Είναι θράσος, μέλη του Εκτελεστικού Γραφείου, να υπαινίσσονται κάποια από τα πραγματικά δεινά που επιφέρουν στη χώρα η Συνθήκη του Μάαστριχτ και το πρόγραμμα "σύγκλισης".

Είναι θράσος, ο επίτροπος του ΠΑΣΟΚ στην Κομισιόν - ο πρώτος, δηλαδή, που έχει... ξεχάσει τι σημαίνει στην πράξη η έννοια της εθνικής ανεξαρτησίας - να κάνει λόγο για απώλεια του αριστερού προσανατολισμού και του πατριωτικού χαρακτήρα του κυβερνώντος κόμματος.

Είναι θράσος, πρωτοκλασάτα στελέχη, να προβάλλουν τώρα ενστάσεις για τα "ευχαριστώ" και τα "γιές μεν", ακόμα και για το παραπέρα δέσιμο της χώρας στο άρμα του ιμπεριαλισμού. Πού ήταν όλοι αυτοί μέχρι σήμερα; Γιατί είχαν λουφάξει στις αναπαυτικές πολυθρόνες της εξουσίας και της αντιλαϊκής συνδιαχείρισης; Πώς είναι δυνατόν, τέτοια θέματα αρχής - γιατί θέματα αρχής είναι αυτά που θίχτηκαν, αν κάποιος τα προσεγγίζει χωρίς υποκρισία και γνωστού περιεχομένου σκοπιμότητες - να προέκυψαν στο προσκήνιο, ως επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος, τη στιγμή της εσωκομματικής σύγκρουσης;