Ασφαλώς, η εικόνα μιας Ελλάδας αποκλεισμένης σε όλο το μήκος και πλάτος της από τα τρακτέρ των αγροτών και με το εσωτερικό των πόλεών της κλειστό από τους επαγγελματοβιοτέχνες δεν είναι κάτι συνηθισμένο. Πολύ περισσότερο, δεν είναι συνηθισμένο, αν το δεις από τη σκοπιά των εκπροσώπων και υπαλλήλων του μεγάλου κεφαλαίου, που εμφανίζονται με τρόμο να μιλούν για "αντεπανάσταση των φοροφυγάδων", κρύβοντας έτσι, για μια ακόμα φορά, το αίσχος της δικής τους πολιτείας και πολιτικής, αυτής ακριβώς που υποκινεί τα μαζικής κλίμακας φαινόμενα αγανάκτησης του τελευταίου καιρού.
Στοιχειώδης ψυχραιμία, εκ μέρους όσων εκ των αναλυτών θέλουν να χαρακτηρίζονται σοβαροί, φτάνει για να διαπιστώσουν ότι τα "αντικειμενικά" - υπέρ της, για μία ακόμα φορά, φοροαπαλλαγής του μεγάλου κεφαλαίου - "κριτήρια" είναι απλά μία σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι. Είναι αφορμή, δεν είναι αιτία. Για τους αγρότες μάλιστα, δεν είναι ούτε καν αφορμή. Κι αυτό το γνωρίζουν ο υπουργός Οικονομικών και η κυβέρνησή του. Το γνωρίζουν οι καλολαδωμένοι "αδέσμευτοι" κονδυλοφόροι. Το γνωρίζει ακόμα και αυτός ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ που, ως ένας από τους καθαρόαιμους υποστηριχτές όποιας εντολής των Βρυξελλών, έσπευσε να επαναβεβαιώσει την υποστήριξή του στην κυβέρνηση, κόντρα σε όσους αντιδρούν και αντιστέκονται. Το γνωρίζουν, βέβαια, ευτυχώς και οι αγρότες, που γι' αυτό πολλαπλασιάζουν τα μπλόκα στις εθνικές οδούς. Οτι, πηγή της αυθεντικά λαϊκής αγανάκτησής τους είναι μία συνολικά αντιλαϊκή πολιτική, την οποία οι υπάλληλοι των Βρυξελλών αποφεύγουν να υπερασπίσουν ευθέως στο σύνολό της - γι' αυτό μιλούν μόνο για τα "αντικειμενικά κριτήρια".
Το γεγονός ότι τα ελεγχόμενα από το κεφάλαιο μέσα ενημέρωσης αποκρύπτουν κατά σύστημα τα πραγματικά αιτήματα δεν μπορεί να εξαφανίσει το, επίσης, γεγονός ότι στις κινητοποιήσεις κυρίως των αγροτών, ως κεντρικά προβλήματα προβάλλονται, με το όνομά τους, αυτά που δημιουργούν η Κοινή Αγροτική Πολιτική (ΚΑΠ) των Βρυξελλών, η Γενική Συμφωνία Δασμών και Εμπορίου (ΓΚΑΤΤ) των πολυεθνικών και η εφαρμογή του προγράμματος "σύγκλισης". Και η προβολή αυτών των προβλημάτων, άρα και η γνώση για το ποιος είναι ο εχθρός, είναι αυτό που οδηγεί, ήδη, όσους εξεγείρονται να αναζητούν δρόμους διεύρυνσης του αγωνιστικού μετώπου, βάζοντας στην άκρη - αυτή τη στιγμή τουλάχιστον - αυταπάτες για αποσπασματικές λύσεις ανά κατηγορία θιγομένων.
Αυτή η νέα, ποιοτικά, αναζήτηση, είναι που ανησυχεί τους κρατούντες. Οι οποίοι γνωρίζουν καλά πως: Οσο πιο γρήγορα εκφραστούν με ενιαίο τρόπο τα αιτήματα. Οσο πιο γρήγορα οι κινητοποιήσεις δείξουν καθαρά τον ένοχο - το μεγάλο κεφάλαιο, στην πλέον ασύδοτη φάση της δράσης του. Οσο πιο γρήγορα γίνουν ορατές πράξεις, που να οδηγούν σε συγκέντρωση των δυνάμεων, που αγωνίζονται και ενίσχυσή τους από ευρύτερα εργαζόμενα λαϊκά στρώματα, στην προοπτική ενός αγώνα, που δε θα σταματά στην ενδεχόμενη αναστολή της εφαρμογής των "αντικειμενικών κριτηρίων". Τόσο και τότε ο πυρήνας αυτής της πολιτικής θα κινδυνεύει με ανατροπή και μαζί με αυτόν και όσοι έχουν εντολή να τον κρατούν στο απυρόβλητο. Είναι προφανές πως για το λαϊκό κίνημα συμφέρον είναι η έμπρακτη ενίσχυση αυτής ακριβώς της προοπτικής.
Feeds
Της λεβεντιάς οι μελωδίες
