Παρ' όλ' αυτά οι αστοί δημοσιολόγοι, θεωρητικοί, πολιτικοί και οικονομικοί αναλυτές, δε διστάζουν - ανεξάρτητα από ικανότητες, προθέσεις και ιδιαίτερα συμφέροντα - να πουλήσουν αναμασημένες θεωρίες εξαπάτησης στις λαϊκές μάζες, στους "κολασμένους της γης", ότι αιτία της κρίσης της ρωσικής καπιταλιστικής οικονομίας είναι ο σοσιαλισμός που οικοδομούσε ο λαός της ΕΣΣΔ, ως την ανατροπή του. Θεωρούν μάλιστα όλοι τους ότι είναι ιστορικά νεκρός, για να επιστρέψει εκεί που οικοδομούνταν. "Ο φόβος φυλάει τα έρημα" λέει μια λαϊκή παροιμία και φαίνεται πως όλοι αυτοί οι όψιμοι "ανιστόρητοι" θεματοφύλακες των ιερών και των οσίων μιας κοινωνίας που τρώει τις σάρκες της, ακόμη και όταν ψυχομαχεί, για να αποδιώξει το "διάβολο" που γέννησε και την πνίγει, νομίζουν πώς ξορκίζοντας το "ξωτικό", θα δώσουν μισή ανάσα ζωής στο σάπιο σώμα του συστήματός τους. Γιατί αν ξύσουν στη μνήμη τους το πέρασμα της Ιστορίας, που έχει ήδη καταγραφεί, δεν μπορούν να κρύψουν ότι το 1929-1933, το παγκόσμιο καπιταλιστικό κραχ όχι μόνο δεν άγγιξε την ΕΣΣΔ που μόνη, περικυκλωμένη οικοδομούσε το σοσιαλισμό, όχι μόνο δεν επηρεάστηκε από την κρίση, αλλά αναπτύσσονταν αλματωδώς χάρη στην εργατική εξουσία και την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής. Και η αιτία είναι πολύ συγκεκριμένη. Ο καπιταλισμός κοινωνικοποιεί την παραγωγή, αλλά ο παραγόμενος πλούτος ανήκει σε μια χούφτα καπιταλιστές που παράγουν για να κερδίζουν και όχι για να ικανοποιούν τις ανάγκες της κοινωνίας και των ανθρώπων οι οποίοι παράγουν. Ο σοσιαλισμός παράγει όχι με κίνητρο το κέρδος, αλλά για την ικανοποίηση των αναγκών της κοινωνίας και των ανθρώπων που παράγουν, άρα καρπώνονται οι ίδιοι τον πλούτο τους. Η βίαιη ανατροπή του και το πισωγύρισμα σε κατώτερο κοινωνικοοικονομικό σύστημα, τον καπιταλισμό, άνοιξε το δρόμο στην κρίση που θα αποτελεί πλέον μόνιμο συστατικό του πριν απ' όλα γιατί κατέστρεψε τις σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής, τοποθετώντας τις παραγωγικές δυνάμεις από μια ανώτερη οικονομική βάση σε μια κατώτερη. Αντικειμενικά ανοίγουν οι ασκοί του Αιόλου, των αντιθέσεων και των ανταγωνισμών, καταστρέφοντας παραγωγικές δυνάμεις, συγκρατώντας την ανάπτυξη του όγκου παραγωγής, επιδεινώνοντας τη θέση των εργαζομένων και δημιουργούν τους παράγοντες εμφάνισης της κρίσης. Για όλους αυτούς που σοκάρονται και τρέμουν από το ξέσπασμα της πρόσφατης κρίσης και την ξορκίζουν, ξορκίζοντας το σοσιαλισμό που ανέτρεψαν, μια ιστορική αναδρομή στην παράλληλη πορεία ανάπτυξης των δύο συστημάτων θα αποκάλυπτε τις φρούδες ελπίδες που προβάλλουν σαν σανίδα σωτηρίας των λαών, με τα διάφορα "μείγματα διαχειριστικής πολιτικής" και τα αναθέματα στο "μαφιόζικο καπιταλισμό" ή τον "καπιταλισμό των καζίνο", σαν να υπάρχει και καπιταλισμός που δεν κερδοσκοπεί, λες και ο καπιταλισμός δεν είναι το σύστημα "μιας αχόρταγης μαφίας", των αστών, που θεό της έχει το άπληστο κέρδος, απο την απλήρωτη δουλειά των εργατών και την στυγνή εκμετάλευση, με κάθε μεσο και τρόπο, των λαϊκών μαζών. Προσδοκούν έτσι να σώσουν το τομάρι του συστήματος, εξαθλιώνοντας τους καταπιεσμένους. Ο σοσιαλισμός είναι ανώτερη κοινωνική βαθμίδα και σαν τέτοια, είναι ασύγκριτη (δεν υπάρχουν κοινά κριτήρια) με μια κατώτερη, όπως ο καπιταλισμός. Δεν μπορούν π.χ. να συγκριθούν οι συνθήκες ολόπλευρης ανάπτυξης όλων των ανθρώπων στο σοσιαλισμό, με την καθημερινή αγωνία και αβεβαιότητα, των ταξικών φραγμών και της φτώχειας των εργαζομένων στον καπιταλισμό. Παρ' όλα αυτά μια σύγκριση της οικονομικής εξέλιξης των δύο συστημάτων πείθει και τον πλέον δύσπιστο, ότι δεν περνάνε τα φύκια που πουλάνε για μεταξωτές κορδέλες, όταν εστιάζουν προκλητικά τις αιτίες της κρίσης στη Ρωσία στο σοσιαλισμό. Αρνούνται όμως αυτή την πραγματικότητα γιατί ακόμη και μια τέτοια σύγκριση μπορεί να δώσει συμπεράσματα, σχετικά με τα πλεονεκτήματα του σοσιαλισμού, του κοινωνικοοικονομικού συστήματος που σε χρονικό διάστημα 70 χρόνων μετέτρεψε μια καθυστερημένη αγροτική χώρα, όπως η τσαρική Ρωσία, σε δεύτερη ανεπτυγμένη βιομηχανική χώρα στον κόσμο. Οταν η ύπαρξη του καπιταλισμού, χρονολογείται δύο αιώνες πριν και η βιομηχανική επανάσταση ένα αιώνα πριν την Οκτωβριανή Επανάσταση.