"Και πώς θα μείνουμε Ευρωπαίοι; Στο κάτω κάτω αυτοί έχουν πείρα και κάτι ξέρουν παραπάνω... Είδαμε των δικών μας την προκοπή όλα αυτά τα χρόνια... Σε τελική ανάλυση τα κριτήρια που έβαλαν αφορούν όλους, πρέπει να τα πιάσουμε... ". Κάπως έτσι απαντούσε ο παλιός συμμαθητής λίγα χρόνια πριν. Δύσκολο έως απίθανο να σπάσεις τον τοίχο που του είχαν ορθώσει "ανεπαισθήτως" γύρω του. Τέτοιοι τοίχοι ψευδαισθήσεων συνήθως κτίζονται εύκολα, αφού διευκολύνουν και εμάς τους ίδιους να κρυφτούμε από πίσω και να περιμένουμε τους άλλους, "που ξέρουν", να μας αναλάβουν. Η μήπως η διαίσθηση λέει απαρχής την αλήθεια, αλλά είναι δύσκολο το ξεκόλλημα και ο δρόμος του αγώνα; Ομως δεν είναι πάντα πιο δύσκολη η ίδια η πραγματικότητα; Το ξένο"όνειρο" της Νομισματικής Ενωσης που μηχανεύτηκαν και είχαν φυτέψει στο κεφάλι του παλιού φίλου, του στοίχισε ήδη τη δουλιά του, όταν απολύθηκε στα πλαίσια κάποιας από τις γνωστές εξυγιάνσεις - ιδιωτικοποιήσεις. Πάλι τότε διαλαλούσε την "τύχη" του για τη μεγάλη αποζημίωση που "τους είχε πάρει".

Τις τελευταίες μέρες είναι κάτι εικόνες που περνούν φευγαλέα και βιαστικά από τις κάμερες την ώρα των διεθνών ειδήσεων. Συνήθως όταν παίζονται περνούν στο πιο νυχτερινό δελτίο με την πιο χαμηλή ακροαματικότητα και ο εκφωνητής βιάζεται να τελειώσει τις λιγοστές φράσεις από το τηλεγράφημα του πρακτορείου, πριν "χωνέψει" και ο ίδιος το περιεχόμενο της είδησης. Ο τηλεθεατής ίσα που προλαβαίνει να διακρίνει το αποφασισμένο πλήθος και να διαισθανθεί τη γλώσσα - περιεχόμενο των συνθημάτων. Πρόκειται για τους εργάτες της Ισπανίας, της Γαλλίας, της Ιταλίας, της Γερμανίας... που μαζικά τινάζουν τα "κράνη της εικονικής πραγματικότητας" και κόντρα και στις επίσημες συνδικαλιστικές τους ηγεσίες, κατά περίπτωση αποφασίζουν με αγώνα να διώξουν την ψευδαίσθηση και να φτιάξουν δικό τους όνειρο. Σε κάθε περίπτωση ο "δράκος του παραμυθιού" των κυβερνήσεών τους είναι ίδιος και απαράλλαχτος: Η είσοδος στη Νομισματική Ενωση. Λες και οι εργάτες της "Μερσεντές" στη Γερμανία ή οι εργαζόμενοι στις μεταφορές ή στην εκπαίδευση στη Γαλλία ή οι δημόσιοι υπάλληλοι στην Ισπανία κερδίζουν τίποτα εκτός από τις θυσίες τους, με τους στόχους που έθεσε κάποια μερίδα της χρηματιστικής ολιγαρχίας στην Ευρώπη. Τα μέτρα που προωθούν οι κυβερνήσεις αν και διαφέρουν σε σύλληψη και σε εφαρμογή, όλα μπατάρουν μονόπαντα στις διάφορες εκδοχές λιτότητας ενάντια στους εργαζόμενους.

Οι μαζικοί αγώνες που αναπτύσσονται βρίσκονται ακόμα στο πρώτο τους ξύπνημα. Η πείρα θα δείξει πως χρειάζεται η συνεννόηση και ο συντονισμός μεταξύ τους για να ανατραπεί ο σχεδιασμός, να αποσυρθούν οι "σημαδεμένες τράπουλες" του κεφαλαίου και να επιβληθούν οι άλλοι δρόμοι. Το όνειρο της ολιγαρχίας αποδείχτηκε εφιάλτης για τους εργαζόμενους και αρνούνται να τον ζήσουν...