητές και αγοραστές μεγάλων οικονομικών μονάδων αξίας δεκάδων δισεκατομμυρίων δραχμών. Εκείνο που μετράει σε τέτοιου είδους συναλλαγές, είναι το "όνομα", το "κύρος" και η"επιφάνεια" των μερών. Και όσο μεγαλύτερο είναι το λεγόμενο ρίσκο που αναλαμβάνουν, τόσο ψηλότερες θέσεις καταλαμβάνουν στην κλίμακα αξιών της άρχουσας τάξης. Μια κλίμακα που αν στο παρελθόν λειτουργούσε με κριτήριο το"πόσα κέρδη βγαίνουν για κάποια εκατομμύρια επένδυσης", όλο και περισσότερο υπολογίζει την επιτυχία με το "πόσα εκατομμύρια κερδίζονται χωρίς να επενδυθεί δεκάρα". Είναι σχεδόν αυταπόδεικτο ότι μέσα σε τέτοιες συνθήκες το"όνομα" και το "κύρος" συνδέεται άρρηκτα με το βαθμό τυχοδιωκτισμού, ενώ σημαίνουσα θέση αποκτούν, τείνουν ν' αποκτήσουν και κοινοί απατεώνες που βλέπουν την πολιτική ξεπουλήματος και ως "ευκαιρία" για τη νομιμοποίηση αμφίβολης προέλευσης κεφαλαίων.

Ενδιαφέρον έχει να μην ξεχνάμε τι αποκαλύφθηκε μόνο μέσα στο φθινόπωρο, σε μια περίοδο που η κυβέρνηση, με τη στήριξη ουσιαστικά και των άλλων κομμάτων που κινούνται στη λογική του μονόδρομου της ΟΝΕ, έχει επιταχύνει τη διαδικασία των ιδιωτικοποιήσεων. Στην περίπτωση του πρώτου διαγωνισμού για τα ΚΑΕ, οι επίδοξοι μνηστήρες, "προσέφεραν" εξευτελιστικό τίμημα. Ο διαγωνισμός για την Ιονική Τράπεζα και ενώ η κυβέρνηση ήταν πανέτοιμη να την εκχωρήσει έναντι 200 δισ. δρχ., "προσέλκυσε" κάποιους... απίθανους Ασιάτες που εμφανίστηκαν μέσω κάποιων Αμερικανών και Ιταλών δικηγόρων, προσφέροντας 300 - 340 δισεκατομμύρια, προφανώς για να... ξεπλύνουν κάποιες άλλες δραστηριότητές τους. Η πολυδιαφημισμένη TVX, χάριν της οποίας οι κυβερνώντες έχουν μετατρέψει την περιοχή των μεταλλείων σε χώρο κατοχής των Καναδών, αποδείχτηκε κοινή κομπιναδόρος και ήδη βρίσκεται στα δικαστήρια με εταιρία αμερικανικών συμφερόντων στην οποία φέρεται να είχε πουλήσει τα μεταλλεία της Κασσάνδρας πριν καν έρθει σε επαφή με την ελληνική κυβέρνηση...

Αυτές όλες βέβαια, είναι μεμονωμένες περιπτώσεις. Καταδεικνύουν όμως με επαρκή σαφήνεια τις διαδικασίες που έχουν δρομολογηθεί - πίσω από την πλάτη του συνόλου των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων - στον τομέα των ιδιωτικοποιήσεων. Σ' ένα, δηλαδή, από τους σημαντικότερους τομείς που διάφορες ομάδες της ολιγαρχίας δίνουν σήμερα τη μάχη τους, στα πλαίσια των γενικότερων ανακατατάξεων που συντελούνται στους κόλπους του πολυεθνικού κεφαλαίου. Από αυτή την άποψη τα επιμέρους παραδείγματα αποτελούν στοιχεία μιας συγκεκριμένης πολιτικής που από μόνη της συνιστά σκάνδαλο απροσδιόριστης έκτασης, ενώ στο βαθμό που η πολιτική αυτή δεν ανακόπτεται από το ενωμένο και αγωνιστικό μέτωπο των λαϊκών δυνάμεων, οι χρυσοκάνθαροι και τα ποικιλόμορφα τρωκτικά θα δίνουν πάντα το "παρών" τους. Χτες στα διάφορα ναυπηγεία, στην ΑΓΕΤ και στην Τράπεζα Κρήτης, σήμερα στα ΚΑΕ και στην Ιονική Τράπεζα, αύριο στον ΟΣΕ, στη ΔΕΗ και στην Εμπορική...