Καλά, νομίζουν κάποιοι, δήθεν αντικειμενικοί πολιτικοί παρατηρητές - κι ιδιαίτερα μερικοί "αριστερούτσικοι" πολιτικοί και δημοσιογράφοι, οι οποίοι, ομού μετά καλλιτεχνών - σταρ, στάζουν από το στόμα τους μέλι, μιλώντας για τον "εθνάρχη" - ότι μπορούν να ποτίσουν με "ορό της λήθης" τον ελληνικό λαό, ώστε να ξεχάσει τον πραγματικό ρόλο που έπαιξε ο Κ. Καραμανλής, στο πολιτικό "γίγνεσθαι" της Ελλάδας; Να ξεχάσει, δηλαδή, την πρώτη "καραμανλική οχταετία", της "βίας και νοθείας", του αδυσώπητου κυνηγητού των αριστερών, την προδοτική συμφωνία της Ζυρίχης για το Κυπριακό, την "μπετονοποίηση" της χώρας, την αιμορραγία της μετανάστευσης, τις μηχανορραφίες του παλατιού; Να λησμονήσει το γεγονός ότι ο Κ. Καραμανλής αλυσόδεσε την Ελλάδα στο "ατλαντικό άρμα" και στην ΕΟΚ - πολιτική για την οποία πήρε, πριν λίγα χρόνια, επίσημα τα εύσημα του τότε Προέδρου των ΗΠΑ, Τζορτζ Μπους;

Σε ό,τι αφορά τον "άλλον", μετά το 1974, Καραμανλή, λίγη σοβαρότητα δε βλάπτει. Με ποια λογική δηλαδή, μετά από τόσα χρόνια και - κυρίως - μετά από τόσες εξελίξεις και σε μια φάση που η άρχουσα τάξη είχε να λύσει σχεδόν εντελώς καινούρια προβλήματα, ο Καραμανλής θα έπρεπε να είναι ο ίδιος με τη δεκαετία του '50 και του '60; Σε τελευταία ανάλυση, αν είχε παραμείνει τέτοιος, εκείνοι που τον καθιέρωσαν στην πολιτική ηγεσία, θα τον είχαν αποστρατεύσει από εκείνη την περίοδο.