Μπόλικη η αρθρογραφία τις μέρες αυτές, σε εφημερίδες και περιοδικά, για την ιδιαίτερα μειωμένη ανεργία στις ΗΠΑ και το πώς αυτό έγινε κατορθωτό. Το γεγονός δεν είναι, βέβαια, τυχαίο. Ανεξάρτητα, όμως, απ' αυτό, είναι πράγματι μειωμένη η ανεργία στις ΗΠΑ; Και πώς γίνεται, αφού τα τελευταία χρόνια έχει μειωθεί τόσο δραστικά η ανεργία στη χώρα του Μπιλ Κλίντον, να αυξάνουν ραγδαία οι φτωχοί, οι άποροι και οι κάθε λογής απόκληροι της αμερικάνικης κοινωνίας; Πώς γίνεται να μειώνεται η ανεργία και, ταυτόχρονα, οι μεγάλες αμερικάνικες εταιρίες να ανακοινώνουν και να υλοποιούν μεγάλα προγράμματα μείωσης του προσωπικού τους, πετώντας στο δρόμο χιλιάδες εργαζόμενους;

Οπως καταλαβαίνετε, η μείωση της ανεργίας στις ΗΠΑ δεν είναι τίποτε άλλο, παρά ένα φτηνό κόλπο. Ενα κόλπο, βέβαια, που έχει σοβαρές και επικίνδυνες για τα συμφέροντα των εργαζόμενων προεκτάσεις. Η ανεργία, λοιπόν, στις Ηνωμένες Πολιτείες δεν έχει μεν μειωθεί, αλλά μειώσανε δραστικά όσους ονομάζουν άνεργους. Μια σειρά κατηγορίες ανέργων έπαψαν να τους λογαριάζουν, όπως κάνουν και οι εγχώριοι αρμόδιοι. Και πάνω απ' όλα, υπολογίζουν ως εργαζόμενο όποιον δουλεύει έστω και κάποιες ώρες τη βδομάδα ή το 15ήμερο. Το τελευταίο, σε συνδυασμό με την τεράστια επέκταση των "ευλύγιστων" μορφών εργασίας, έπαιξε σημαντικό ρόλο στην... εξαφάνιση της ανεργίας.

Η κατάσταση, όμως, για τους Αμερικανούς ανέργους ή τους υποαπασχολούμενους ή ακόμη και τους εργαζόμενους, όχι μόνο δε βελτιώθηκε, αλλά χειροτέρευσε.

Είναι κι αυτή άλλη μια περίπτωση που οι μεν αριθμοί ευημερούν, αλλά ο λαός δυστυχεί...