Ο Βαρδινογιάννης και ο Λάτσης διαφεντεύουν στους τομείς των πετρελαίων και του εφοπλισμού. Ο Κόκκαλης στην υψηλή τεχνολογία και στον ΟΤΕ. Ο Κοπελούζος στην ενέργεια και στη ΔΕΗ. Ο Λαμπράκης στον πολιτισμό και οσονούπω, στην παιδεία. Ο Αποστολόπουλος στην υγεία. Οι περισσότεροι εξ αυτών - μαζί με κάποιους άλλους - διαφεντεύουν και στο χώρο των Μαζικών Μέσων Ενημέρωσης, καθώς και του αθλητισμού.

Βασικοί τομείς της ελληνικής οικονομίας και της κοινωνικής δραστηριότητας βρίσκονται στα χέρια ενός σκληρού πυρήνα - μιας δράκας καπιταλιστών που μετριούνται στα δάχτυλα των δυο χεριών - της ντόπιας ολιγαρχίας, που συνεργάζεται με το ξένο κεφάλαιο και τις πολυεθνικές, χτίζοντας αυτοκρατορίες του χρήματος.

Υπάρχουν, όμως, ακόμα κάποια "αγκάθια" που εμποδίζουν την ολοκληρωτική"κατοχή" της Ελλάδας από το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο. Ενα απ' αυτά τα "αγκάθια", είναι ο ευρύτερος δημόσιος τομέας της ελληνικής οικονομίας, τον οποίο δεν ελέγχει πλήρως - παρότι έχει αναλάβει εργολαβικώς τις προμήθειες και "βάζει χέρι" στο "φιλέτο" των κερδοφόρων δραστηριοτήτων του - η οικονομική ολιγαρχία και οι πολυεθνικές. Ανέλαβαν, λοιπόν, οι πολιτικοί διαχειριστές την παράδοση των ΔΕΚΟ στους ιδιώτες, αρχίζοντας από τα ναυπηγεία, τώρα την "Ολυμπιακή"και συνεχίζοντας - όπως κυνικά δηλώνουν αρμόδιοι κυβερνητικοί κι άλλοι παράγοντες - με τις αστικές συγκοινωνίες, τον ΟΣΕ, τα Ταχυδρομεία, τις κρατικές τράπεζες, τα πανεπιστήμια, τα νοσοκομεία κ. ά.

Για να έχει, όμως, επιτυχία η επιχείρηση, πρέπει να φύγει και το "αγκάθι" των εργαζομένων που αντιδρούν. Γι' αυτό και λαμβάνονται σκληρά αντεργατικά μέτρα με στόχο να τους τρομοκρατήσουν για ν' αποδεχτούν το μοιραίο, αξιοποιώντας, ταυτόχρονα, την προπαγάνδα περί "εξυγίανσης" και "εκσυγχρονισμού" και προβάλλοντας το "Ευρωπαϊκό όραμα" ένταξης στην ΟΝΕ. Να γιατί η αντίσταση και αντεπίθεση σ' αυτή την πολιτική, δεν αφορά μόνο τους εργαζόμενους των ΔΕΚΟ, αλλά όλους τους εργαζόμενους στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, όλο τον ελληνικό λαό.