Συνεχίζουμε την παρουσίαση των σημαντικών παρεμβάσεων, που έγιναν από τους προσκεκλημένους στην ημερίδα που οργάνωσε η ΚΕ του ΚΚΕ για την Αμυντική Βιομηχανία. Παραθέτουμε σήμερα την ομιλία του Σπύρου Ζουγανέλη,εργαζόμενου στην ΕΑΒ.

"Πρώτα ήθελα να συγχαρώ το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας για την πρωτοβουλία αυτής της ημερίδας και να ευχαριστήσω και προσωπικά για την πρόσκληση που μου δόθηκε.

Είναι κάποιες κινήσεις, όπως αυτή εδώ, που βοηθάνε τους κλάδους και βοηθάνε και στην ενημέρωση, αλλά και στη λήψη αποφάσεων για τις μελλοντικές μας κινήσεις. Δε θα επεκταθώ πολύ σε θέματα της ΕΑΒ, γιατί ο συνάδελφος ο Παναγιώτης ο Πολυμενάκος αναφέρθηκε και εκτενώς και σε βάθος και δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς, γιατί είναι ένας εργαζόμενος 20 χρόνια μέσα στην ΕΑΒ, με συνεχή συνδικαλιστική παρουσία και δράση και με γνώση όλων όσα έχουν συμβεί και στο παρελθόν και όσων συμβαίνουν αυτή την εποχή μέσα στην ΕΑΒ.

Δυο - τρεις διαφορετικές σκέψεις θα καταθέσω μόνο, οι οποίες δεν έχουν να κάνουν και δεν αποτελούν ούτε αιχμή, ούτε διαφορετικότητα, απλώς 2-3 επισημάνσεις. Πρώτα απ' όλα νομίζω ότι οι αμυντικές βιομηχανίες, οι 4 βασικές αμυντικές βιομηχανίες, όπως απομείνανε τώρα, έχουν διαφορετικό προϊόν, διαφορετική σύνθεση, τεχνολογία, υποδομή, ακόμα και ανθρώπινο δυναμικό και ως εκ τούτου δεν μπορούν να κρίνονται ή να συγκρίνονται με τα ίδια μέτρα και σταθμά.

Τι θέλω να πω. Συμφωνώ και αποδέχομαι ότι η αμυντική μας βιομηχανία - έτσι όπως συνηθίζεται να λέγεται και όχι πολεμική - νοσεί, έχει προβλήματα, όμως δεν μπορούν ν' αντιμετωπιστούν με ένα φάρμακο, με μία συνταγή ή με μία κατεύθυνση. Η κάθε μία βιομηχανία έχει τη δική της ιδιαιτερότητα και πρέπει να τη δούμε ξεχωριστά.

Ως εκ τούτου καταθέτω διαφορετικές επερωτήσεις που αφοράνε την κάθε μία βιομηχανία. Νομίζω και επειδή γνωρίζω 2-3 πράγματα περισσότερο για την ΕΑΒ και λιγότερο για τις υπόλοιπες βιομηχανίες θα σας καταθέσω αυτά.

Η ΕΑΒ τα τελευταία 20 χρόνια που λειτουργεί, χονδρικά, έχει περάσει από πολλά στάδια. Η μεγαλύτερη περίοδος κρίσης της, η πιο έντονη περίοδος κρίσης ήταν την περίοδο '90-'93 όταν πραγματικά μας έφεραν καπέλο τη διοίκηση της "Λόκχηντ", για να μπορέσουν να γλιτώσουν κάποιες δεκάδες δισεκατομμύρια που χρώσταγαν από παλιές οφειλές.

Δηλαδή η τότε κυβέρνηση έφερε στη διοίκηση αυτούς τους οποίους εμείς είχαμε πάει στα διεθνή δικαστήρια και τους ζητάγαμε λεφτά. Και δεν έφτανε αυτό, είχαν προχωρήσει και σε πρόγραμμα διαθεσιμοτήτων και σε πρόγραμμα απαξίωσης και σε πρόγραμμα ξεπουλήματος κομμάτι - κομμάτι.

Δε θέλω να φανώ και δεν είναι ο ρόλος μου και δεν είναι η θέση μου και ο χαρακτήρας μου να πω ότι αυτή τη στιγμή στην ΕΑΒ πηγαίνουν όλα καλά. Οχι. Δεν πρέπει όμως μερικά πράγματα να τα ξεχνάμε, όπως: χρέη της ΕΑΒ που ακουμπούσαν το επίπεδο των 360 δισεκατομμυρίων, έχουν αρχίσει και απομειώνονται σιγά - σιγά.

Το '95 αποσβέστηκαν 260 δισεκατομμύρια, όπως και πριν λίγες ημέρες αποσβέστηκαν άλλα 30. Εχουν μείνει οφειλές 60 δισεκατομμυρίων προς τη ΦΑΒΕ Αθηνών και προς εγχώριες και διεθνείς τράπεζες.

Επίσης δεν υπάρχει κατεύθυνση και αυτό το λέω ευθαρσώς, όσο γνωρίζω μέχρι στιγμής - γιατί συμμετέχω σαν εκπρόσωπος των εργαζομένων στο Διοικητικό Συμβούλιο - δεν υπάρχει κατεύθυνση από τη νυν διοίκηση, ούτε για σαλαμοποίηση, ούτε για ξεπούλημα, ούτε για απαξίωση της ΕΑΒ.

Τουλάχιστον καταθέτω αυτά που εγώ γνωρίζω και αυτά πιστεύω, αυτά που έχω καταλάβει. Αν έχω καταλάβει καλά αυτά που ακούω μέσα στα Διοικητικά Συμβούλια και από τις επαφές που έχουμε από τους αρμόδιους υπουργούς και υφυπουργούς.

Λέω δηλαδή ότι αυτή τη στιγμή στην ΕΑΒ - χθες μάλιστα σας ενημερώνω υπογράψαμε Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, το σωματείο μας με τη διοίκηση - δεν είναι τα πράγματα ρόδινα, δεν είδαμε το "φως στο τούνελ", αλλά βρισκόμαστε σε μία κατεύθυνση, η οποία μας δίνει τη δυνατότητα να έχουμε μία μικρή ελπίδα. Αυτή τη μικρή ελπίδα μπορούμε εμείς να τη μεγαλώσουμε με κάποιες κινήσεις:

Πρώτον, συμφωνώ απόλυτα με εσάς με τη δημιουργία και την εφαρμογή αυτού του, τέλος πάντων, ενιαίου φορέα αμυντικής βιομηχανίας, στον οποίο πιστεύουμε ότι εάν δημιουργηθεί και λειτουργήσει σαν "ομπρέλα" επάνω απ' αυτές τις βιομηχανίες και θα συντονίσει καλύτερα και θα βοηθήσει.

Και δεύτερον και εδώ έχουμε και ένα μεγάλο μερίδιο ευθύνης εμείς οι εργαζόμενοι. Πρέπει να το πούμε ότι, εκτός τον κοινό σταθμό που έχουμε σαν εργαζόμενοι στο μέταλλο, επειδή είμαστε βιομηχανίες που έχουν σχέση με το μέταλλο και υπαγόμαστε στην Πανελλήνια Ομοσπονδία Μετάλλου, άλλη επαφή δεν έχουμε. Δεν έχουμε κάνει κάτι σαν αμυντικές βιομηχανίες, εμείς οι εργαζόμενοι να φτιάξουμε τη δικιά μας Συνομοσπονδία, να φτιάξουμε το δικό μας σταθμό επαφής.

Δεν έχουμε κάτι παρόμοιο, με αποτέλεσμα εγώ να μην ξέρω αυτή τη στιγμή τι γίνεται στην ΕΛΒΟ, να μην ξέρω τι γίνεται στην ΕΒΟ, να μην ξέρουν οι άλλοι συνάδελφοι τι γίνεται στην ΕΑΒ. Εκ των πραγμάτων, όταν τα πράγματα δυσκολέψουν, συναντιόμαστε σε κάποιες ημερίδες ή σε κάποιο κινηματογράφο ή στην ΠΟΕΜ ή σε κάποια, οποιαδήποτε, άλλη πρωτοβουλία και καταθέτει ο καθένας τον πόνο του.

Νομίζω όμως ότι τα σωματεία δεν είναι για να καταθέτουν τον πόνο τους και να κάνουν τις διαπιστώσεις τους, είναι για να προλαμβάνουν, είναι για να οργανώνουν και για να προγραμματίζουν.

Με αυτές τις δύο διαφοροποιήσεις τελειώνω και με ευχή κάποτε με τη δική σας βοήθεια και όλων των κομμάτων, όπως μπορεί ο καθένας, να δημιουργηθεί ο ενιαίος φορέας αμυντικής βιομηχανίας, αλλά και να φτιαχτεί, δεν ξέρω πώς θα ονομαστεί, Ομοσπονδία ή κάτι ανάλογο, που ν' αφορά μόνο τις αμυντικές βιομηχανίες.

Γιατί μην ξεχνάμε ότι η κάθε βιομηχανία έχει τα δικά της προβλήματα και τις δικές της ιδιαιτερότητες και δεν μπορεί κανένα πολιτικό κόμμα, κανένας φορέας να δώσει τη λύση με μια απλή συνταγή.

Ευχαριστώ πολύ και σας συγχαίρω πάλι για την πρωτοβουλία".