Για τέταρτη φορά θα βγουν στο δρόμο οι ελαιοπαραγωγοί της Λέσβου μεθαύριο Τρίτη, 10 του Μάρτη. Τούτη τη φορά όμως, θα έχουν πλάι τους, με συντονισμένα τα βήματά τους, τους εργαζόμενους του νησιού, τους επαγγελματίες, τους υπάλληλους, τη νεολαία. Τούτη τη φορά, το Παλλεσβιακό Εργατικό Κέντρο, με ομόφωνη απόφαση της διοίκησής του για απεργία την ίδια μέρα, για να υπογραφεί Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας με πραγματικές αυξήσεις και για να μείνει ανενεργός η τροπολογία για τις ΔΕΚΟ, προσθέτει και ένα ακόμη αίτημα που δεν αποτελεί απλώς έκφραση αλληλεγγύης: στήριξη της τιμής του λαδιού.Και δεν αποτελεί απλώς έκφραση αλληλεγγύης, γιατί το λάδι για τη Λέσβο σημαίνει ζωή.

Ολοι οι κάτοικοι του νησιού, ανεξαρτήτως επαγγέλματος, επηρεάζονται οικονομικά, είτε έμμεσα είτε άμεσα, από το λάδι. Αποτελώντας το υπ' αριθμόν ένα παραγόμενο προϊόν του νησιού, όλοι καταλαβαίνουν πως το χτύπημα στην τσέπη του παραγωγού δημιουργεί αλυσιδωτές, αρνητικές, αντιδράσεις και στις τσέπες του μαγαζάτορα, του βιοτέχνη, του εμπόρου. Η ιστορία παρούσα θυμίζει πως η καταστροφή της παραγωγικής βάσης και η παραγωγική παρακμή του νησιού μετά τη μικρασιατική καταστροφή, το χτύπημα του μικρομεσαίου επαγγελματοβιοτέχνη, η άναρχη τουριστική ανάπτυξη, η επίθεση στην κτηνοτροφική παραγωγή και την αλιεία, έρχονται τώρα να "συναντήσουν" την επίθεση στην ελαιοπαραγωγή.

Ο κόσμος στα χωριά του νησιού είναι οργισμένος. Ηδη εδώ και χρόνια βλέπει τη νεολαία του να αναζητά αλλού μια καλύτερη ζωή, αφού με το λάδι και το ζώο δεν μπορεί να ζήσει. Οι εναπομείναντες κάνουν συγχρόνως δύο και τρεις δουλιές για να τα καταφέρουν αλλά η ανεργία καραδοκεί και όσοι δεν τα καταφέρνουν καταφεύγουν στο δανεισμό και στο ξεπούλημα της περιουσίας τους για ένα κομμάτι ψωμί. Η μετανάστευση των προηγούμενων δεκαετιών υπολογίζεται ποσοτικά... σε ακόμη μία Λέσβο και τίποτα δε μοιάζει να μπορεί να αναστρέψει αυτή την πορεία, αφού και αυτή η γωνιά της Ελλάδας πέφτει θύμα του ίδιου "εκσυγχρονιστικού οράματος" του μονοπωλιακού κεφαλαίου.

Ολα αυτά, σε ένα νησί που είναι το τρίτο σε μέγεθος της χώρας και που, αν μη τι άλλο, διαθέτει εκατοντάδες χιλιάδες πρόβατα και κατσίκια, περίπου 11 εκατομμύρια ρίζες ελιές (!), πολυποίκιλο αλιευτικό πλούτο, πλούσια φυσική ομορφιά, αξιόλογη πνευματική παράδοση που ξεπέρασε τα ελληνικά σύνορα.

Παρ' όλα αυτά, ο κόσμος αναγκάζεται να βγει για πολλοστή φορά στο δρόμο και να διεκδικήσει τιμή στο λάδι που να είναι 1.000 δραχμές για τον "άσο", έτσι που να καλύπτει το κόστος παραγωγής και να αφήνει ένα κέρδος στον παραγωγό, καθώς και να δοθεί ενίσχυση ίση με 300 δραχμές ανά κιλό λαδιού που είχε παράγει ο κάθε παραγωγός την περασμένη παραγωγική περίοδο. Με λίγα λόγια, τα στοιχειώδη για μια αξιοπρεπή ζωή που του την αρνούνται.

Αυτή τη στιγμή, οι ελιές μένουν αμάζευτες στα δέντρα, η παραγωγή στοιβάζεται στις αποθήκες και περιμένει καλύτερες τιμές για να βγει, οι έμποροι εξακολουθούν να κερδίζουν εις βάρος παραγωγών και καταναλωτών και η κυβέρνηση, πιστός και άξιος υπηρέτης των συμφερόντων της Ευρωπαϊκής Ενωσης ακολουθεί τις καταστροφικές εντολές της στην αγροτική παραγωγή, με τον υπουργό Γεωργίας να επικαλείται τον κίνδυνο του προστίμου από την ΕΕ αν δοθεί εισοδηματική ενίσχυση στους ελαιοπαραγωγούς! Συγχρόνως, οι τοπικοί πολιτευτές της, αντί να σιωπήσουν, τουλάχιστον, μπροστά στη λαϊκή αγανάκτηση, αφού δε θέλουν να συμπαραταχτούν μαζί της, επιδίδονται στη γνωστή πολιτική των απειλών και των εκβιασμών, όπως οι ίδιοι οι παραγωγοί καταγγέλλουν. Το αγωνιστικό ραντεβού όμως δόθηκε και η συμμετοχή στο συλλαλητήριο θα είναι η καλύτερη απάντηση.