Πονά πολύ, τόσο, όσο μια σιδερένια μπουνιά στο στομάχι, η ταινία του Μπράιαν ντε Πάλμα "Απώλειες Πολέμου",που θα παρουσιαστεί από το MEGA στις 00.30. Φυσικά και ο ντε Πάλμα κάνει αυτό ακριβώς που επιχειρούν όλοι οι Αμερικανοί σκηνοθέτες όταν θίγουν τον πόλεμο στο Βιετνάμ. Προσπαθεί να βγάλει όλες τις ενοχές που βαραίνουν τη συνείδησή του πάνω στο θεατή, κατορθώνει να τον θυμώσει, να τον εξαγριώσει, να του ανεβάσει την πίεση, αλλά στο τέλος να τον καθησυχάσει. Τέλος καλό, όλα καλά: Δηλαδή, έρχεται η κάθαρση και εξιλεώνεται η ηγεσία των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων με την τιμωρία των "μεμονωμένων" κακών στοιχείων. Είναι, άραγε, έτσι; Είναι σε θέση ο στρατιωτικός μηχανισμός να τιμωρεί τους ενόχους, αρκεί να βρεθεί ένας με θάρρος και με ανάστημα που να τολμήσει να καταγγείλει τις ασχημίες; Δυστυχώς, δεν είμαστε και τόσο σίγουροι. Στην ταινία βλέπουμε έναν Αμερικανό στρατιώτη που "υπηρετεί" την πατρίδα του στο Βιετνάμ (!) να παρακολουθεί αμέτοχος το βιασμό και τη δολοφονία μιας νεαρής Βιετνάμεζας από συναδέλφους του. Και ενώ παρακολουθεί το τρομερό θέαμα δεν επεμβαίνει, δεν κάνει τίποτε για να το σταματήσει, να εμποδίσει το δράμα, κάθεται και βλέπει σαν θεατής στο θέατρο τη σκηνή να εξελίσσεται. Και εδώ, δεν πρόκειται για πράξεις στο πεδίον της μάχης, αλλά για φόνο ποινικά κολάσιμο και ανθρώπινα απίστευτο, ασύλληπτο θα λέγαμε. Αυτός, λοιπόν, ο στρατιώτης που "είδε" και εσιώπησε αποφάσισε κάποια στιγμή να μιλήσει στις στρατιωτικές αρχές και να καταγγείλει το βιασμό και το έγκλημα. Αν ο θεατής μείνει στο πρώτο μέρος του έργου, όταν, δηλαδή, ο "ευγενής" στρατιώτης βιάζει και δολοφονεί εν ψυχρώ τη νέα γυναίκα και δεν αφεθεί να παρασυρθεί από την προσπάθεια του σκηνοθέτη να δείξει ότι η στρατιωτική δικαιοσύνη λάμπει, τότε πραγματικά το έργο είναι πολύ καλό και πολύ "διδακτικό". Με τον Σον Πεν.