Ο ήλιος βασιλεύει και το σκοτάδι σκεπάζει τη μικρή αυλή στην Ανω Ελευσίνα, όπου συζητάμε με τους δυο πρώην εργάτες της "Χαλυβουργικής". Απόλυτη ησυχία επικρατεί, ούτε τα φύλλα των δέντρων δεν κουνιούνται, ίσως γιατί και η φύση θέλει να αποτίσει φόρο τιμής σε αυτούς τους εργάτες που έπεσαν νεκροί, στο βωμό του κέρδους της "Χαλυβουργικής".

Η ανάγνωση των ονομάτων αρχίζει: Ιωάννης Γκιόκας κάηκε το '54. Αργυρόπουλος Γεώργιος κάηκε το '54. Νίκος Γκιόκας σκοτώθηκε από ηλεκτροπληξία το '54. Σαμπάνης χτυπήθηκε από σίδερο το '59. Νίκος Μονέος κάηκε το '60. Σπύρος Βουλγαράκης χτυπήθηκε από λοστό το '61. Αθανάσιος Γκιόκας και Χρήστος Γκιόκας πέθαναν σφιχταγκαλιασμένοι από δηλητηριώδη αέρια στα κάουμπεν της υψικαμίνου, το '64. Μαράκος, τον έκοψε η κουτάλα του γερανού, ενώ βρισκόταν στο αμπάρι, το '65. Νίκος Καλαμαράς παρασύρθηκε από τη μεταφορική ταινία το '67. Θύμιος Τσιριγώνης έπεσε απ' το γερανό στη θάλασσα το '68. Γιάννης Παπουτσόγλου κάηκε το '68. Λάμπρος Φελέκης κάηκε το '68. Λιβάνιος κάηκε το '68. Μαθιουδάκης πλακώθηκε από πικέτες το '70. Λάβαλος σκοτώθηκε το '70 (δεν υπάρχουν στοιχεία για το πώς έγινε το δυστύχημα). Γρηγόρης Πέππας σκοτώθηκε (δεν υπάρχουν στοιχεία για την ακριβή ημερομηνία), όταν τυλίχτηκε από σύρμα. Σκαπινιώτης σκοτώθηκε το '77 (επίσης δεν υπάρχουν στοιχεία). Νίκος Σεμερτζιάδης από δηλητηριώδη αέρια το '77. Φώτης Αλεξόπουλος πιάστηκε στο έλαστρο και πολτοποιήθηκε το '78. Σπύρος Κωστάντης χτυπήθηκε από την "ουρά" του καυτού λιωμένου σίδερου το '79. Ιορδάνης Χρυσογονίδης δούλευε νύχτα και βρέθηκε το πρωί νεκρός απ' τους συναδέλφους του στο χαλυβουργείο, το '79. Μιχάλης Κοτσιδάκης από ηλεκτροπληξία το '79. Κωπουδάκης σκοτώθηκε (δεν υπάρχουν στοιχεία) το '79. Ανδρέας Πουρνάρας κάηκε το '79. Ευάγγελος Πάντος έπεσε από γερανό το '80. Μπαρμπουνάκης πλακώθηκε από τάκο σίδερου το '80. Κίμωνας Μπέλος πλακώθηκε από το υδραυλικό καπάκι το '83. Ανωγιάτης σκοτώθηκε (δεν υπάρχουν στοιχεία για την ακριβή ημερομηνία) στο λιμάνι του εργοστασίου, όταν τον χτύπησε φορτίο γερανού.