Ετσι αρχίζει ένα από τα ωραιότερα διηγήματα του Τσέχοφ, ο "Βάνκας", και θυμήθηκα αυτό το μικρό αριστούργημα, όταν διάβασα την περασμένη βδομάδα στον Τύπο ότι στις 2 Ιούνη θα γίνει στη Γενεύη παγκόσμιο συνέδριο, για να ζητηθεί η κατάργηση της εργασίας των ανηλίκων και ακόμη ότι: Φοιτητές της Παντείου, που ερεύνησαν τι γίνεται με αυτό το πελώριο θέμα στον ελληνικό χώρο, διαπίστωσαν ότι τουλάχιστον 50.000 παιδιά στη χώρα μας έχουν βγει πριν την ώρα τους στη βιοπάλη.

Ο αριθμός ίσως να σοκάρει κάποιους από εμάς, που, ενδεχομένως είχαν την εντύπωση ότι όλοι κι όλοι οι ανήλικοι που κυνηγούν το μεροκάματο είναι οι μικροί άθλιοι των φαναριών. Τα πράγματα όμως δεν είναι τόσο "απλά". Εκτός από τα παιδιά των κεντρικών διασταυρώσεων υπάρχουν χιλιάδες άλλα, που προσφέρουν τα αδύναμα χέρια τους και την τρυφερή ψυχή τους σε παντός είδους"έργα", εισπράττοντας, τελικά, ελάχιστα χρήματα και μεγίστη εκμετάλλευση.

"Μόλις απόμεινε μονάχος ο Βάνκας στο μαγαζί πήρε από το ντουλάπι του αφεντικού το καλαμάρι με το μελάνι, έναν κοντυλοφόρο με σκουριασμένη πένα και αφού αναστέναξε, προσπαθώντας να ελευθερώσει το λαιμό του από έναν κόμπο που τον έπνιγε έγραψε στο χαρτί: Πολυαγαπημένε μου παππού Κωνσταντή Μακάριτς. Σου γράφω τα βάσανά μου. Χτες το αφεντικό με άρπαξε από τα μαλλιά, με τράβηξε στην αυλή και με ρήμαξε στο ξύλο...

Ολοι με βασανίζουν εδώ και όσο για φαϊ, άστα! Το πρωί ξεροκόμματο, το μεσημέρι κουρκούτι, το βράδυ πάλι ξεροκόμματο. Ούτε τσάι, ούτε λαχανόσουπα, όλα τα περιδρομιάζουν τα αφεντικά... Παππού, πάρε με από δω, γιατί δεν αντέχω άλλο. Πάρε με γιατί θα πεθάνω"!

Τάσος ΑΥΓΕΡΙΝΟΣ