Κάθε επέτειος έχει τη δική της σημασία για την εργατική τάξη και τους λαούς, στη διατήρηση της ιστορικής μνήμης. Οχι γιατί πρέπει απλά να μην ξεχνούμε, αλλά γιατί η ιστορία αποτελεί σημαντικό παράγοντα διαμόρφωσης της συνείδησης. Που με τη σειρά της επιδρά στην κοινωνική εξέλιξη. Ετσι η 1η Σεπτέμβρη καθιερώθηκε ως μέρα πάλης των συνδικάτων για την ειρήνη, γιατί την 1η Σεπτέμβρη στα 1939 έγινε η ναζιστική εισβολή της χιτλερικής Γερμανίας στην Πολωνία. Θεωρείται η έναρξη του Β Παγκοσμίου Πολέμου, αν και από το Μάρτη του ίδιου χρόνου η ναζιστική Γερμανία είχε καταλάβει την Τσεχοσλοβακία, ενώ τον Απρίλη του ίδιου χρόνου η φασιστική Ιταλία κατέλαβε την Αλβανία. Ο πόλεμος εξαπολύθηκε λόγω της όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, για το εδαφικό ξαναμοίρασμα ανάμεσα στα μονοπώλια, στην αλληλεπίδρασή τους με την αντίθεση ανάμεσα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό που οικοδομούσε τότε η Σοβιετική Ενωση. Και επειδή πόλεμος είναι η πολιτική με άλλα μέσα, το σύνθημα "ποτέ πόλεμος πια", που πρέπει να βροντοφωνάζουν οι λαοί του κόσμου, δε θα ανταποκρίνεται στην επιθυμία, την απαίτηση και την επιδίωξή τους να ζουν ειρηνικά, χωρίς την ανάπτυξη της ταξικής πάλης της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων για την εξάλειψη των αιτιών που οδηγούν στον πόλεμο. Αυτή η πάλη μπορεί και πρέπει να στοχεύει στην ανατροπή του βάρβαρου εκμεταλλευτικού συστήματος, του καπιταλισμού, στο τσάκισμα της αστικής εξουσίας και στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού με την εγκαθίδρυση της εξουσίας των εργατών και των συμμάχων τους με προοπτική την κομμουνιστική κοινωνία.

Στις σύγχρονες συνθήκες, που η κρίση και ο ενδοϊμπεριαλιστικός ανταγωνισμός οξύνονται, με πρώτα θύματα τους εργάτες και τις εργάτριες, αλλά και τα άλλα λαϊκά στρώματα, που η "νέα τάξη πραγμάτων" εξαπολύει με την ταχτική του τρόμου των όπλων επιθέσεις και υποδαυλίζει πολέμους σε διάφορα σημεία του πλανήτη, οι λαοί δεν μπορούν να είναι ήσυχοι, να εξοικειώνονται με την ιδέα της ιμπεριαλιστικής δράσης. Αλλά, αντίθετα, μπορούν και πρέπει να αντιτάξουν το δικό τους μέτωπο πάλης ενάντια στην πολιτική και την εξουσία των μονοπωλίων που η ύπαρξη και διατήρησή τους γεννά πολέμους και καταστροφή, για να τρέφεται το κεφάλαιο και τα κέρδη. Στην Ελλάδα που βρίσκεται στη δίνη της δράσης του αμερικανο-ΝΑΤΟικού ιμπεριαλισμού και της Ευρωπαϊκής Ενωσης, η εργατική τάξη, οι άλλες λαϊκές μάζες δεν ανέχονται τη συμμετοχή της χώρας στη δράση, που επιβάλλει την ειρήνη των όπλων για το μοίρασμα της λείας των ιμπεριαλιστών, γιατί αυτό απαιτούν τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. Η εναντίωση στη "νέα τάξη" περνά μέσα από την πάλη για την έξοδο από το ΝΑΤΟ, για να φύγουν οι βάσεις, για το σταμάτημα της συμμετοχής ελληνικού στρατού σε ξένα εδάφη, ενάντια στη συμμετοχή σε δυνάμεις ταχείας επέμβασης, κ.ά. Η δράση τους μέσα από ένα λαϊκό μέτωπο πάλης ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό, ως την ανατροπή της πολιτικής και της εξουσίας της άρχουσας τάξης, συμβάλλει στην προοπτική της οριστικής εξάλειψης της κοινωνίας της εκμετάλλευσης και της μήτρας των πολέμων.