Οι δύο τακτικές της υποτέλειας | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Οι δύο τακτικές της υποτέλειας

Η πορεία που ακολουθεί η κυβέρνηση στην εξωτερική πολιτική δε θα μπορούσε να αποτυπωθεί παραστατικότερα από δυο σημαδιακές δηλώσεις - όχι γι' αυτό που λένε αλλά γι' αυτό που κρύβουν - στις οποίες έχει προβεί ο Κ. Σημίτης. Η πρώτη είναι βέβαια εκείνο το αμίμητο "ευχαριστούμε τις ΗΠΑ", που εκστόμισε την επομένη των Ιμίων στη Βουλή. Τοποθέτηση που περικλείει σε τρεις λέξεις όλο το ραγιαδισμό, την υποτέλεια και την αγκίστρωση της πλουτοκρατίας στην εξάρτηση από τον ιμπεριαλισμό. Μια εξάρτηση που αποτέλεσε και αποτελεί - εκτός των άλλων - βασικό στήριγμα για τη διατήρηση της εξουσίας της στο εσωτερικό της χώρας. Σε ό,τι δε αφορά το ΠΑΣΟΚ, οι πρωθυπουργικές "ευχαριστίες" της 31ης Γενάρη 1996 αποτελούν το αυταπόδεικτο "αξίωμα" μιας αμερικανοδουλείας, που πέρασε μέσα από μια πορεία εθνικοανεξαρτησιακών, δήθεν, "θεωρημάτων" με εκφραστή τον Α. Παπανδρέου. "Θεωρήματα" που πέρασαν από το "φεύγουν οι βάσεις" που έμειναν, έφτασαν στα "πάμε χέρι χέρι με τον Κλίντον" και προσάραξαν στις - υπαρκτές κατά την άποψη του Λευκού Οίκου - "γκρίζες ζώνες" του Αιγαίου.

Η δεύτερη δήλωση είναι αυτή που έκανε αμέσως μετά την υπογραφή της Συμφωνίας της Μαδρίτης. Εκεί όπου αφού πρώτα υπέγραψε το κείμενο που συνέταξε και υπέδειξε στην ελληνική αντιπροσωπεία η Ολμπράιτ, κατόπιν περηφανεύτηκε ότι η πολιτική της κυβέρνησής του είναι τόσο αποτελεσματική, ώστε οι Αμερικάνοι, πλέον, πριν προβούν σε οποιαδήποτε κίνηση στα Βαλκάνια πρώτα ρωτούν την Ελλάδα...

***

Τούτη η δεύτερη δήλωση, μέσα στον υπερφίαλο "μικρομεγαλισμό" της, αποτυπώνει εκπληκτικά το μεγαλοϊδεατισμό μιας άρχουσας τάξης, που επιδιώκει την ανώτατη διάκριση στο σύστημα εκβαρβαρισμού της περιοχής μας στο πλαίσιο της "νέας τάξης": Επιδιώκει να της ανατεθεί ρόλος επιτετραμμένου των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων στα Βαλκάνια. Με αυτό τον τρόπο αναζητά η ολιγαρχία την αναβάθμιση της οικονομικής ισχύος της, η οποία θα προέλθει από την αναρρίχησή της σε υψηλότερα σκαλοπάτια στη σκάλα των υπηρετών ("συνεργάτες" τους λένε στη γλώσσα των μπίζνες) των πολυεθνικών.

Αυτή η "φιλοδοξία" γίνεται κάθε μέρα όλο και πιο επικίνδυνη για τον ελληνικό λαό. Και αυτό γιατί, πρώτον, οι κεφαλαιοκράτες δεν έχουν ενδοιασμούς να διαθέσουν ακόμα και ανθρώπινες ζωές στον αμερικανικό βωμό ως απόδειξη της ετοιμότητάς τους. Της ετοιμότητάς τους να ικανοποιήσουν τις επιθυμίες και τα συμφέροντα των ΗΠΑ, αναγκάζοντας τη χώρα μας να υφίσταται την ατίμωση να εμφανίζεται ακόμα και ως "επιτιθέμενη". Η συμμετοχή Ελλήνων στρατιωτών σε "ανθρωπιστικές" αποστολές τύπου Σομαλίας, Βοσνίας, Αλβανίας είναι επαρκής ένδειξη της αλήθειας των παραπάνω.

Δεύτερον, γιατί στα πλαίσια της επίδειξης των ικανοτήτων του "καλού και υπάκουου παιδιού", η άρχουσα τάξη και το πολιτικό της επιτελείο εναλλάσσουν μάσκες επικινδυνότητας για τον τόπο. Με την ευκολία που καταγίνονται, με το πρόσχημα της "προσφοράς", σε πρακτικές "τσαμπουκά" απέναντι σε γείτονες (από οικονομική εισβολή μέχρι στρατιωτική παρουσία), με την ίδια ευκολία αποδέχονται την επιβολή καθεστώτος περιορισμένης εθνικής κυριαρχίας της χώρας, όπως επιβεβαιώνουν οι εξελίξεις περί τα Ελληνοτουρκικά. Η εξήγηση εδώ βρίσκεται στην ανάλογη φιλοδοξία του τούρκικου κατεστημένου να είναι εκείνο ο χωροφύλακας της "νέας τάξης", και η οποία καλλιεργεί το έδαφος των ελληνοτουρκικών οξύνσεων, όταν αυτές χρειάζονται, υπό τη σκηνοθεσία και επικυριαρχία των ΗΠΑ.

***

Επομένως, τόσο η Συμφωνία της Μαδρίτης, όσο και ο επιδεικνυόμενος μικροϊμπεριαλισμός στα βόρεια σύνορά μας, αποτελούν τις δυο όψεις του ίδιου νομίσματος της υποτέλειας. Τόσο η "νουνεχής" στάση απέναντι στην Τουρκία, όσο και η αυτάρεσκη διαφήμιση της ελληνικής δύναμης έναντι των υπόλοιπων βαλκανικών χωρών, υπό το μανδύα της "φιλανθρωπίας", είναι οι δυο τακτικές μιας ενιαίας στρατηγικής της πλουτοκρατίας. Της στρατηγικής που αποσκοπεί στη μετατροπή της χώρας σε 53η Πολιτεία των ΗΠΑ. Κάτι που για να κατακτηθεί, η ελληνική κυβέρνηση εφαρμόζει σε όλα τα θέματα εξωτερικής πολιτικής εκείνη τη γραμμή πλεύσης που ικανοποιεί τους Αμερικάνους. Αν οι Αμερικάνοι θέλουν βομβαρδισμό του Σαράγεβο, η Ελλάδα όχι μόνο συνυπογράφει στο ΝΑΤΟ τις δολοφονικές επιχειρήσεις, αλλά αποστέλλει και στρατιωτικά σώματα. Αν οι Αμερικάνοι θέλουν "ήρεμα νερά" στο Αιγαίο, η ελληνική κυβέρνηση φροντίζει να συμμορφωθεί, ακόμα κι αν αυτό μπορεί να σημαίνει "πνιγμό" κυριαρχικών δικαιωμάτων.

Αν στα παραπάνω προστεθούν τα εξίσου επικίνδυνα μονοπάτια που οδηγεί τη χώρα η πρόσδεση στο έτερο ιμπεριαλιστικό κέντρο των Βρυξελλών, γίνεται κάτι παραπάνω από αναγκαία η δραστηριοποίηση του λαϊκού παράγοντα. Η δραστηριοποίηση του λαϊκού κινήματος που, έχοντας ως πρώτιστο στόχο την υπεράσπιση της ειρήνης και των συμφερόντων του τόπου, δε θα χτυπά το σαμάρι, όπως προτείνουν κάποιοι "υπερπατριώτες", αλλά τους πραγματικούς φορείς των κινδύνων. Τους ιμπεριαλιστές και τους εγχώριους υπαλλήλους τους.

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ