Σε πλήρη συμφωνία με τη νεοσυντηρητική και αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης Σημίτη, την οποία δεν αμφισβήτησε σε κανένα τομέα της, εμφανίστηκε ο έτερος υποψήφιος για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ, ο Α. Τσοχατζόπουλος. Παρ' όλα αυτά ο υπουργός Εσωτερικών επιχείρησε να εμφανίσει ένα "πιο αριστερό" και πιο "φιλολαϊκό" από τον Κ. Σημίτη προφίλ, χρησιμοποιώντας γι' αυτό το σκοπό πολλές φορές τον όρο σοσιαλισμός.

Στα πλαίσια αυτά τάχθηκε υπέρ του προγράμματος εξοπλισμών, κάνοντας λόγο για "ενίσχυση της αποτρεπτικής ικανότητας της χώρας σε όλα τα επίπεδα, παρόλο που έχει κόστος για όλους (;)". Αναφερόμενος στη νέα συνθήκη της ΕΕ, που θα αντικαταστήσει τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, μετά το τέλος της Διακυβερνητικής, περιορίστηκε να δηλώσει ότι "δεν πρέπει να οδηγήσει στην κατάργηση κοινοτικών πολιτικών". Αυτό ήταν όλο. Οσον αφορά την ΚΕΠΠΑ δεν έχει κανένα πρόβλημα, αρκεί "να δοθούν εγγυήσεις ότι τα ελληνικά σύνορα αποτελούν και σύνορα της ΕΕ". Εξάλλου ελπίζει ότι "η κυριαρχία των προοδευτικών δυνάμεων σε εθνικό επίπεδο θα δώσει πλειοψηφία και στην Ευρώπη" και άρα με πλειοψηφία στην ΕΕ τους σοσιαλδημοκράτες θα έχουμε σοσιαλισμό... Παρ' όλα αυτά προχώρησε σε φιλολαϊκές διακηρύξεις για αύξηση του εισοδήματος των εργαζομένων, μέσω αναδιανομής του εθνικού εισοδήματος, η οποία όμως γίνεται με την πολιτική της κυβέρνησης πάντα σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων.

Αναφερόμενος στο νέο ηγετικό σχήμα τάχθηκε υπέρ των διακριτών ρόλων στο κόμμα και στην κυβέρνηση, υπέρ συλλογικής ηγεσίας με διακριτές ευθύνες στα εξής σημεία: Το συνέδριο εκλέγει πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, ο οποίος δε θα είναι πρωθυπουργός. Μετά τις εκλογές ο νέος εντολοδόχος πρωθυπουργός θα είναι ο πρωθυπουργός της νίκης. Ο νέος πρόεδρος διατηρεί όλες τις ευθύνες και εξουσίες που προβλέπονται από το καταστατικό, αλλά πρότεινε να θεσπιστεί και θέση αντιπροέδρου με συγκεκριμένες ευθύνες και αρμοδιότητες.