Εβδομήντα χιλιάδες δραχμές το μήνα είναι η αμοιβή της Ελένης Λιγνού για το καθάρισμα 850 τετραγωνικών μέτρων, στα οποία δεν περιλαμβάνεται το προαύλιο του Δημοτικού στο Μοσχάτο, όπου εργάζεται. Το ερώτημά της εύλογο: "Ποιος ζει με 70.000 το μήνα;". Το παράπονό της ξεχειλίζει, αφού με το δικό της το "μισθό" ή με τα ελάχιστα μεροκάματα που κάνει ο σύζυγός της, ο οποίος είναι άνεργος εδώ και δύο χρόνια, δύσκολα τα φέρνει βόλτα.

"Εχω τρία παιδιά, τα δύο σπουδάζουν και το άλλο είναι φαντάρος, ξέρεις πόσα χρειάζομαι κάθε μήνα μόνο γι' αυτά; Και βέβαια τα έξοδα του σπιτιού, οι λογαριασμοί και όλα τα υπόλοιπα με φέρνουν σε απόγνωση πολλές φορές", μας λέει με πικρία. "Περίμενα κι εγώ - συνεχίζει - όπως και οι άλλες συναδέλφισσες την αύξηση που είχε υποσχεθεί το υπουργείο ότι θα έδινε και τον ένα επιπλέον μισθό, αλλά ακόμα περιμένουμε, θα ήταν κάτι κι αυτό, μια ανάσα".

Πρωταρχικός στόχος, όμως, παραμένει η αλλαγή της εργασιακής σχέσης, αλλά για να γίνει κάτι τέτοιο χρειάζεται μεγάλος αγώνας, αφού όπως τονίζει: "Δε θέλουν να ικανοποιήσουν το αίτημά μας, γιατί να το κάνουν; Για να δικαιούμαστε μετά επιδόματα, άδειες, δώρα, Ταμεία Ανεργίας, αφού όλα αυτά θέλουν να τα καταργήσουν; Στοχεύουν στο να κάνουν τους άλλους εργαζόμενους σαν εμάς, χωρίς κανένα απολύτως δικαίωμα, να τους έχουν του χεριού τους, αυτό θέλουν".

"Δεν πρέπει, όμως, να τους αφήσουμε ανεξέλεγκτους", μας λέει και κλείνει την κουβέντα μας, τονίζοντας: "Δώδεκα χρόνια εργάζομαι σε σχολεία, δώδεκα χρόνια με θυμάμαι στους δρόμους να παλεύω μαζί με τις άλλες εργαζόμενες κι έτσι θα συνεχίσω, δεν το συζητάω, είναι ο μόνος τρόπος. Ολες πρέπει να το κατανοήσουμε αυτό και όλες μαζί δυναμικά να προχωρήσουμε. Βλέπετε αυτοί που μας κυβερνούν τοποθέτησαν τις καρέκλες τους πολύ ψηλά και πρέπει να φωνάξουμε πολύ δυνατά για να μας ακούσουν. Στην αδιαλλαξία και τον εμπαιγμό, όλοι οι εργαζόμενοι να απαντήσουν με αγώνα. Μόνο έτσι θα τους αναγκάσουμε να δώσουν λύσεις στα προβλήματά μας, ενωμένοι και με δύναμη, με την πάλη και τον αγώνα μας".