Φτάσαμε στο σημείο να βγαίνει ο Εβερτ και να κατακεραυνώνει (!) τα διαπλεκόμενα συμφέροντα! Να διακηρύσσει την ...ιδεολογική θέση της ΝΔ ότι "δε θα επιτρέψει" (!) η δύναμη του κεφαλαίου να αποκτήσει πολιτική δύναμη... Λίγος ακόμα προεκλογικός χρόνος να έμενε και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν αποκλείεται να διέτασσε την "απαλλοτρίωση" των ...εκλογικών βιβλιαρίων των βιομηχάνων, των μεγαλοεργολάβων και τραπεζιτών... Φτάσαμε στο σημείο να πουλάει ο Εβερτ αντιαμερικανισμό! Να χτυπάει, αλά Παπανδρέου, το χέρι στο τραπέζι (το τραπέζι του Ζαππείου, έχοντας απέναντί του τους δημοσιογράφους και τις τηλεοπτικές κάμερες, και όχι, βέβαια, το τραπέζι των συχνότατων συναντήσεών του με τον Νάιλς), ορθώνοντας τα στήθη του στα ξένα κέντρα...

Πρώτον, η παραπάνω εξέλιξη μπορεί να θεωρηθεί ως μία ακόμα "εκσυγχρονιστική" ...επιτυχία του Κ. Σημίτη. Αν μη τι άλλο είναι επίτευγμα να έχει φτάσει η εθελοδουλία του απέναντι σε ιμπεριαλιστές και μεγαλοκεφαλαιούχους σε τέτοια κατάβαθα, ώστε να μπορεί μέχρι και η ΝΔ να του ασκεί κριτική "εξ αριστερών"!! Δεύτερον, η δημαγωγία της ΝΔ πατάει σε μια αντικειμενική βάση. Σήμερα που το "αντίπαλον δέος" έχει εκλείψει και τα στόματα λύνονται χωρίς τους κινδύνους του παρελθόντος, τα πράγματα γίνονται όλο και πιο ξεκάθαρα. Ο ελληνικός λαός όλο και περισσότερο αντιλαμβάνεται τον πραγματικό ρόλο των Αμερικανών και των λοιπών "συμμάχων". Ολο και περισσότερο κατανοεί ότι η ασυδοσία του μεγάλου κεφαλαίου δημιουργεί μια επίφαση δημοκρατίας, που οι συνέπειές της αντικατοπτρίζονται στον ακρωτηριασμό των κοινωνικών, εργασιακών και πολιτικών του δικαιωμάτων. Σε αυτή την αντικειμενική πραγματικότητα δεν μπορούν να κλείσουν τα μάτια ούτε οι πολιτικοί φορείς της ολιγαρχίας. Επιχειρούν, λοιπόν, κινούμενοι φυσικά "εντός των ορίων", να καρπωθούν την αγανάκτηση και τη δυσαρέσκεια που γεννά η τάξη και το σύστημα που υπηρετούν, ακολουθώντας για τον εαυτό τους την αρχή του "είσαι ό,τι δηλώσεις".

Το ότι ο Εβερτ θέλει να δηλώνει ...αντιμονεταριστής, αντινεοσυντηρητικός και ολίγον από "αντι-ιμπεριαλιστής" (!) αποτελεί δηλωτικό σημείο των καιρών. Δηλωτικό της δυνατότητας που παρέχεται στα κόμματα του δικομματισμού να σπέρνουν την κοροϊδία και την παραπλάνηση πάνω σε ένα έδαφος που, βεβαίως, δεν όργωσαν μόνα τους. Γιατί είναι σαφές ότι δε θα είχαν τέτοιο θράσος αν τα πάσης φύσεως δεκανίκια τους δεν έπαιζαν ρόλο εξωραϊσμού των συνεταίρων τους, του "συγκυβερνητισμού" και της "συναίνεσης". Αν δε λειτουργούσαν περίπου ως ανιχνευτές της τακτικής των ΠΑΣΟΚ και ΝΔ να πουλούν "φύκια για μεταξωτές κορδέλες" και να αποκρύπτουν τις πραγματικές απαντήσεις στο ερώτημα "ποιος είναι τι".