Και είχε απόλυτο δίκιο ο Καραμανλής. Γιατί η πολιτική γραμμή που ακολούθησε, όλα τα χρόνια, ήταν η γραμμή της εξυπηρέτησης της οικονομικής ολιγαρχίας. Αυτό ποτέ δε θέλησαν να το καταλάβουν και να το αποδεχτούν οι κάθε είδους "αριστεροί" τύπου Λ. Κύρκου, Μ. Δαμανάκη και γενικά του ΣΥΝ, που αυτές τις μέρες υμνολογούν την πολιτική του Κ. Καραμανλή μετά το 1974. Ο ίδιος, όμως, απόλυτα σταθερός και συνεπής στην ταξική του τοποθέτηση, αντιπάλεψε την άποψη όλων εκείνων που θέλουν να τον παρουσιάσουν κάτι σαν διχασμένη προσωπικότητα, σαν άνθρωπο που, όντας αυτοεξόριστος στο Παρίσι, διορθώθηκε (!), απέκτησε φιλολαϊκό (!) πρόσωπο και χάραξε στρατηγική υπέρ των εργαζομένων! Για την ακρίβεια, απεχθανόταν τέτοιου είδους προσεγγίσεις, που τον ήθελαν άλλα να λέει και κάνει σε μια φάση και άλλα σε άλλη.

****

Κι αν, βέβαια, ήταν μόνο οι του ΣΥΝ, το πράγμα θα ήταν πολύ πιο απλό έως μηδαμινό. Αλλά συμβαίνει την ίδια εκτίμηση να κάνουν και οι του ΠΑΣΟΚ. Την ίδια και μια σειρά "δημοσιολόγοι", που έχουν κατακλύσει αυτές τις μέρες τα ΜΜΕ, αλλά και στελέχη του ΔΗΚΚΙ.

Γιατί τόση επιμονή να διαχωρίζουν την πολιτική πορεία του Κ. Καραμανλή σε δύο φάσεις;

Το ζήτημα αυτό δεν έχει να κάνει απλώς με κάποια ιστορική αναφορά που θα μπορούσε να είναι αδιάφορη για το παρόν. Εχει να κάνει με το σήμερα. Εχει να κάνει με την εφαρμοζόμενη πολιτική της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, που τη στρατηγική του ακολουθεί και η ΝΔ και τα άλλα κόμματα, με εξαίρεση το ΚΚΕ. Δηλαδή με την πολιτική, στην υλοποίηση της οποίας ηγήθηκε ο Κ. Καραμανλής και που ακολουθούν τα κόμματα του λεγόμενου "ευρωπαϊκού προσανατολισμού". Γι' αυτό ακριβώς και η ιστορική αναφορά δεν είναι καθόλου αδιάφορη για το παρόν. Το αντίθετο.

***

Σ' αυτά ακριβώς συμπυκνώνεται η "συνεισφορά" του Κ. Καραμανλή για την οποία τόσος πολύς λόγος γίνεται. Πρόκειται για τη συνεισφορά του στο σύστημα, για τις προσπάθειες σταθεροποίησής του που έκανε.

Σε αυτή την επιλογή ο Κ. Καραμανλής υπέταξε όλη τη δράση του, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι στη μεν πρώτη περίοδο (1955-1963) το αστικό κράτος - λίγο μετά τον εμφύλιο - ήταν υποχρεωμένο να λειτουργεί με τις μεθόδους του "ροπάλου", ενώ μετά το 1974 είναι υποχρεωμένο να λειτουργεί και με τη μέθοδο του "καρότου".

Τότε, η πολιτική υπέρ της πλουτοκρατίας εξυπηρετούνταν με τον ωμό αντικομμουνισμό και με ό,τι αυτός συνεπαγόταν.

Τώρα, η ίδια πολιτική εξυπηρετείται με άλλης μορφής αντικομμουνισμό, με διώξεις χιλιάδων αγροτών, με την τρομοκρατία που βασιλεύει στα εργοστάσια και στις επιχειρήσεις, με τους μηχανισμούς που έχει στήσει το ΠΑΣΟΚ, με τους εκβιασμούς και το ρουσφέτι, με την ιδεολογική τρομοκρατία "δεν μπορούμε να τα βάλουμε με τους ισχυρούς", με την εξαγορά (άμεση ή έμμεση). Εξυπηρετείται με την "μπότα" της νέας τάξης του ιμπεριαλισμού, που πατάει τους λαούς. Αλλά και με αντιλαϊκούς νόμους και με εκλογικά καλπονοθευτικά συστήματα.

***

Ο τόσος υμνητικός θόρυβος γύρω από το πρόσωπο του νεκρού πια Καραμανλή στοχεύει να δικαιώσει την πολιτική που ο λαός υφίσταται στο "πετσί" του. Αυτό επιχειρείται μέσα από τον ανελέητο βομβαρδισμό του λαού από τα κόμματα - πλην του ΚΚΕ, από τα ΜΜΕ - πλην του "Ριζοσπάστη" και του "902" (TV και FM). Ο πραγματικός ρόλος τους υπήρξε ξανά αποκαλυπτικός και αυτές τις μέρες. Χτυπώντας στο συναίσθημα πολλών εργαζομένων, παρουσιάζοντας διαστρεβλωμένα τα ιστορικά γεγονότα, υμνολογώντας τη δημοκρατία "μας", αποθεώνοντας την προσωπικότητα του Κ. Καραμανλή, διαχωρίζοντας σε δύο φάσεις την ενιαία πολιτική του, πάνε να στηρίξουν την αντιλαϊκή πολιτική του ΠΑΣΟΚ και των παρατρεχάμενών του, την πολιτική της ΝΔ, του ΣΕΒ, της ΕΕ.

Το μήνυμα είναι ένα: Ο Καραμανλής πέθανε, η πολιτική του συνεχίζεται. Μονόδρομος είναι ο αγώνας, η συγκρότηση του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού μετώπου για να ανατραπεί αυτή, για να περάσει ο λαός στην αντεπίθεση.

Μάκης ΚΟΨΙΔΗΣ

Ο τόσος υμνητικός θόρυβος γύρω από το πρόσωπο του νεκρού πια Καραμανλή στοχεύει να δικαιώσει την πολιτική που ο λαός υφίσταται στο "πετσί" του. Χτυπώντας στο συναίσθημα πολλών εργαζομένων, παρουσιάζοντας διαστρεβλωμένα τα ιστορικά γεγονότα, υμνολογώντας τη δημοκρατία "μας", αποθεώνοντας την προσωπικότητα του Κ. Καραμανλή, διαχωρίζοντας σε δύο φάσεις την ενιαία πολιτική του, πάνε να στηρίξουν την αντιλαϊκή πολιτική του ΠΑΣΟΚ και των παρατρεχάμενών του, την πολιτική της ΝΔ, του ΣΕΒ, της ΕΕ