Οταν τα επιχειρήματα δεν αντέχουν να στηρίξουν τους σκοπούς και τις πολιτικές επιλογές και επιδιώξεις ηγετών και κομμάτων που θέλουν να εμφανίζονται ως φιλολαϊκά, τότε ανακαλύπτουν ως εχθρό του λαού και δικό τους αντίπαλο, το κόμμα της εργατικής τάξης. Είναι μια προσφιλής μέθοδος στην πολιτική και την τακτική των αστικών και μικροαστικών κομμάτων, να αντιμετωπίζουν το ΚΚΕ, το κόμμα υπερασπιστή των συμφερόντων όλου του λαού. Τα κόμματα αυτά αντιλαμβάνονται ότι το λαϊκό ένστικτο, η πολιτική πείρα από τους αγώνες, δυσκολεύει τη δράση τους και εκφράζουν τη δυσκολία τους με αντικομμουνισμό. Τη μέθοδο αυτή χρησιμοποίησε και ο πρόεδρος του ΔΗΚΚΙ Δ. Τσοβόλας, σε συνέντευξη Τύπου που έδωσε προχθές στην Πάτρα. Η επίθεση του προέδρου του ΔΗΚΚΙ, στο ΚΚΕ, στην ΓΓ του Κόμματος προσωπικά και στο "Ριζοσπάστη", δείχνει ότι δεν ανέχεται την πολιτική κριτική και αντιπαράθεση θέσεων και αποφάσισε ότι πρέπει να "ξεκαθαρίσουμε τους λογαριασμούς μας με το ΚΚΕ", με επιχειρήματα όπως "λασπολογούν", ότι αυτές οι μέθοδοι, (σ.σ. εννοεί του ΚΚΕ), "θυμίζουν σταλινικές εποχές", ότι το ΚΚΕ σε πολλούς νομούς "συνεργάζεται με τη ΝΔ", και άλλα τέτοια, αν μπορεί κανείς να τα ονομάσει επιχειρήματα. Εκτός και αν επαναλαμβάνοντας ότι είχε κάνει πρόταση για συνεργασία κορυφής ανάμεσα στα κόμματα ΔΗΚΚΙ - ΣΥΝ - ΑΚΟΑ - ΝΑΡ και ΚΚΕ, το Νοέμβρη του 1997, και στη λογική του αντισημιτικού μετώπου, όταν ακόμη δεν είχε διαμορφώσει πολιτική και θέσεις για την Αυτοδιοίκηση, νομίζει ότι ξεκαθάρισε τα πράγματα. Αυτή η πρόταση για συνεργασία, χωρίς πρόγραμμα και πολιτικές θέσεις - το ΚΚΕ είχε, το ΔΗΚΚΙ δεν είχε, ενώ ο ΣΥΝ προωθούσε την "κεντροαριστερά" - ήταν ολοφάνερα, τουλάχιστον, χωρίς αντίκρισμα.

Το ΚΚΕ από το περασμένο καλοκαίρι επεξεργάστηκε την τακτική του και τις θέσεις του για τις εκλογές στην Αυτοδιοίκηση. Η πολιτική της συσπείρωσης σε ενωτικούς αγωνιστικούς συνδυασμούς όλων όσοι, ανεξάρτητα από πολιτική τοποθέτηση, βρέθηκαν μέσα στους αγώνες της εργατικής τάξης, της φτωχής και μεσαίας αγροτιάς, των ΕΒΕ, των εκπαιδευτικών, της νεολαίας, όλων όσοι ανιδιοτελώς συμμετείχαν, συμπαραστάθηκαν ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική της άρχουσας τάξης που εφαρμόζει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, με την αποφασιστική συμβολή της ΝΔ, αλλά και τη συνδρομή του ΣΥΝ. Τέτοιοι συνδυασμοί συγκροτήθηκαν σ' ολόκληρη τη χώρα και στους Δήμους και στις Νομαρχίες, με τη συμμετοχή αρκετών λαϊκών αγωνιστών, δοκιμασμένων στους αγώνες, ανεξάρτητα από το μετερίζι που συμμετέχουν αλλά και την κομματική τους έκφραση, αυτούς στηρίζει το ΚΚΕ. Αυτή η επιλογή, στην πράξη, αποδεικνύει την πλατύτητα της πολιτικής του ΚΚΕ, αλλά και την υπεράσπιση από άποψη αρχών των πραγματικών λαϊκών συμφερόντων, μακριά από αλισβερίσια και συναλλαγές. Το ίδιο έγινε και στην Πάτρα, γι' αυτό στο συνδυασμό της λαϊκής συσπείρωσης "Πάτρα Μπροστά" βρέθηκαν στην κοινή πάλη και άλλες δυνάμεις μαζί με τους κομμουνιστές, γι' αυτό τον αγκάλιασε ο λαός της Πάτρας. Το ΔΗΚΚΙ, με την πολιτική και την ταχτική του, (συμφωνεί με το θεσμικό πλαίσιο που μετατρέπει την Αυτοδιοίκηση σε μοχλό εφαρμογής της αντιλαϊκής πολιτικής, μεταθέτοντας το πρόβλημα στην εξεύρεση τίμιων και ικανών προσώπων), στηρίζει υποτίθεται ανεξάρτητους, (λες και υπάρχουν άνθρωποι χωρίς κομματική - πολιτική τοποθέτηση), ενώ επιλέγει όσους από το ΠΑΣΟΚ δεν πήραν το χρίσμα της ηγεσίας του, τους επονομαζόμενους αντάρτες. Αυτούς δηλαδή που υπόσχονται διαφορετική διαχείριση της ίδιας πολιτικής στην Αυτοδιοίκηση, απ' αυτήν των επίσημων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Και είναι βεβαίως θεμιτό για οποιοδήποτε κόμμα να στηρίζει όποιους συνδυασμούς κρίνει ότι εξυπηρετούν την πολιτική του, όπως είναι θεμιτό για τους λαϊκούς αγωνιστές να κρίνουν με ποιους θα πάνε και ποιους θα αφήσουν. Αλλά στην προκειμένη περίπτωση, το θεσμικό πλαίσιο της Αυτοδιοίκησης απαιτεί εναντίωση για να εξυπηρετηθούν τα λαϊκά συμφέροντα και όχι συμφωνία μ' αυτό. Ανάλογα μ' αυτή την πολιτική επιλογή γίνεται και η στήριξη υποψηφίων και συνδυασμών. Αυτό όμως είναι και ένα κριτήριο για το ποιος πραγματικά μπορεί να υπερασπίσει το λαό από την επίθεση της άρχουσας τάξης.